تزریق لیدوکائین به ناحیه تگمنتوم شکمی و خود تزریقی هروئین در موش صحرایی

نرونهای دوپامینرژیک ناحیه تگمنتوم شکمی، در وابستگی و تحمل به اپیوئیدها و سندرم محرومیت درگیر هستند. هدف این مطالعه، بررسی اثرات پر فعال کردن موقتی VTA بر میزان تمایل حیوان به مصرف هروئین و علایم سندرم محرومیت بود.
موشهای صحرای نر نژاد و بستار (300-250g) بی هوش شده و در وریدژوگولار کانول گذاری شدند. یک کانول استیل در VTA گروه های مربوطه گذاشته شد. بعد از بهبودی موشها در اتاقک خود تزریقی قرار داده شدند. فشار دادن روی پدال فعال مقدار 0.1ml هروئین هیدروکلراید با غلظت 1 mg/ml یا نرمال سالین برای گروه کنترل به داخل کانول گردنی تزریق می کرد. تعداد زدن پدالها ثبت می گردید. گروه های مورد آزمایش به قرار زیر بودند (n=6): سالین، گروه VTA سالم و گروه VTA مهار شده (VTA حیوان با تزریق لیدوکائین %2، قبل از SA غیر فعال می شد). در پایان نالوکسان (2 mg/kg.ip) به حیوان تزریق و علایم ترک اعتیاد مطالعه شد.
مقایسه تعداد پدالهای فعال و غیر فعال هر گروه و مقایسه تعداد پدال فعال در تمام گروه ها اختلاف معنی داری را نشان داد (p<0.001, p<0.05 به ترتیب). بعد از تزریق نالوکسان فقط حیوانات گروه VTA سالم به شدت سندرم محرومیت را نشان دادند.
غیر فعال کردن موقتی VTA اثر تقویتی هروئین را مهار کرده و از ایجاد وابستگی به آ‎ن جلوگیری می کند. احتمالا با مطالعه بیشتر مداخله در کار VTA می تواند روش سودمندی برای درمان وابستگی به هروئین باشد.