تاثیر تمرینات استقامتی، مقاومتی و ترکیبی بر بیان ژن HIF1، سطوح پلاسمایی PGC1a و ترکیب بدن مردان سالمند دارای اضافه وزن

امروزه چاقی و اضافه وزن به عنوان یکی از دلایل بروز خیلی بیماری ها شناخته شده است. هدف از این پژوهش تاثیر تمرینات استقامتی، مقاومتی و ترکیبی بر بیان ژن HIF1، سطوح پلاسمایی PGC1a و ترکیب بدن مردان سالمند دارای اضافه وزن بود.

آزمودنی های این پژوهش 40 مرد سالمند دارای اضفه وزن بودند که به صورت تصادفی به چهار گروه استقامتی (12 نفر)، گروه تمرین مقاومتی (12نفر)، گروه تمرین ترکیبی (12نفر) و کنترل (12 نفر) با دامنه سنی 42/3 ± 75/60 (سال)، وزن 84/2 ± 06/92 (کیلوگرم)، قد 25/3 ± 73/1 (متر)، شاخ توده بدن (کیلوگرم/متر2) 59/1 ± 51/30 ، درصد چربی 40/1 ± 38/28 تقسیم شدند. گروه تمرین مقاومتی (60تا80%1RM)، گروه تمرین استقامتی (60 تا 75%VO2 max) و گروه تمرین ترکیبی، تمرینات مربوط به خود را به مدت هشت هفته و 3 جلسه در هفته انجام دادند. به منظور اندازه گیری بیان ژن HIF1 در گلبول های سفید خون از روش PCR Real-time- و سطوح پلاسمایی PGC1a از روش الایزا استفاده شد. برای تحلیل داده ها از آزمون آماری تحلیل واریانس یک طرفه و تست تعقیبی بونفرونی در سطح معنی داری 05/0 استفاده شد.

نتایج نشان داد که هر سه نوع تمرین افزایش معنی داری در بیان ژن HIF1(001/0=P)، افزایش PGC1a (001/0=P)، کاهش معنی دار توده چربی (001/0=P) و کاهش معنی دار شاخص توده بدن (001/0=P) در مقایسه با گروه کنترل شدند اما بین گروه های تجربی تفاوت معنی داری وجود نداشت.

بر اساس یافته ها به نظر می رسد تمرینات استقامتی، مقاومتی و ترکیبی باعث افزایش فاکتورهای مرتبط با سلامتی افراد سالمند می گردد.