کرایوگلبولینمی در بیماران دیالیزی و پیوند کلیه ای مبتلا به هپاتیت های B و C

کرایوگلبولینمی اختلالی است که در دراز مدت در افراد مبتلا به هپاتیت های B و C نیز ممکن است مشاهده شده و اغلب با تولید فاکتور روماتوئیدی باعث مصرف اجزا کمپلمان موجود در سرم می شود. از نقطه نظر اینکه بیماران دیالیزی و پیوند کلیه اغلب به هپاتیت های B و C مبتلا می شوند بنا براین در این مطالعه میزان فراوانی کرایوگلبولینمی و فاکتور روماتوئیدی در بیماران فوق مورد بررسی قرار گرفته است.
در 229 بیمار دیالیزی و 70 بیمار پیوند کلیه ای که آنتی ژن های سطحی ویروس هپاتیت (HBsAg) B و آنتی بادی ضد ویروس هپاتیت C در آنها با روش ELISA تایید شده بود، از هر دو جنس و با طول درمان متفاوت انتخاب و مورد بررسی قرار گرفت. نمونه های سرمی در دمای 37 درجه سانتیگراد جمع آوری و بمدت یک هفته در یخچال برای رسوب کرایوگلبولین ها نگهداری شد. همچنین فاکتور روماتوئیدی با روش لاتکس اگلوتیناسیون کمی مورد آزمایش قرار گرفت.
در بیماران دیالیزی و پیوند کلیه ای میزان گرایوگلبولینمی به ترتیب 36.68% و 15.71% و فاکتور روماتوئیدی به ترتیب 53.57% و 20% بدست آمد. در رابطه با سن و جنس بیماران تاثیر مهمی دیده نشده ولی با طولانی شدن طول مدت دیالیز افزایش چشمگیری در میزان فراوانی کرایوگلبولینمی و فاکتور روماتوئیدی در بیماران مشاهده شد. شیوع کرایوگلبولینمی و فاکتور روماتوئیدی در بیماران دیالیز مبتلا به هپاتیت B به ترتیب 32% و 50% ولی در بیماران مبتلا به هپاتیت C به ترتیب 60% و 80% اندازه گیری شد (p<0.001). این مقادیر در بیماران پیوند کلیه به ترتیب 38.88% و 50% مشاهده شد (p<0.001). شیوع کرایوگلبولینمی و فاکتور روماتوئیدی در بیماران مونث دیالیزی بیشتر از مردان (53.26% در برابر 25.54% و 63.13% در برابر 45.98%) بدست آمد که در مورد بیماران پیوندی صدق نمی کند.
عفونت های مزمن و طولانی مدت با ویروس های هپاتیت B و C در بیماران دیالیزی و پیوند کلیه ای منجر به تشکیل کرایوگلبولینمی و ظهور فاکتور روماتوئیدی شده که همراه با تخریب بافتی در بیماران می باشد. کنترل و ارزیابی منظم این فاکتورها و درمان های مناسب در این دوره می تواند باعث سهولت زندگی و طولانی شدن عمر آنها شود.