بررسی نتایج درمان شکستگی های باز ساق با اکسترنال فیکساتور و عوامل مرتبط با آن

با توجه به موارد زیاد مراجعه افراد با شکستگی های باز ساق و عوارض شناخته شده درمان های متعارف و وجود بعضی گزارشات مبنی بر موفقیت درمان با اکسترنال فیکساتور و عدم گزارش تجربه آن در کشور، به منظور تعیین نتایج درمان شکستگی های باز ساق و عوامل مرتبط با آن در روش اکسترنال فیکساتور، این تحقیق بر روی مراجعه کنندگان به بیمارستان امام حسین (ع) در سال های 82 الی 85 انجام شد.
تحقیق با طراحی experimental بر روی کلیه افرادی که با شکستگی های باز ساق مراجعه نمودند و عمل آنان با اکسترنال فیکساتور مونولترال AO انجام گرفته و تمامی آنان راه اندازی زودرس و دینامیزاسیون با تناسب به نوع شکستگی و میزان خردشدگی داشتند، انجام گرفت. بیماران هر 4 تا 6 هفته پیگیری بالینی و رادیوگرافی می شدند و حداقل 8 ماه پیگیری و نتیجه درمان از نظر نیاز به عمل جراحی مجدد و کیفیت جا اندازی مشخص و مورد قضاوت قرار گرفته و نقش عوامل سن، جنس، گرید، تیپ شکستگی، عامل آسیب با بروز دو مشکل فوق مورد قضاوت آماری با آزمون دقیق فیشر و مجذور کای قرار گرفتند.
طی مدت مورد بررسی 58 نفر بیمار واجد شرایط بوده که تعداد 8 نفر به علل مختلف از مطالعه حذف شدند و از 50 مورد بررسی 10% نیاز به عمل جراحی ثانوی داشتند. جا اندازی دقیق در 64% بیماران به دست آمد. شکستگی هایی که با خردشدگی یا گرید III گاستیلو یا جا اندازی بالاتر از mm 2 جا به جایی داشتند احتمال عمل جراحی ثانوی بیش تر بود (02/0P<). متوسط زمان جوش خوردن در موارد با جا اندازی دقیق 19 هفته و در آن هایی که جا اندازی بیش تر از mm 2 جا به جایی داشت 28 هفته بود. متوسط زمان جوش خوردگی در کل بیماران 22 هفته بود.
به نظر می رسد که نتایج درمان شکستگی های باز ساق با روش اکسترنال فیکساتور موفقیت آمیز است و لذا انجام تحقیق بالینی با گروه کنترل را توصیه می کنیم.