ارزیابی علایم و نشانه های اختلال مفصل گیجگاهی- فکی و شیوع عادات پارافانکشن دربیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید

آرتریت روماتویید  (RA) یک بیماری التهابی خود ایمنی است که مفاصل متعدد را درگیر می کند. اختلالات مفصل گیجگاهی-فکی TMD در این بیماران شایع است. همچنین، عادات پارافانکشن می توانند منجر به بروز اختلالات مفصل گیجگاهی-فکی شوند. هدف از این مطالعه بررسی شیوع اختلالات مفصل گیجگاهی-فکی و عادات پارافانکشن در بیماران مبتلا به آرتریت روماتویید می باشد.

در این مطالعه مقطعی- مشاهده‎ای، 40 بیمار مبتلا به آرتریت روماتویید مطابق معیار  (ACR-1987) شرکت کردند. اطلاعات بیماران با معاینه بالینی و پرسشنامه جمع آوری شد. از معیار (DAS-28) جهت تعیین شدت بیماری استفاده شد. پس از آن، اختلالات مفصل گیجگاهی-فکی براساس معیار  (RDC/TMD) تعیین و شیوع TMD و عادات پارافانکشن با گروه سالم مقایسه گردید.

85٪ از بیماران آرتریت روماتویید حداقل یک نشانه  (Sign) یا علامت Symptom از اختلال مفصل گیجگاهی - فکی را داشتند. شیوع صدای مفصلی و انحراف فک در بیماران مبتلا به آرتریت روماتویید به ترتیب 75 و 5/27٪ بود. این مقادیر به طور معنی داری بیشتر از نتایج افراد سالم بود. مقایسه بین عادات پارافانکشن نشان داد که براکسیسم و کلنچینگ  در هر دو گروه شیوع یکسانی داشت. حساسیت عضله جونده در 5/32 ٪ از بیماران آرتریت روماتویید گزارش شد.

نتیجه‎ گیری:

 شیوع اختلالات مفصل گیجگاهی-فکی در بیماران مبتلا به آرتریت روماتویید به میزان قابل توجهی بیشتر از سایر افراد است. برخلاف اظهارات بیماران، سایش دندان ها و حساسیت عضلات می تواند بیانگر شیوع بالای براکسیسم و کلنچینگ در این بیماران باشد.