اثر تکالیف توجه مداوم بر تغییرات الگوی راه رفتن کودکان دارای اختلال نقص توجه- بیش فعالی: کارآزمایی بالینی

 به نظر می رسد الگوی راه رفتن کودکان دارای اختلال نقص توجه- بیش فعالی (Attention deficit-hyperactivity disorder یا ADHD) ناکامل و به طور عمده مبتنی بر راه رفتن در زمان کوتاه و بدون مشارکت حواس مختلف است. پژوهش حاضر با هدف ارزیابی کودکان مبتلا به ADHD در مقایسه با کودکان دارای رشد عادی (Typical development یا TD) در الگوی تکلیف دوگانه راه رفتن و محرک بینایی- دهلیزی (Visual-vestibular stimulus) مداوم انجام شد.

 21 کودک دارای ADHD و 12 کودک TD (10-7 ساله) وارد مطالعه شدند. شرکت کنندگان در سه آزمون سه دقیقه ای در شرایط تکلیف مجرد راه رفتن (بدون هیچ دستورالعمل بینایی) و تکلیف دوگانه (دنبال کردن محرک بینایی- دهلیزی ساکاد و پیگیری آرام) روی تردمیل با سرعت خودترجیحی راه رفتند. طول استراید، زاویه گلوبال پای غالب، پهنای راه رفتن و تغییرپذیری آن ها با استفاده از تحلیل واریانس عاملی در سطح معنی داری 05/0 = α مورد ارزیابی قرار گرفت.

 تعامل گروه در محرک بر طول استراید (860/0 = P) و تغییرپذیری زاویه گلوبال پای غالب (720/0 = P) معنی دار نبود، اما تغییرپذیری طول استراید [تغییرپذیری کمتر (001/0 = P) برای کودکان TD در همه شرایط] و زاویه گلوبال (001/0 = P) معنی دار گزارش شد. در شرایط بدون دستورالعمل و پیگیری آرام، کودکان دارای ADHD چرخش معنی دار مچ پا (001/0 = P) را نسبت به کودکان TD نشان دادند. پهنای راه رفتن (001/0 = P) و تغییرپذیری آن (003/0 = P) تحت تاثیر معنی دار تعامل قرار گرفت و کودکان TD پهنای راه رفتن بیشتر و تغییرپذیری کمتری داشتند (001/0 = P).

نتیجه ‎گیری: 

دستورالعمل های مختلف بینایی- دهلیزی می تواند به اشکال مختلف بر الگوی راه رفتن کودکان دارای ADHD تاثیر بگذارد. این نتایج را می توان پایه ای برای یکپارچگی مدل های تکلیف دوگانه و هم افزایی و راهنمایی برای مربیان کودکان دارای ADHD دانست.