مداخله خودکنترلی و تنظیم هیجان مبتنی بر آموزه های اسلامی برای خودارضایی نوجوانان: مطالعه تک موردی

خودارضایی یک موضوع چالش برانگیز با میزان شیوع متفاوت در جوامع مختلف است. این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی یک برنامه مداخله ای مبتنی بر خودکنترلی، تنظیم هیجان و آموزه های اسلامی در درمان خودارضایی نوجوانان انجام شد.

این مطالعه تک موردی در سال 1397 با نمونه گیری هدفمند برای انتخاب دو شرکت کننده از مراکز مشاوره دخترانه دبیرستان های شهر مشهد (دو دخترمجرد 16 و 17 ساله) انجام شد. هر دو شرکت کننده حداقل یک سال بود که خودارضایی می کردند و هشت جلسه روان درمانی فردی دریافت کردند. داده ها با استفاده از پرسشنامه کنترل هیجانی (ERQ) و مقیاس خودارضایی جمع آوری شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از طرح A-B-A با شاخص بازیابی و اندازه اثر استفاده شد. داده ها با استفاده از تجزیه و تحلیل نمودار و روش درصد بازیابی تجزیه و تحلیل شد. فرمول درصد بازیابی بلانچارد و شوارتز برای تجزیه و تحلیل داده های طرح های تجربی تک موردی استفاده شد. در این فرمول تفاوت بین نمرات پیش آزمون و پس آزمون بر نمره پیش آزمون تقسیم می شود.

بر اساس فرمول درصد بهبودی، 50 درصد یا بیشتر، بهبود معنی دار است. اگر نمره پس آزمون فرد کمتر از نقطه برش باشد، بهبود از نظر بالینی قابل توجه خواهد بود. بنابراین، مداخله خودکنترلی و تنظیم هیجان مبتنی بر آموزه های اسلامی در ترک عادت خودارضایی در هر دو شرکت کننده موثر بود که بهبود سلامت روانی قابل توجهی را نیز نشان دادند. پس از تکمیل دوره های درمان و پیگیری، هر دو شرکت کننده، دفعات کمتر خودارضایی و بهبود تنظیم احساسات را نشان دادند.

بر اساس نتایج به نظر می رسد که خودکنترلی و تنظیم هیجان مبتنی بر آموزه های اسلامی می تواند به طور موثری خودارضایی نوجوانان را درمان کند.