بررسی قدرت تصاویر رادیوگرافی Conventional و دیجیتال اسکن شده در تشخیص پوسیدگی پروگزیمال (in vitro)

یکی از مشکلات دندانپزشکان تشخیص پوسیدگی پروگزیمال دندان ها است. رادیوگرافی بایت وینگ مرسوم ترین روشی است که علاوه بر معاینه ی بالینی در تشخیص پوسیدگی پروگزیمال به کار می رود. روش دیگری که می توان توسط آن به تشخیص پوسیدگی ها (به خصوص پوسیدگی پروگزیمال) دست یافت، استفاده از سیستم دیجیتال است که به وسیله ی اسکنر معمولی و دوربین دیجیتال انجام پذیر است. هدف از مطالعه حاضر، مقایسه ی قدرت تصاویر رادیوگرافی Conventional و دیجیتال اسکن شده در تشخیص پوسیدگی پروگزیمال می باشد.

در این تحقیق تعداد40 دندان مولر دائمی خارج شده از انسان، انتخاب شد. حفراتی توسط فرز روند 2/1 D&Z زیر محل contact point ایجاد گردید، سپس حفره ی ایجاد شده به وسیله ی فرزهای روند 1، 2، 3 و 4 بر روی 40 سطح پروگزیمال دندان عمیق تر و عمیق تر شد. رادیوگرافی بایت وینگ به عمل آمد و هرکدام از کلیشه ها توسط دوربین دیجیتال سونی سایبرشات DSC-W200 با 3 رزولوشن 6، 9 و 12 Mp دیجیتایز شدند. 4 نفر رادیولوژیست فک و صورت به مشاهده ی رادیوگرافی های تهیه شده از رادیوگرافی Conventional و دوربین دیجیتال پرداختند.

در تشخیص به روش بایت وینگ میانگین حساسیت 5/97 و میانگین ویژگی 25/91، در تشخیص با دوربین دیجیتال رزولوشن 6 میانگین حساسیت 125/98 و میانگین ویژگی 75/88، رزولوشن 9 میانگین حساسیت 62/95 و میانگین ویژگی 25/91، رزولوشن 12 میانگین حساسیت 75/88 و میانگین ویژگی5/92 بود.از تست Cochrane Q استفاده شد. اختلاف معناداری بین نتایج دیده نشد.()

می توان جهت دیجیتال کردن تصاویر رادیوگرافی اعم از داخل و خارج دهانی و ذخیره سازی آن ها در رایانه و مشاهده ی آن ها در هر زمان ممکن و ارسال آن به نقاط دیگر از دوربین دیجیتال استفاده کرد.