تلقیح اسپرم از راه بینی و زیرجلدی برای تولید آنتی اسپرم آنتی بادی و ایجاد ناباروری در خرگوش ماده

کنترل موالید یکی از مشکلات مهم در سطح جهان می باشد. تاکنون تلاش های زیادی جهت پیشگیری از بارداری در هر دو جنس مذکر و مونث به عمل آمده است. گزارش های چندی وجود دارد که آنتی اسپرم آنتی بادی یکی از علل نازائی در بین خانم ها می باشد. هدف از این تحقیق پیدا کردن روش مناسب تلقیح اسپرم جهت تولید آنتی بادی در ترشحات واژن خرگوش های ماده و تاثیر مقدار آنتی بادی تولید شده در ایجاد ناباروری و پیدا کردن آنتی ژن مناسب در اسپرماتوزوئید جهت تهیه واکسن مناسب ضدبارداری می باشد.
در این بررسی، اسپرم از خرگوش های نر بالغ، تهیه شد. 16 خرگوش ماده بالغ، به دو گروه تقسیم شدند. در گروه اول اسپرم از طریق بینی و در گروه دوم از طریق زیرجلدی تزریق گردید. بعد از تکرار ایمونیزاسیون تیترآنتی اسپرم آنتی بادی در سرم و در ترشحات واژن در هر دو گروه با روش های الیزا (ELISA)، الکتروفورز سدیم دو دسیل سولفات پلی آکریلامیدژل(SDS-PAGE) و وسترن بلاتینگ (Western blotting) تعیین گردید.
در این بررسی، دو عدد از خرگوش های گروه اول نازا و همه خرگوش های گروه دوم باردار شدند. بعد از انجام تست الکتروفورز سدیم دودسیل سولفات پلی آکریلامیدژل و وسترن جهت تائید نتایج الیزا و هم چنین جهت تعیین وزن مولکولی پروتئین های اسپرماتوزوئید مشخص شد که بیشترین پروتئینی که باعث افزایش آنتی اسپرم آنتی بادی شده است، پروتئینی با وزن مولکولی 46 هزار دالتون است.
نتایج نشان می دهد که تلقیح اسپرم از طریق بینی در مقایسه با روش زیرجلدی با توجه به ساختمان فیزیولوژیک و آناتومیک مخاط بینی بهتر و بیشتر، سیستم ایمنی را در ساخت آنتی بادی در مخاط واژن تحریک می کند. نتایج الکتروفورز نشان می دهد با خالص کردن پروتئین با وزن مولکولی 46 هزار دالتون و تلقیح آن به حیوان احتمال دارد این پروتئین را به جای خود اسپرماتوزوئید با عوارض و محدودیت های کمتر به عنوان آنتی ژن، در پیشگیری از حاملگی استفاده کرد که این مورد، نیاز به بررسی عوارض مربوطه دارد.