زوال بوم نظام جنگلی زاگرس: وضعیت خشکیدگی در گونه های مختلف درختی

خشکیدگی گونه های جنگلی، به ویژه در منطقه های خشک و نیمه خشک، به عنوان  یکی از چالش های اساسی بوم نظام های مختلف  مطرح  است. هدف پژوهش حاضر، بررسی وضعیت خشکیدگی گونه های درختی در جنگل های زاگرس می باشد. برای انجام این پژوهش جنگل های شهرستان گیلانغرب بررسی شد. در این بررسی از الگوی نمونه برداری تصادفی-منظم استفاده شد و تمام سطح زیر پوشش شبکه آماربرداری (3000×3000 متر) با 92 قطعه نمونه با مساحت 25/0 هکتار در محل تقاطع خط ها در جنگل ها پایش شد. از همه درختان در هر قطعه نمونه، به صورت 100% نمونه برداری انجام شد. برای تعیین درجه خشکیدگی، بر اساس مشاهده های دیداری از نسبت مقدار شاخه های خشکیده به کل شاخه های هر درخت استفاده شد. نتایج نشان داد که در بین درختان دارای خشکیدگی درجه 1 فراوانی آن در بلوط ایرانی4  4/83% است. دیگر گونه های موجود در منطقه مانند تنگرس5، بنه6، کیکم7 و زالزالک8 به ترتیب دارای 1/5، 4/4، 2/3 و 2% خشکیدگی درجه 1 بودند. فراوانی خشکیدگی درجه 2 در بلوط ایرانی 4/84% و در دیگر گونه های موجود در منطقه مانند بنه، زالزالک و تنگرس به ترتیب 8/9، 25/2 و 2% بود. همچنین، بیشترین فراوانی درختان با خشکیدگی درجه 5 مربوط به گونه های بلوط ایرانی، بنه و تنگرس به ترتیب با 2/94، 8/2 و 6/2%  بود. از کل موجودی بلوط ایرانی، 28% آن ها سالم و 72% آن ها در درجه های مختلف دچار خشکیدگی هستند. در گونه آلوی وحشی9 از کل درختان، 83% آن ها سالم و 17% خشکیده بود. همچنین، در مورد گونه بنه از کل درختان، 23% آن ها زنده و سالم و 77% دارای خشکیدگی بودند. بر اساس نتایج، اقدام های حمایتی دربرگیرنده بازرویی ساختار توده ها برای حفاظت بهتر جنگل ها، حفظ آمیختگی توده ها و تحریک پیچیدگی و ناهمگنی ساختاری، ابزارهای مفیدی برای کاهش خطرهای مرتبط با افزایش خشکیدگی درختان و سایر رژیم های جدید آشفتگی در راستای راهبرد تاب آوری در جنگل های منطقه خواهند بود.