مطالعه پلی مورفیسم ژن IL12 در بیماران مبتلا به دیابت نوع یک

بیماری دیابت نوع یک، یکی از بیماری های اتوایمیون به شمار می رود که بیشتر جوانان را تحت تاثیر قرار می دهد. عوامل ژنتیکی، محیطی و ایمنولوژیکی مختلفی در بروز این بیماری ارتباط دارد.
هدف این مطالعه بررسی پلی مورفیسم ژن کد کننده IL12B (P40) روی نوکلئوتید +1188 در منطقهUTR و مقایسه آن با فراوانی الل های دارای نوکئوتید A یا C در بیماران مبتلا به دیابت تیپI با افراد سالم بوده است.
این مطالعه مورد – شاهدی در بیماران مراجعه کننده به مرکز دیابت تهران انجام شده است. 75 بیمار مبتلا به دیابت نوع یک (گروه مورد) و 88 فرد سالم گروه شاهد مورد مطالعه قرار گرفتند. بعد از استخراج DNA از سلول های خون محیطی به مطالعه پلی مورفیسم ژن کد کننده زیرقسمت P40 به روش PCR-SSP پرداخته شد این بررسی روی نوکلئوتید +1188 در منطقه UTR از جزء فرعی P40 انجام گرفت. مشخصات فردی بیماران، نتایج آزمایشات و انواع ژنوتیپ ها در پرسشنامه جمع آوری گردید. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از آمار توصیفی و جداول توزیع فراوانی پردازش شد.
بعد از انجام آزمایش مشخص شد که 3/57% بیماران و 9/40% افراد شاهد دارای ژنوتیپ AA و 7/34% بیماران و50% افراد شاهد دارای ژنوتیپAC بودند. فراوانی ژنوتیپ CC نیز دربیماران 8% و در گروه کنترل 1/9% بود.
IL12 یکی از سایتوکاین هایی است که موجب القای پاسخ Th1 می شود. در این تحقیق پلی مورفیسم ژنIL12B(p40) در منطقه UTR و رابطه آن با افزایش استعداد ابتلا به دیابت نوع یک مورد مطالعه قرار گرفت.
بررسی نتایج نشان داد که فراوانی ژنوتیپ AA در بیماران مبتلا به دیابت نوع یک دارای اختلاف معنی داری با افراد شاهد است (03/0 p<). و لذا می توان نتیجه گرفت که حضور همزمان دو الل دارای نوکئوتید A که با افزایش میزان بیان اینترلوکین 12 همراه است در بروز بیماری و احتمالا علت ایجاد کننده آن نقش دارد.