اثر بخشی مداخله مبتنی بر مدل خودخاموشی در کاهش افسردگی و افزایش خودابرازی در زنان دارای نشانه های افسردگی

این پژوهش بررسی اثربخشی مدل خودخاموشی در کاهش افسردگی و افزایش خودابرازی زنان افسرده است. مدل خودخاموشی متاثر از نظریه های شناختی و دلبستگی گشتالت بوده و نقش عوامل اجتماعی و فرهنگی در جلوگیری از بیان خواست ها، نظرات و امیال زنان - که در نهایت منجر به افسردگی می گردد - مطرح شده است.

این پژوهش از نوع شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه شاهد و با جایگزینی تصادفی بود. با بررسی آثار و پروتکل های درمانی و راهنمایی نظریه پردازان این مدل و همکارانشان، برنامه های مداخلاتی مبتنی بر آن تهیه شد. نمونه شامل سی زن 20 الی 40 ساله با تحصیلات کارشناسی و بالاتر شاغل در آموزش و پرورش بود که بر اساس پرسش نامه بک و انجام مصاحبه، علایم افسردگی داشتند. پژوهش شامل دو گروه خودخاموشی و گروه کنترل بود که همه افراد دو گروه پرسش نامه خودابرازی و پرسش نامه بک را به صورت پیش آزمون و پس آزمون تکمیل کردند. در فاصله بین اجرای پیش آزمون و پس آزمون، فقط شرکت کنندگان گروه آزمایش، برنامه مداخله ای را دریافت کردند و گروه کنترل مداخله ای دریافت نکرد. در نهایت نمرات حاصل از اجرای پیش آزمون و پس آزمون با روش تحلیل کوواریانس و پس از بررسی پیش فرض ها و تحقق آنها و با استفاده از نرم افزار SPSS بررسی شد.

نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد که مداخله مبتنی بر خودخاموشی در کاهش افسردگی گروه آزمایش موثر است. همچنین این روش مداخله ای، خودابرازی را در گروه آزمایش افزایش داد. در گروه کنترل تغییر معناداری مشاهده نگردید.

با توجه به یافته ها، استفاده از مدل خودخاموشی می تواند روش کارآمدی در کاهش نشانه های افسردگی زنان باشد و توانایی خودابرازی را در آنها بالا می برد.

از نتایج حاصل چنین استنباط می شود که روان درمانگران می توانند از مدل خودخاموشی به عنوان یکی از روش های موثر برای کاهش نشانه های افسردگی استفاده کنند.