عوامل مؤثر بر بهبود آموزش بالینی از دیدگاه دانشجویان دانشکده پرستاری آبادان سال 1388

فلسفه آموزش بالینی در پرستاری، تربیت دانشجویان برای کسب مهارت و کاربرد اطلاعات نظری در بالین بیمار است. ارتقای سطح آموزش می تواند دانشجویان را در دستیابی به این هدف مهم کمک کند. این پژوهش با هدف بررسی عوامل مؤثر بر بهبود آموزش بالینی از دیدگاه دانشجویان دانشکده پرستاری آبادان انجام شده است.
دراین مطالعه توصیفی _ مقطعی، حجم نمونه برابر با جامعه پژوهش و شامل کلیه دانشجویان دانشکده پرستاری آبادان بود که با روش سرشماری انتخاب شدند. ابزارگردآوری اطلاعات پرسشنامه ای شامل دو بخش اطلاعات دموگرافیک و عوامل مرتبط با آموزش بالینی در پنج حیطه کلی خصوصیات فردی فراگیر، مدرس بالین، محیط بالین، برنامه ریزی آموزشی و ارزشیابی بالینی بود. سؤالات هر حیطه بر مبنای مقیاس رتبه بندی پنج گزینه ای امتیاز بندی شد. تجزیه وتحلیل داده ها توسط نرم افزار SPSS صورت گرفت.
بر اساس نتایج بدست آمده حیطه ویژگی های فردی با میانگین 12/0± 52/2 و حیطه ارزشیابی بالینی با میانگین و 18/0±36/2، بیشترین و کمترین عامل مؤثر بر بهبود آموزش بالینی از دیدگاه دانشجویان بودند. از عوامل درون حیطه ها، ابتکار عمل مدرس بالینی با فراوانی 42 نفر (5/52درصد)، علاقه فراگیران با فراوانی 41 نفر (2/51 درصد) بیشترین عوامل، لحاظ شدن درس تفکر انتقادی و احساس نیاز به سهیم بودن در ارزشیابی با فراوانی 9 نفر (2/11 درصد) کمترین عوامل مؤثر بر بهبودآموزش بالینی بودند.
با توجه به اینکه ابتکار عمل مدرس بالینی و علاقه از دید دانشجویان به عنوان مؤثرترین عوامل بر بهبود آموزش بالینی عنوان شده اند، انتخاب مدرسین مبتکر و خلاق، برگزاری کارگاه های افزایش خلاقیت و ابتکار برای مربیان و روش هایی جهت بالا بردن انگیزه و علاقه در دانشجویان برای ارتقای کیفیت آموزش بالینی توصیه می گردد.