اثربخشی روان درمانگری مثبت نگر و روان نمایشگری بر تاب آوری مبتلایان به سرطان پستان

بیماران مبتلا به سرطان فشارهای زیاد جسمی، روانی، اقتصادی و خانوادگی را تجربه می کنند که در بیشتر موارد موجب ازدست رفتن تاب آوری و بروز احساس یاس در آنان و در نتیجه وخامت سلامت روانی و جسمانی شان می شود. به همین دلیل، هدف پژوهش حاضر در راستای یافتن راه های مفید برای افزایش تاب آوری در این بیماران، مقایسه اثربخشی روان درمان گری مثبت نگر گروهی و درمان روان نمایشگری گروهی بر تاب آوری زنان مبتلا به سرطان پستان در نظر گرفته شد.

این پژوهش شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل بود. جامعه پژوهش شامل کلیه زنان در رده سنی 25 تا 45 سال و مبتلا به سرطان پستان مراجعه کننده به کلینیکی در خیابان گاندی تهران می شد که از میان آن ها تعداد 45 نفر به روش نمونه گیری هدفمند به عنوان نمونه انتخاب شدند. این افراد در سه گروه روان نمایشگری، روان درمانی مثبت نگر و گروه کنترل (هر گروه 15 نفر) جایگزین شدند. شرکت کنندگان طی سه مرحله سنجش در قالب پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری، مقیاس تاب آوری (کانر و دیویدسون، 2003) را پاسخ دادند.

نتایج آزمون تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر چندمتغیری نشان داد که نمرات تاب آوری گروه درمانگری مثبت نگر و روان نمایشگری گروهی از پیشآزمون به پس آزمون به طور قابل توجهی افزایش یافته و در مرحله پیگیری با شیب ملایمی بازگشت داشته است.

با توجه به یافته های پژوهش، روان درمانی مثبت نگر گروهی و روان نمایشگری هر دو درمان های مفیدی برای افزایش تاب آوری در زنان مبتلا به سرطان پستان هستند اما درمان مثبت نگر درمان موثرتری در این جمعیت می باشد.