بررسی تاثیر مدیریت مسیر شغلی بر ارتقاءپذیری کارکنان با نقش میانجی ادراک قابلیت استخدام داخلی

امروزه پویایی سیستم ها و تغییرات سریع محیط پیرامون سازمان موجب شده است که مدیریت مسیر شغلی صحیح دارای جایگاه ویژه ای در طراحی شغل و ارتقاء شغلی کارکنان باشد. مدیریت مسیر شغلی شامل برنامه ریزی مدون و ساختار یافته ای است که منجر به موفقیت کارکنان در پیشرفت شغلی می شود. ارتقاءپذیری بعنوان یکی از متغیرهای مرتبط با مسیر شغلی شامل توانایی فرد در اخذ جایگاه های بالاتر در سازمان است و قابلیت استخدام داخلی، بعنوان عامل موثر بر ارتقاءپذیری کارکنان فعلی سازمان، بر مدیریت مسیر شغلی اثرگذار است. این پژوهش از لحاظ هدف، کاربردی و از نظر ماهیت، توصیفی- پیمایشی است. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه کارکنان یک مرکز آموزش نظامی به تعداد 461 نفر بود، که بر اساس فرمول کوکران، حجم نمونه 210 نفر بدست آمد. داده های پژوهش با استفاده از پرسشنامه های مدیریت مسیر شغلی فردی نو (1996)، مدیریت مسیر شغلی سازمانی دی واس و همکاران (2011)، ارتقاءپذیری کاروسو (2018) و قابلیت استخدام داخلی روتول و آرنولد (2007) جمع آوری گردید. روایی پرسشنامه با استفاده از روایی محتوا و سازه، و پایایی از طریق ضریب آلفای کرونباخ، شاخص پایایی همگرا، واگرا و ترکیبی بررسی و تایید گردید. مدل پژوهش نیز به وسیله نرم افزار Smart-PLS مورد تجزیه تحلیل قرار گرفت. یافته های این پژوهش نشان داد مدیریت مسیر شغلی تاثیر مثبت و معناداری بر ارتقاءپذیری دارد. همچنین قابلیت استخدام داخلی موجب تقویت اثر مدیریت مسیر شغلی بر ارتقاءپذیری می گردد.