عوامل خطر نارسایی تنفسی در کودکان با سندرم گیلن باره

سندرم گیلن باره شایع ترین نوروپاتی مسبب نارسایی تنفسی بوده و 10-30% این بیماران در طی بیماری نیاز به حمایت تنفسی دارند. هدف از این مطالعه تشخیص ویژگی های بالینی، الکترودیاگنوستیک و آزمایشگاهی پیش بینی کننده پیشرفت بطرف نارسایی تنفسی در کودکان مبتلا به سندرم گیلن باره می باشد.
در طی سه سال، 91 کودک با تشخیص سندرم گیلن باره (زیر 15 سال) از نظر نارسایی تنفسی مورد بررسی قرار گرفتند. 13 بیمار (14.4%) نیاز به تهویه میکانیکی پیدا کردند. خصوصیات بالینی، الکترودیاگنوستیک و آزمایشگاهی بیماران در گروه نارسایی تنفسی، با گروه بدون نارسایی تنفسی با هم مقایسه شدند.
پیشرفت به طرف نارسایی تنفسی در کودکان خردسال تر (p<0.001)، کودکان با درگیری اعصاب جمجمه ای (p<0.034) و فقدان رفلکس های وتری اندام فوقانی (p=0.04) شایع تر بود. فقدان تولید پتانسیل های عمل واحد حرکتی با (p<0.009) و پتانسیل های خود بخودی (p<0.0001)و افت بیش از 80% در دامنه امواج حرکتی در بررسی هدایت عصبی با (p<0.0001)، ارتباط معنی داری با نارسایی تنفسی داشتند.
علیرغم ماهیت غیر قابل پیش بینی سیر بیماران با سندرم گیلن باره شدید، براساس علایم بالینی و یافته های الکترودیاگنوستیک تا حدودی می توان وقوع نارسایی تنفسی را در این بیماران پیش بینی کرد.