مدلسازی معادلات ساختاری شادزیستی بر اساس سبک های دلبستگی و مهارت های ارتباطی با میانجی گری خودشفقت ورزی در سالمندان

دوران سالمندی از مهم ترین و پرمخاطره ترین دورانهای زندگی انسان و مشکلات آن از اساسیترین مشکلات جهان امروز است؛ بنابراین هدف پژوهش حاضر ارایه مدلسازی معادلات ساختاری شادزیستی بر اساس سبک های دلبستگی و مهارت های ارتباطی با میانجی گری خودشفقت ورزی در سالمندان بود.

روش پژوهش تحلیلی و مدلسازی معادلات ساختاری بود. جامعه آماری شامل تمامی سالمندان ساکن آسایشگاه های سالمندان مستقر در شهرهای استان گیلان در سال 1399-1398 بود و روش نمونه گیری به صورت در دسترس بود. نمونه آماری این پژوهش با توجه به تعداد متغیرهای پژوهش تعداد 210 نفر بود. جهت جمع آوری داده ها از مقیاس های شادزیستی آکسفورد (2002)، مهارت های ارتباطی بین فردی کویین دام (2004) و خودشفقت ورزی نف و همکاران (2003) و سبک دلبستگی بزرگسالان هازن و شیور (1987) استفاده شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS نسخه 24 و Amos نسخه 24و ضریب همبستگی پیرسون و مدلسازی معادلات ساختاری استفاده شد.

نتایج نشان داد که مهارت ارتباطی با خودشفقت ورزی (002/0=P، 1/3Beta=) و خودشفقت ورزی با شادزیستی (41/0=P، 8/2Beta=) به طور معناداری رابطه داشت. اما سبک دلبستگی با خودشفقت ورزی (21/0=P، 2/1Beta=) رابطه نداشت. همچنین اثر غیرمستقیم سبک دلبستگی بر شادزیستی برابر با 7/2 (013/0=P) و مهارت های ارتباطی بر شادزیستی برابر با 052/0 (025/0=P) بود. شاخص های نیکویی برازش مدل مفهومی برازش داده شده برابر با (5/3=0CMIN/df، 94/0GFI=،93/0 NFI=،08/0 RMSEA=) به دست آمد.

بنابراین، به نظر می رسد تقویت مهارت های ارتباطی در سالمندان موجب افزایش میزان شادزیستی در آن ها شود. همچنین سبک های دلبستگی نیز بر میزان شادزیستی سالمندان تاثیرگذار است.