فرمولاسیون نانوذرات کایتوزان حاوی پلاسمید p53 جهت ژن درمانی سرطان: بهبود خصوصیات فارماسیوتیکال و بیولوژیکال (افزایش میزان بارگیری، آزاد سازی، بیان و پایداری پلاسمید و القای اپوپتوز در سلول های سرطانی)

کارایی حامل های غیر ویروسی تهیه شده از پلیمر کایتوزان جهت ژن درمانی به عوامل متعددی از جمله میزان بارگیری، آزاد سازی و پایداری پلاسمید در سیستم های بیولوژیکال و همچنین اندازه ذره ای کمپلکس نانوذره-پلاسمید بستگی دارد. علیرغم موفقیت ها،این روش هنوز با محدودیت هایی روبرو است.از جمله این مشکلات میزان پائین ژن بارگیری شده درحامل،کم بودن میزان آزادسازی و پایداری ژن مورد نظر و تخریب آن در محیط بیولوژیک است.نانوذرات زیست سازگار و زیست تخریب پذیر تهیه شده از پلیمر کایتوزان توانایی ژن رسانی آهسته رهش و کنترل شده را دارا می باشند. در این مقاله پیشنهاد می شود جهت از بین بردن مشکلات گفته شده از نانوذرات کایتوزان جهت ژن رسانی پلاسمید P53 برای ژن درمانی سرطان استفاده شود. فرضیه گروه تحقیقاتی حاضر این است که فرمولاسیون نانوذرات کایتوزان حاوی پلاسمید p53 می تواند منجر به بیان ژن مورد نظر بصورت سیستم ژن رسانی آهسته رهش و افزایش کارایی ژن درمانی شود.در این مطالعه نانوذرات حاوی پلاسمید p53 از نظر خصوصیات فارماسیوتیکال و بیولوژیکال ارزیابی خواهند شد.نانوذرات به دو روش Microemulsion Reverse Micellar و Ionic Gelation ساخته خواهند شد.در انتها پیش بینی می شود استفاده از کمپلکس نانوذره- پلاسمید P53 جهت ژن رسانی به سلول های باعث افزایش اثرات ضد توموری و درمان بهتر می شود.