اثر حاملگی بر سیستم اعصاب محیطی

مطالعه ای مقطعی در جهت بررسی وجود تغیرات سیستم عصبی محیطی با لحاظ کردن تغییرات پارامتر های نوروفیزیولوژیک و بالینی در تعدادی خانم باردار سالم صورت گرفت تا اثرات ادعا شده قبلی بر افزایش بروز سندرم کارپال تونل ویا پلی نوروپاتی بررسی گردد.
در طول یک سال 30 خانم حامله سالم کلا دوبارمورد مطالعه قرار گرفتند. معاینه حسی اندام فوقانی و تحتانی، تست های مربوط به سندرم کارپال تونل و تست های الکترودیاگنوزتیک شامل مطالعات سنسوری، موتور و امواج F از اعصاب مدیان، اولنار، سورال و تیبیال انجام گردیدند و بیماران با هرگونه اختلال در این اعصاب در اولین بررسی از مطالعه حذف شدند.
در طول زمان مطالعه هیچ کدام از افراد دچار شکایت حسی نگردیدند. همچنین پارامتر های الکترودیاگنوزتیک هم نرمال باقی ماند. تنها پارامتر افزایش یافته، تاخیر عصب مدیان در تحریک 14 سانتیمتر از الکترود فعال بود که از نظر آماری معنی دار بود. (برای سمت راست و چپ 008/0 P= و 003/0 P= به ترتیب) که آن هم البته در دامنه طبیعی معیارهای الکترودیاگنوزتیک قرار داشت.
از لحاظ بالینی و الکترودیاگنوزتیک زنان حامله مورد مطالعه، دچار سندرم کارپال تونل ویا پلی نوروپاتی نشدند ولی میزان تاخیر اعصاب محیطی افزایش یافته بود.