تبیین مدل ساختاری اشتیاق به درمان بر اساس حافظه اعتیاد، میل به مصرف و تحمل ابهام با میانجی گری خودکنترلی در افراد متقاضی ترک

مطالعه حاضر با هدف تبیین مدل اشتیاق به درمان اعتیاد بر اساس حافظه اعتیاد، میل به مصرف و تحمل ابهام با میانجی گری خودکنترلی در افراد وابسته به موادمتقاضی ترک انجام شد. روش پژوهش حاضر، توصیفی از نوع همبستگی و پیش بینی بود. جامعه آماری این مطالعه شامل افراد وابسته به مواد مراجعه کننده به کلینیک های ترک اعتیاد شهر بابل بود. 209 نفر از شرکت کنندگان به عنوان نمونه با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند و دردسترس انتخاب شدند و به سوالات مقیاس شدت حافظه اعتیاد چن و همکاران (2018)، مقیاس خودکنترلی تانجنی و همکاران (2004)، مقیاس تحمل ابهام مک لین و همکاران (1993)، مقیاس مراحل آمادگی برای تغییر و اشتیاق برای درمان اعتیادمیلر و تونیگان (1997) و مقیاس میل به مصرف مواد سوموزا و همکاران (1995) پاسخ دادند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از روش مدلیابی معادلات ساختاری نشان داد حافظه اعتیاد در اشتیاق به درمان نقش مستقیم دارد (05/0>p، 31/0=β)؛ میل به مصرف در اشتیاق به درمان نقش مستقیم دارد (05/0>p، 39/0=β)؛ تحمل ابهام دv اشتیاق به درمان نقش مستقیم دارد (05/0>p، 36/0=β)؛ خودکنترلی در اشتیاق به درمان نقش مستقیم دارد (05/0>p، 79/0=β) و مدل اشتیاق به درمان اعتیاد بر اساس حافظه اعتیاد، میل به مصرف و تحمل ابهام با میانجی گری خودکنترلی در افراد وابسته به مواد متقاضی ترک برازش دارد. مطالعات بیشتر می توانند گام موثری در ایجاد انگیزه برای درمان از طریق حذف و به حداقل رساندن عوامل مشکل آفرین و زمینه ای در جهت ایجاد اشتیاق به تغییر در زندگی بیماران ترک اعتیاد ایجاد نماید.