مقایسه مقادیر فرکانس فعالیت الکتریکی عضلات اندام تحتانی قبل و بعد از خستگی در افراد با سابقه کووید-19 در مقایسه با افراد سالم طی راه رفتن

خستگی یکی از عوامل موثر در تغییر فعالیت الکتریکی عضلات به شمار می آید، به نحوی که این شاخص در ارتباط مستقیمی با افزایش پتانسیل آسیب های عضلانی و افت عملکرد در مراحل مختلف ورزشی قرار دارد. لذا هدف از پژوهش حاضر بررسی مقایسه مقادیر فعالیت الکتریکی عضلات اندام تحتانی قبل و بعد از خستگی در افراد با سابقه کووید 19 در مقایسه با افراد سالم طی راه رفتن بود.

پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی و آزمایشگاهی بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل زنان با سابقه ابتلا به کووید-19 و زنان سالم استان اردبیل بود. نمونه آماری به تعداد 28 نفر با دامنه سنی 30-18 سال به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. نمونه های آماری شامل دو گروه 14 نفر افراد سالم و 14 نفر افراد باسابقه ی کووید-19 بودند. روش پرسش از افراد برای سابقه ابتلا به بیماری کووید-19 به گونه ای که حداقل دو ماه از زمان ابتلا به این ویروس گذشته بود، درحالی که تست PCR آن ها قبلا مثبت شده بود در تقسیم بندی گروه های کووید-19 و افرادی که هیچ گونه علایمی نداشتند به عنوان گروه سالم انتخاب شدند. داده های الکترومایوگرافی با استفاده از برنامه بایومتریک دیتالیت قبل و بعد از پروتکل خستگی تحلیل شد. از آزمون آنالیز واریانس دوسویه با اندازه های تکراری جهت تحلیل آماری و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح معناداری 05/0 P<استفاده شد.

یافته ها نشان داد اثر تعاملی گروه و خستگی بر فرکانس فعالیت عضلات پهن خارجی (033/0=P)، پهن داخلی (029/0=P) و سرینی میانی (035/0= P) معنادار بود، به طوری که کاهش فرکانس فعالیت این عضلات بعد از خستگی نسبت به قبل از آن در گروه سالم بیشتر از گروه کووید بود.

به نظر می رسد که کاهش فرکانس فعالیت الکتریکی عضلات اندام تحتانی در فازهای مختلف راه رفتن پس از خستگی در افراد مبتلا به کووید-19 متفاوت از افراد سالم است که می تواند زمینه ی جدی برای بروز آسیب و کاهش ثبات مفاصل حین راه رفتن باشد. بااین حال اثبات هر چه بهتر این موضوع نیاز به پژوهش های بیشتر در آینده دارد.