بررسی تاب آوری بخش مرکزی شهرها در برابر جرائم (مطالعه موردی: منطقه ی 11 و 12 تهران)

تاب آوری شهری به جایگاهی از شهر اشاره دارد که به دلیل مدیریت و برنامه ریزی درست، قدرت تحمل خود را در برابر بحران های طبیعی و انسانی افزایش داده و با کم ترین میزان خسارت مالی و جانی می تواند بحرانی را پشت سر گذاشته و در کوتاه ترین زمان به حالت طبیعی خود بازگردد. این مقاله با هدف بررسی تاب آوری بخش مرکزی شهر تهران (مناطق 11 و 12) در برابر جرایم تدوین شده است.

روش شناسی: 

این پژوهش از نظر هدف، کاربردی و از نظر ماهیت و روش، توصیفی- تحلیلی است. جامعه آماری پژوهش، مناطق 11 و 12 شهر تهران و جمعیتی حدود 529604 نفر است و حجم نمونه از طریق فرمول کوکران معادل 384 به دست آمده است که 384 پرسش نامه حاوی پرسش هایی با طیف لیکرت که روایی آن از طریق ضریب آلفای کرونباخ محاسبه شد، تکمیل شده است. جرایم سرقت با استفاده از آزمون های آماری الگویابی شده و تاب آوری با استفاده از پرسش نامه و اسناد رسمی، ارزیابی شده است.

یافته های پژوهش نشان می دهد که ضریب همبستگی بین میزان وقوع جرم با سطح تاب آوری با عدد 355/0-، بدین معناست که هر چه میزان تاب آوری جامعه بالاتر رفته است، میزان وقوع جرایم، به مقدار چشمگیری کاهش یافته است.

درواقع نگرش فضایی و کل نگر به مسایل اجتماعی به ویژه جرم خیزی نشان می دهد که در تحلیل و اقدام برای کنترل وقوع جرایم باید همه ابعاد اجتماعی، کالبدی و محیطی به صورت یک فرایند در نظر گرفته شود.