مطالعه آسیب شناختی و ساختاری عضلات مخطط قلبی و چهار سر ران به همراه مطالعه تغییرات میکروسکوپیک بافت کبد، کلیه و ریه به دنبال تمرین های مقاومتی کوتاه مدت و دراز مدت در موش های صحرایی نر

ورزش مقاومتی روشی است که برای افزایش قدرت و استقامت عضلانی طراحی شده است و می تواند منجر به تغییرات فیزیولوژیکی مفید در سایر بافت ها شود. هدف از این مطالعه بررسی اثرات آسیب شناختی و ساختاری ورزش مقاومتی کوتاه مدت و بلند مدت بر روی بافت های مختلف موش های صحرایی نر شامل عضله مخطط قلبی، چهارسر ران، کبد، کلیه و بافت ریه بوده است.

در این مطالعه 40 موش صحرایی نر نژاد ویستار به طور تصادفی به چهار گروه کنترل یک ماهه، کنترل چهار ماهه، ورزش یک ماهه و ورزش چهار ماهه تقسیم شدند. پس از دوره ورزش، حیوانات بیهوش شده و برای جداسازی بافت های مختلف کالبدشکافی شدند. سپس نمونه ها در محلول فرمالین قرار گرفته و برای تجزیه و تحلیل آماده شدند.

 یافته های این مطالعه نشان داد که در پاسخ به ورزش، بافت کبد تغییرات هیستوپاتولوژیک قابل توجهی نشان نمی دهد. اما در بافت قلب پرخونی خفیف و افزایش اندازه سلول های عضلانی در گروه های ورزش نسبت به گروه کنترل مشاهده شد. در عضله چهارسر ران، هیپرتروفی در گروه ورزش یک ماهه به میزان کمتر و در گروه ورزش چهار ماهه به میزان بیشتری مشاهده شد. تفاوت معنی داری در قطر سلول های عضلانی عضله چهارسر ران بین گروه تمرین یک ماهه و چهار ماهه وجود داشت که نشان دهنده اثرات مفید ورزش طولانی مدت است. علاوه بر این، افزایش اندازه بافت پوششی لوله های ادراری در هر دو گروه ورزش مشاهده شد که نشان دهنده افزایش عملکرد کلیه در اثر ورزش است.

نتایج این مطالعه نشان می دهد که ورزش مقاومتی، به ویژه در صورت انجام طولانی مدت، می تواند منجر به تغییرات فیزیولوژیکی مفید در بافت های مختلف شود. این مطالعه می تواند به درک بهتر از فواید ورزش کمک کند.

پیامدهای عملی:

 تمرینات مقاومتی از طریق پرخونی، هیپرتروفی سلولهای عضلانی، هیپرتروفی بافت پوششی لوله های ادراری باعث بهبود کارایی قلب، کلیه و عضلات در تمرینات ورزشی به ویژه درازمدت می شوند.