مروری بر نتایج سه دهه پژوهش های پیاز در منطقه های جنوبی ایران

پیاز  تولید شده در منطقه های مرکزی و شمال کشور در پاییز و میانه زمستان به مصرف می رسد و بعد از این، کمبود این محصول در بازار وجود دارد. با تولید زمستانه پیاز در منطقه های جنوب کشور می توان به رفع این کمبود اقدام نمود. رقم های پیاز برای کاشت در منطقه های یاد شده باید روز کوتاه، زودرس، متحمل به تنش های محیطی و پرمحصول باشند. اگرچه توده های بومی زیادی در جنوب کشور وجود دارند، ولی در قسمت زیادی از منطقه های جنوب کشور رقم های وارداتی همانند ’تگزاس ارلی گرانو‘4، ’تگزاس ارلی وایت‘5، ’پریماورا‘6 و ’صبا‘7 به دلیل عملکرد زیاد کشت می شوند. تاریخ توصیه شده برای کاشت بذر، انتقال نشا و سوخک بسته به شرایط اقلیمی، سیستم کاشت، فصل تولید و نژادگان8 از 10 شهریور تا روزهای پایانی مهر ماه متغیر می باشد. استفاده از آمینو کلات های روی (به ویژه لیزین روی) عملکرد، تندی و خاصیت انبارمانی جمعیت بهبود یافته پیاز بهبهان و رقم ’پریماورا‘ را افزایش و تجمع نیترات را کاهش داد. در کشت توام پیاز با کاهو و شنبلیله عملکرد، نسبت برابری زمین و نسبت برابری درآمد، افزایش یافت. توده محلی رامهرمز به طور نسبی در مقابل تریپس پیاز مقاوم است. انگیزاننده های مقاومت را می توان به عنوان جایگزینی برای قارچ کش به منظور کنترل سفیدک کرکی به کار گرفت. سم های پندی متالین9، فوکوس10، سلکت11، سوپر گالانت12 و اکسی فلوروفن13 علف های ناخواسته (هرز) را در مزرعه های پیاز کنترل می کنند. نژادگان های جمعیت بهبود یافته پیاز بهبهان و رقم های ’تگزاس ارلی گرانو‘ و ’صبا‘ ویژگی انبارمانی مناسبی دارند.