ارزبابی حساسیت بارور فلکس کاروتیدی در بیماران مذکر بعد از انفارکتوس میوکارد

آزمایشها نشان داده اند که حساسیت بارورفلکس کاروتیدی (BRS) در بیماران مبتلا به انفارکتوس میوکارد (MI) کاهش می یابد و آنان را در معرض خطر مرگ ناگهانی قرار می دهد. در این مطالعه ما رابطه بین کاهش (BRS) و طول سیکل قبلی را در بیماران مذکر، بعد از MI مورد مطالعه قرار دادیم؛ به این منظور 15 تن از افراد مبتلا به انفارکتوس میوکارد را که برای بار اول انفارکتوس کرده بودند و محدوده سنی بین 40 تا 70 سال داشتند، انتخاب کردیم و به همین تعداد افراد سالم را که محدوده سنی مشابه داشتند و هیچ گونه بیماری خاص قلبی عروقی یا ریوی نداشتند انتخاب کرده و حساسیت بارورفلکس را در وضعیت درازکش و نشسته اندازه گرفتیم.
برای انداره گیری حساسیت بارورفلکس کاروتیدی از روش مکش گردن Neck Suction Device)) طرح اکبرگ استفاده شد و به طور مداوم از افراد الکتروکاردیوگرام ثبت شد. تحریک با 30- میلی متر جیوه فشار و مدت تحریک 20 ثانیه بود.
طول سیکل پایه قلبی در افراد نرمال در حالت دراز کش و نشسته به ترتیب 0.13 ± 0.8616 و 0.141± 0.8619 ثانیه بود که بعد از تحریک به ترتیب به 0.12±0.9529 و 9436 ± 0.9436 ثانیه رسید (p<0.001) و در افراد بیمار طول سیکل قلبی پایه در حالت درازکش و نشسته به ترتیب 0.127 ±0.8717 و 0.11± 0.8215 ثانیه بود که بعد از تحریک به 0.153± 0.9124 و0.15 ± 0.8767 ثانیه رسید (p<0.05). اختلاف طول سیکل قلبی پایه در حالت درازکش و نشسته در افراد بیمار از لحاظ آماری معنی دار بود. میانگین اختلاف بین حالت درازکش ونشسته در افراد کنترل و بیمار معنی دار بود (0.011 ±0.511 و p<0.001 برای حالت درازکش و 0.011 ± 0.032 و p<0.001 برای حالت نشسته) همچنین حساسیت بارورفلکس با افزایش سن در هر دو گروه کاهش یافت (0736=r و p<0.001 برای کنترل، 0.66=r و p<0.05 برای بیمار) و تطابق در افراد بیمار نسبت به افراد کنترل کمتر بود (90.=r و p<0.001 برای کنترل، 0.673=r و p<0.01 بیمار).
این مطالعه کلینیکی پیشنهاد می کند که آنالیز حساسیت بارورفلکس در بیماران بعد از انفارکتوس میوکارد می تواند در تعیین پیش آگهی بیماران مهم باشد.