نقش واسطه ای خودتفسیری در رابطه بین سبک های والدگری و سبک های هویتی با بهزیستی روان شناختی

این پژوهش با هدف تعیین نقش واسطه ای خودتفسیری در رابطه بین سبک های والدگری و سبک های هویتی با بهزیستی روان شناختی انجام شد. جامعه آماری مادران شاغل دارای فرزند 11 تا 16 ساله منطقه 6 تهران در سال 1399 بود. بر مبنای یک طرح همبستگی 320 نفر به شیوه نمونه برداری در دسترس انتخاب شدند و به فرم کوتاه مقیاس بهزیستی روان شناختی (ریف،1989)، سیاهه سبک های والدگری (بامریند،1973)، سیاهه سبک های هویت (برزونسکی،1992) و مقیاس خودتفسیری (سینگلیس،1994) پاسخ دادند. یافته های این پژوهش نشان داد بین سبک های والدگری و سبک های هویتی با خودتفسیری و بهزیستی روان شناختی رابطه معنادار وجود دارد. سبک های والدگری و سبک های هویتی به ترتیب 12 و 20 درصد از واریانس خودتفسیری مستقل و خودتفسیری وابسته و سبک های والدگری، سبک های هویتی و خودتفسیری 32 درصد از واریانس بهزیستی روان شناختی را تبیین کردند. نتایج تحلیل مسیر نیز نشان داد خودتفسیری مستقل و وابسته در رابطه بین سبک های والدگری و سبک های هویتی با بهزیستی روان شناختی مادران اثر غیرمستقیم معنادار دارد. بر اساس یافته های این پژوهش می توان نتیجه گرفت که خودتفسیری در رابطه بین بین سبک های والدگری و سبک های هویتی با بهزیستی روان شناختی نقش واسطه ای دارد.