اثربخشی روان درمانی وجودی بر تنهایی وجودی و نگرش نسبت به مرگ در مراجعان با افسردگی وجودی

مرگ و میر ناشی از همه گیری بیماری ویروس کووید-19 و مواجهه با یکی از حقایق مسلم هستی یعنی مرگ، موجب شیوع افسردگی وجودی شده است. هدف پژوهش حاضر، تعیین اثربخشی روان درمانی وجودی بر تنهایی وجودی و نگرش نسبت به مرگ در مراجعان با افسردگی وجودی بود.

پژوهش حاضر از نظر هدف در گروه پژوهش های کاربردی و از لحاظ روش شناسی، نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون - پس آزمون - پیگیری 3 ماهه و همراه با گروه گواه بود. جامعه آماری شامل تمامی زنان و مردان با افسردگی وجودی بودند که در 6 ماه نخست سال 1401 به مراکز مشاوره و خدمات روان شناختی شهر اصفهان مراجعه کرده بودند. 24 مراجع (13 زن و 11 مرد) با نمونه گیری هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (12 نفر) و گواه (12 نفر) گمارده شدند. پروتکل روان درمانی وجودی می و یالوم (1989) تنها برای گروه آزمایش طی 10 جلسه 120 دقیقه ای به صورت هفتگی انجام شد و گروه گواه در لیست انتظار قرار گرفتند و پس از پایان پژوهش، جلسات مشاوره روان شناختی رایگان دریافت کردند. آزمودنی ها در 3 مرحله (پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری 3 ماهه) با پرسشنامه تنهایی وجودی مایرز، خو و اسواتبرگ (2002) و نسخه تجدیدنظر شده پرسشنامه نیم رخ نگرش نسبت به مرگ وونگ، پیکر و گیسر (1994) ارزیابی شدند. تجزیه و تحلیل داده ها با آزمون تحلیل واریانس اندازه گیری های مکرر از طریق نرم افزار 28SPSS- انجام شد.