بررسی وضعیت سلامت روان و عوامل مرتبط با آن در میان کارکنان درمانی و غیر درمانی بیمارستانهای شهر سنندج در سال 85

سلامت روانی افراد در پیشبرد اهداف ملی و آرمانی جوامع از بیشترین اهمیت از لحاظ صرفه جویی در هزینه های مادی و معنوی برخوردار است. با توجه به ارتباط تنگاتنگ پرسنل بیمارستانها با بیماران و نقش آنها در ارتقای سلامت روان، شناسایی بیماران در معرض خطر اختلالات روان شناختی و ارجاع آنان برای دریافت کمکهای تخصصی، بررسی سلامت روانی در این قشر جامعه ضروری بنظر می رسد. لذا این مطالعه با هدف تعیین وضعیت سلامت روان و عوامل مرتبط با آن در میان کارکنان درمانی و غیر درمانی بیمارستانهای شهر سنندج در سال 85، طراحی و اجرا گردید.
این مطالعه یک مطالعه توصیفی- تحلیلی (مقطعی) بود. جامعه آماری شامل کلیه پرسنل رسمی شاغل در بیمارستانهای آموزشی دانشگاه علوم پزشکی در شهر سنندج با بیش از یکسال سابقه کاری در سال 85 بود. حجم نمونه برابر 506 نفر بود که با روش نمونه گیری تصادفی چند مرحله ای وارد مطالعه شدند. پس از مراجعه به افراد و توضیح هدف مطالعه برای آنان و اخذ رضایت آنها جهت شرکت در مطالعه، داده ها با استفاده از پرسشنامه استاندارد سلامت عمومی (GHQ 28) و پرسشنامه اطلاعات جمعیت شناختی جمع آوری گردید. تجزیه و تحلیل داده های بدست آمده پس از ورود به رایانه با کمک نرم افزار آماری SPSS انجام شد و توزیع فراوانی مطلق و نسبی گروه ها تعیین گردید. جهت تحلیل داده ها از آزمون آماری خی دو و تی تست استفاده گردید.
شیوع عدم سلامت روان در میان افراد مورد مطالعه 1/42% بود که به تفکیک در بیمارستان بعثت (عمومی) 2/47%، در بیمارستان توحید (عمومی) 7/38% و در بیمارستان قدس (روانپزشکی) 5/26% بود. بین جنسیت، محل خدمت، سطح درآمد و سطح تحصیلات با سلامت روان در افراد مورد مطالعه رابطه معنی داری وجود داشت (05/0p<). اما رابطه معنی داری بین رسته شغلی و گروه سنی با سلامت روان دیده نشد (05/0p>). شیوع اختلالات اضطراب و اختلال خواب، افسردگی و گرایش به خودکشی، اختلال کارکرد اجتماعی و نشانگان جسمانی به ترتیب 6/5%، 9/2%، 1/6% و 9/5%، ارزیابی گردید که بیشترین میزان شیوع مربوط به اختلالات کارکرد اجتماعی و کمترین شیوع مربوط به اختلالات افسردگی بود.
راهکارهایی مانند افزایش حمایت شغلی و فراهم نمودن خدمات مشاوره ای و روانشناختی برای کارکنان بیمارستانها در کنار تلاش برای بهبود تسهیلات و درآمد و در نظر گرفتن هرچه بیشتر سختی کار در بخشهای مورد فعالیت آنها توسط مدیران سیستم و تعامل بیشتر با صاحب نظران حیطه سلامت روان جهت طراحی برنامه ای جهت پیشگیری و کاهش اختلال سلامت روان در این گروه شغلی، ضروری به نظر می رسد.