اثربخشی آموزش خودتنظیمی هیجانی بر کیفیت زندگی و تاب آوری بهبودیافتگان کووید-19

پاندمی ویروس کووید-19 سبب ایجاد آشفتگی روان شناختی و هیجانی و بروز اضطراب در بسیاری از افراد جامعه شده است. بر این اساس پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش خودتنظیمی هیجانی بر کیفیت زندگی و تاب آوری بهبودیافتگان کووید-19 انجام شد.

روش پژوهش، نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون – پس آزمون با گروه گواه و دوره پیگیری سه ماهه بود. جامعه آماری پژوهش شامل بهبودیافتگان کووید-19 با سابقه بستری شهر بندرعباس در فصل زمستان سال 1399 بود. از بین جامعه آماری تعداد 27 بهبودیافته کووید-19 به صورت گلوله برفی انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه جایگزین شدند (13 نفر در گروه آزمایش و 14 نفر در گروه گواه). افراد حاضر در گروه آزمایش آموزش خودتنظیمی هیجانی (10 جلسه) را طی دو و نیم ماه دریافت نمودند. پرسشنامه های مورد استفاده در این پژوهش شامل پرسشنامه تاب آوری (کانر و دیودیسون، 2003) و کیفیت زندگی (لوتانز و اولیو، 2007) بود.

نتایج نشان داد که آموزش خودتنظیمی هیجانی بر کیفیت زندگی (0001>P؛ 53/0=Eta؛ 28/28=F) و تاب آوری (0001>P؛ 61/0=Eta؛ 59/39=F) بهبودیافتگان کووید-19 با سابقه بستری تاثیر داشته است. بدین صورت که این مداخله توانسته منجر به بهبود کیفیت زندگی و تاب آوری آنان شود.

بر اساس یافته های حاصل از پژوهش حاضر، آموزش خودتنظیمی هیجانی با بهره گیری از افزایش تجربه های مثبت و کاهش هیجانات منفی، شناسایی ارزیابی های غلط و آموزش تخلیه هیجانی، می تواند به عنوانی درمانی موثر در جهت بهبود کیفیت زندگی و تاب آوری بهبودیافتگان کووید-19 مورد استفاده قرار گیرد.