اثر دگزامتازون بر واکنش های اضطرابی در موش های سوری

مطالعات قبلی پیشنهاد نموده اند که فعالیت گیرنده های گلوکوکورتیکوییدی می تواند نقش تعدیلی برترس و اضطراب داشته باشد. بر این اساس هدف پژوهش حاضر تعیین نقش هورمون های گلوکوکورتیکوییدی بر تعدیل اضطراب در مدل ماز به علاوه ای شکل مرتفع می باشد.
در طی این مطالعه تجربی 60 سر از موش های سوری با میانگین وزنی 25 تا 30 گرم استفاده گردید. در ابتدا حیوان ها به صورت تصادفی به گروه های آزمون و کنترل تقسیم گردیدند. سپس به گروه های آزمون، دگزامتازون 0.1، 0.3، 1، 2 و10 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن به عنوان آگونیست گیرنده گلوکوکورتیکویید و به موش های گروه کنترل هم حجم آن حلال (نرمال سالین + اتانول 2%) 30 دقیقه قبل از ارزیابی به صورت زیر جلدی تزریق شد. موش ها 25 دقیقه بعد از تزریق در جهت افزایش فعالیت حرکتی و حس کنجکاوی به مدت 5 دقیقه در یک جعبه با دیواره های مشکی قرار داده شدند و پس از آن در فواصل زمانی تنظیم شده به ماز به علاوه ای منتقل گردیدند و به مدت 5 دقیقه شاخص های استاندارد ارزیابی اضطراب (تعداد ورود و درصد زمان صرف شده بر روی بازوی باز) ازطریق مشاهده در آن ها بررسی و ثبت گردید.
نتایج این مطالعه نشان داد که دگزامتازون در دوز های 0.3 و 1 میلی گرم به طور معنی داری موجب کاهش رفتارهای اضطرابی شده است (P<0.01). ولی با دوز 0.1 و 2 میلی گرم اثر معنی داری نداشت در حالی که دگزامتازون با دوز 10میلی گرم اثر اضطراب زایی دارد (P<0.01).
یافته های فوق نشان می دهد که گلوکوکورتیکوییدها وابسته به دوز نقش مهمی در تعدیل واکنش های اضطرابی در مدل ارزیابی ماز به علاوه ای شکل مرتفع دارد.