مقایسه اثربخشی درمان مبتنی بر هیجان و درمان مبتنی بر ذهن مشفقانه بر رشد پس از سانحه و احساسات مثبت و منفی درک شده در بیماران بزرگسال بستری بهبود یافته از ویروس کرونا

این پژوهش با هدف مقایسه اثربخشی درمان مبتنی بر هیجان و درمان مبتنی بر ذهن مشفقانه بر رشد پس از سانحه و احساسات مثبت و منفی درک شده در بیماران بستری بالغ بهبود یافته از ویروس کرونا انجام شد.

جامعه آماری این مطالعه مقطعی شامل کلیه بیماران بستری با تشخیص ویروس کرونا در شهر مشهد طی تیر تا شهریور 1400 بود. چهل و پنج بیمار انتخاب و به طور تصادفی در سه گروه مساوی (دو گروه آزمایشی و یک گروه شاهد) قرار گرفتند. گروه های آزمایشی درمان مبتنی بر هیجان یا درمان مبتنی بر ذهن مشفقانه دریافت کردند. ابزار تحقیق پرسشنامه رشد پس از سانحه تدسکی و کالهون (1996) و اندازه گیری مختصر عاطفه مثبت و منفی: مقیاس های PANAS واتسون، کلارک و تلگن (1988) بود. داده ها با استفاده از آنالیز واریانس مختلط، اندازه گیری های مکرر و نرم افزار SPSS-23 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

نتایج نشان داد که بین دو مداخله بر رشد پس از سانحه و احساسات مثبت و منفی درک شده در بیماران بزرگسال بستری بهبود یافته از کرونا تفاوت معناداری وجود ندارد. با این حال، هر دو روش درمانی بر هیجانات مثبت و منفی و رشد پس از سانحه در پس آزمون و پیگیری 3 ماهه تاثیر می گذارند (05/0>P)

بر اساس نتایج، درمان مبتنی بر هیجان و درمان مبتنی بر ذهن دلسوزانه می تواند رشد پس از سانحه و عواطف مثبت و منفی را در بیماران بزرگسال بستری بهبود یافته از ویروس کرونا بهبود بخشد.