اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر انعطاف پذیری روان شناختی و خودکارآمدی زنان مطلقه

طلاق می تواند بر انعطاف پذیری روان شناختی و خود کارآمدی فرد تاثیر سوء داشته باشد. هدف از این مطالعه اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر انعطاف پذیری روان شناختی و خودکارآمدی زنان مطلقه بود.

روش پژوهش به صورت نیمه تجربی با طرح پیش آزمون- پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل بود. جامعه پژوهش شامل کلیه زنان مطلقه شهر همدان بودند که بین سال های 1396- 1400 به دادگاه خانواده شهرستان همدان مراجعه و طلاق گرفتند که از این تعداد، 2 گروه 20 نفره با روش نمونه گیری در دسترس مبتنی بر ملاک انتخاب و به صورت تصادفی به گروه آزمایش و یک گروه کنترل تقسیم شدند که (بعد از تعقیل گروه آزمایش به 17 نفر رسید) و به پرسشنامه انعطاف پذیری روان شناختی (پذیرش و عمل) و پرسشنامه خودکارآمدی عمومی شرر و همکاران در سه نوبت پیش- پس آزمون و پیگیری پاسخ داد. آزمودنی های گروه آزمایش تحت آموزش درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد به شیوه ی گروهی (به صورت آموزش و مهارت)، به صورت هفته ای 1 جلسه 90 دقیقه ای قرار گرفتند ولی در این مدت، به گروه کنترل آموزشی داده نشد. داده ها با نرم افزار SPSS و با استفاده از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و سطح معنی دار 05/0< p تجزیه و تحلیل آماری شدند.

تحلیل نتایج نشان داد، درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد منجر به افزایش انعطاف پذیری روان شناختی و خودکارآمدی در زنان مطلقه می شود. در مرحله پیگیری تغییرات همچنان پا بر جا مانده است (010/0=P).

از درمان مبتنی بر پذیش و تعهد می توان جهت افزایش انعطاف پذیری روان شناختی و خودکارآمدی زنان مطلقه استفاده نمود.