ویژگی های همه گیری شناختی بیماران اسکیزوفرنیک در یک پیگیری شش ساله در مرکز روانپزشکی رازی تبریز

اسکیزوفرنیا اختلالی است که شاید بیشترین پسرفت روانی، رفتاری و شغلی را در پی داشته باشد. چگونگی درمان، پیگیری دراز مدت و حتی برخورد خانواده با بیمار در میزان پسرفت موثر است. هدف اصلی پژوهش حاضر بررسی میزان پسرفت بیماران مبتلا به اسکیزوفرنیای مزمن در یک مطالعه آینده نگر بود. در کنار این هدف اصلی عواملی نظیر سن شروع بیماری، نسبت شیوع در دو جنس، توزیع جغرافیایی (شهر و روستا)، سطح تحصیلات، طبقه اجتماعی، سابقه بیماری روانی در خانواده، دفعات و طول دوره های بستری شدن و چگونگی کنترل پزشکی مورد مطالعه قرار گرفت.
یک صد بیمار بر اساس ملاکهای راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی - ویراست تجدید نظر شده سوم DSM-III-R که حدود چهار سال از شروع بیماری آنها می گذشت انتخاب و به طور آینده نگر به مدت دو سال پیگیری شدند. علاوه بر تکمیل پرسشنامه، عملکرد بیماران در آغاز دوره های بستری شدن، هنگام ترخیص و در خاتمه دو سال با مقیاس ارزیابی عملکرد کلی G.A.F مورد ارزیابی قرار گرفتند.
اسکیزوفرنیا در بیماران ما در سنین نسبتا پایین تری شروع شده بود. نسبت بیماران شهری و روستایی دو به یک بود. پنجاه و پنج درصد بیماران کمتر از 3 بار، 18% کمتر از 5 بار و 21% بیش از 6 بار سابقه بستری شدن در بیمارستان داشتند. میزان مراقبت مستمر پزشکی و مصرف مرتب دارو پایین بود. و بالاخره ارزیابی سطح عملکرد کلی در مقایسه با آمارهای غربی پایین تر و در قریب 80% موارد پایین تر از 40 بود.
با توجه به یافته های فوق به نظر می رسد که پرداختن به اقدامات پیشگیری بویژه از نوع اول، تسری دادن اقدامات درمانی توانبخشی به جامعه و درون خانواده هایی که بیمار اسکیزوفرنیک دارند، و نیز پرداختن به درمانهای توان بخشانه در بیماران روانی که در بخشها بستری هستند، یک ضرورت عینی و آشکار است.