مدل ساختاری علائم جسمانی بر اساس حمایت اجتماعی ادراک شده و ترومای کودکی در بیماران مبتلا به صرع: نقش میانجی گر افسردگی، اضطراب و استرس

با توجه به اهمیت بررسی علایم جسمانی در بیمارن مبتلا به صرع، پژوهش حاضر با هدف بررسی مدل ساختاری علایم جسمانی بر اساس حمایت اجتماعی ادراک شده و ترومای کودکی با میانجیگری افسردگی، اضطراب و استرس در بیماران مبتلا به صرع انجام شد.

روش پژوهش: 

این مطالعه از نظر هدف کاربردی و از نظر شیوه اجرا توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه پژوهش بیماران مبتلا به صرع کشور ایران در سال 1400 بودند که 260 نفر از آنها با روش نمونه گیری تصادفی ساده به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه علایم جسمانی (کروینکی و همکاران، 2002)، مقیاس حمایت اجتماعی ادراک شده (زیمت و همکاران، 1988)، پرسشنامه ترومای کودکی (برنشتاین و همکاران، 2003) و مقیاس افسردگی، اضطراب و استرس (لاویباند و لاویباند، 1995) بود. داده ها با روش مدل سازی معادلات ساختاری در نرم افزارهای SPSS-24 و AMOS-26 تحلیل شدند.

یافته ها نشان داد که مدل علایم جسمانی بر اساس حمایت اجتماعی ادراک شده و ترومای کودکی با میانجیگری افسردگی، اضطراب و استرس در بیماران مبتلا به صرع برازش مناسبی داشت. هم چنین، حمایت اجتماعی بر افسردگی، اضطراب و استرس و علایم جسمانی اثر معنادار منفی، ترومای کودکی بر افسردگی، اضطراب و استرس اثر معنادار مثبت و افسردگی، اضطراب و استرس بر علایم جسمانی اثر معنادار مثبت داشت (0/05>P)، اما ترومای کودکی بر علایم جسمانی اثر معناداری نداشت (0/05<P). علاوه بر آن، حمایت اجتماعی با میانجیگری افسردگی، اضطراب و استرس بر علایم جسمانی اثر معنادار منفی و ترومای کودکی با میانجیگری افسردگی، اضطراب و استرس بر علایم جسمانی اثر معنادار مثبت داشت (0/05>P).

طبق نتایج این مطالعه برنامه ریزی برای کاهش علایم جسمانی در بیماران مبتلا به صرع از طریق افزایش حمایت اجتماعی و کاهش افسردگی، اضطراب و استرس ضروری می باشد.