مقاومت آنتی بیوتیکی در ایزوله های انتروکوکس جداشده از نمونه های بالینی

افزایش شیوع روزافزون عفونت با انتروکوک ها و توانایی این میکروارگانیسم ها در ایجاد عفونتهای خطرناک مثل آندوکاردیت، سپتی سمی، مننژیت و عفونت دستگاه ادراری لزوم مطالعه و بررسی بیشتر در این زمینه را نشان می دهد. در این مطالعه الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی در ایزوله های انتروکوک جدا شده از نمونه های بالینی مورد بررسی قرار گرفت.
از سال 1381- 1380 انتروکوکوس های ایزوله شده از نمونه های مختلف بالینی جمع آوری شد. مقاومت آنتی بیوتیکی نسبت به آنتی بیوتیک های رایج و وانکومایسین به روش دیسک آگار دیفیوژن صورت پذیرفت. برای آنتی بیوتیک وانکومایسین، تعیین حداقل غلظت مهار کننده MIC (Minimum Inhibitory Concentration) به روش ماکرو دایلوشن براث تست بر اساس کمیته استاندارد های بالینی و آزمایشگاهی CLSI (Clinical and Laboratory Standards Institute) انجام گرفت. حضور یا عدم حضور DNA پلاسمیدی در میان انتروکوک های مقاوم و حساس به وانکومایسین مقایسه گردید.
از 52 ایزوله انتروکوکسی جدا شده اکثرا انتروکوکوس فیکالیس (3/92 درصد) بوده و تنها تعداد کمی انتروکوکوس فیسیوم (7/7 درصد) جدا گردید و در میان باکتری های جدا شده دو ایزوله مقاوم به ونکومایسین (8/3درصد) وجود داشت (MIC ≥ 8μg/ml). با روش دیسک دیفیوژن مقاومت نسبت به آنتی بیوتیک های اگزا سیلین (100%)، پنی سیلین (1/98%)، کوتریماکسازول (2/94%)، داکسی سایکلین (84/6%)، جنتامایسن (2/69%)، آمپی سیلین (7/57%)، نیتروفورانتئین (6/34) و نیز مقاومت چندگانه در میان جدا شده ها مشاهده گردید. باندهای پلاسمیدی 4.5 kb، 17.2kb و23.5kb فقط در دوایزوله مقاوم به وانکومایسین مشاهده گردید.
نتایج این مطالعه نشان دهنده پیدایش ایزوله های انتروکوکهای مقاوم به وانکومایسین در میان انتروکوکها بود. مقاومت انتروکوک ها نسبت به اکثر آنتی بیوتیک های معمول افزایش یافته است..