بررسی ارتباط کهیر مزمن با اتو آنتی بادی های تیروئید

کهیر بیماری اریتماتو و خارش داری است که به طور شایع تنه و اندامها را درگیر می نماید. کهیر حاد بیماری شایعی بوده و حدود 20 - 10% جمعیت در طول زندگی خود به آن مبتلا می شوند. در صورتی که کهیر بیشتر از 8 هفته ادامه یابد کهیر مزمن نامیده می شود و می تواند در هر سنی بروز نماید. هدف از این مطالعه بررسی شیوع آنتی بادی های ضدتیروئید در بیماران مبتلا به کهیر مزمن ایدیوپاتیک و تاثیر درمان لووتیروکسین در بهبودی آن می باشد.
این مطالعه توصیفی مقطعی در کلینیک آلرژی دکتر فرید حسینی در سال 1383 انجام شده است. در این مطالعه60 بیمار مبتلا به کهیر مزمن ایدیوپاتیک که از نظر آنتی بادی های تیرویید با تست پوستی پریک منفی و IgE سرمی طبیعی، بررسی شدند. برای این بیماران آنتی بادی های ضدپراکسیداز و ضدتیروکلوبولین تیروئید را به روش الایزا و آزمایشاتCBC، ESR، BUN، Cr، S/E، HBS Ag، Anti HCV ALT، AST،، آنتی بادی های ضد هلیکو باکتر پیلوری و تستهای تیروئید نیز بررسی شدند. مشخصات فردی، سابقه بیماری، نتایج آزمایشات در پرسشنامه ای جمع آوری گردید. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از آمار توصیفی و آزمون تی دانشجویی پردازش شد.
در 57 بیمار (95%) تستهای فونکسیون تیروئید طبیعی و در60 بیمار (100%) سایر آزمایشات طبیعی بوده ولی در 22 بیمار (6/36%) آنتی بادی های ضد تیروئید (آنتی پراکسیداز و آنتی تیروکلوبولین) مثبت بود (جدول 3). در این گروه آنتی پراکسیداز در 3 بیمار (6/13%) و آنتی تیروگلوبولین در 9 بیمار (41%) و هر دو آنتی بادی در10 بیمار (4/45%) گزارش شد (نمودار3).
از 22 بیمار دارای آنتی بادی های ضد تیروئید 16بیمار1 میلی گرم لووتیروکسین روزانه را برای مدت دو ماه دریافت کردند و 6 نفر به عنوان گروه شاهد برای پاسخ درمانی فقط آنتی هیستامین دریافت نمودند. از 16 بیماری که لووتیروکسی در یافت نمودند 70% به درمان پاسخ کامل یا نسبی دادند.
دراین مطالعه همراهی کهیر مزمن ایدیوپاتیک و اتوآنتی بادی های تیروئید نشان داده شده در صورتی که 57 بیمار(95%) از نظر فونکسیون تیروئید طبیعی بودند. در غالب افراد دارای تیروئید با عملکرد طبیعی یکی از علل کهیر مزمن می تواند وجود آنتی بادی های تیروئید باشد.