تاثیر تمرینات اندام فوقانی بر اساس پیش بینی خستگی بر عملکرد حسی-حرکتی اندام فوقانی، فعالیت های روزمره زندگی، مشارکت و خستگی افراد مبتلا به سکته مغزی

خستگی بعد از سکته مغزی مزمن شایع است و می تواند سبب اختلال عملکرد حسی-حرکتی اندام فوقانی، کاهش استقلال در انجام فعالیت های روزمره زندگی و کاهش سطح مشارکت شود. هدف این مطالعه بررسی تاثیر تمرینات اندام فوقانی براساس پیش بینی خستگی بر عملکرد حسی-حرکتی اندام فوقانی و فعالیت های روزمره زندگی افراد مبتلا به سکته مغزی مزمن می باشد.

این مطالعه به صورت پایلوت انجام گرفت. 20 بیمار سکته مغزی (9 زن و 11 مرد) با میانگین سنی 09/14±56 (سال) و مدت زمان گذشته از سکته مغزی با میانگین 5/53±05/71 (ماه) به صورت تصادفی در دو گروه کنترل (دریافت کننده تمرینات روتین توان بخشی) و مداخله (دریافت کننده تمرینات یک طرفه با پیش بینی خستگی توسط دستگاه کینکت) قرار گرفتند. عملکرد حرکتی اندام فوقانی، هماهنگی حرکتی ظریف و درشت اندام فوقانی، قدرت گرفتن، حس عمقی شانه و آرنج، استقلال در فعالیت های روزمره زندگی، مشارکت و شدت خستگی قبل از درمان، بعد از درمان (6 هفته، هفته ای 3 جلسه 45 دقیقه) و بعد از دوره پیگیری (6 هفته بعد) مورد ارزیابی قرار گرفت.

در تمامی متغیرها بجز استقلال در فعالیت های روزمره زندگی بهبود معناداری (05/0<p) در هر دو گروه مشاهده شد. همچنین، کاهش شدت خستگی و بهبود هماهنگی حرکتی ظریف اندام فوقانی در گروه مداخله به صورت معناداری بیشتر از گروه کنترل بود (05/0<p).

نتایج نشان داد که تمرینات اندام فوقانی بر اساس پیش بینی خستگی سبب بهبود معنادار عملکردهای حسی-حرکتی اندام فوقانی، هماهنگی حرکتی و مشارکت و همچنین کاهش قابل توجه شدت خستگی در افراد مبتلا به سکته مغزی مزمن می شود.