میزان پاسخ اولیه به درمان ترکیبی پگ اینترفرون با ریباورین در بیماران با اختلالات ارثی خونریزی دهنده مبتلا به هپاتیت C مزمن

بیماران با اختلالات خونریزی دهنده بخاطر دریافت خون و فاکتورهای انعقادی در معرض عفونتهای متعددی از جمله خطر آلودگی با ویروس هپاتیت C (HCV) می باشند. درمان هپاتیت C از اواسط دهه های 1990 بر پایه استفاده از اینترفرون بوده که با افزودن ریباویرین به آن و سنتز نوع طولانی اثر اینترفرون که به پگ اینترفرون موسوم است باعث بالارفتن میزان پاسخ ویرولوژیک پایدار به حدود 50% گردید. مطالعه حاضر با هدف بررسی میزان پاسخدهی بیماران با اختلالات خونریزی دهنده به درمان پگ اینترفرون بعلاوه ریباورین در بیماران با اختلالات خونریزی دهنده مبتلا به هپاتیتC مزمن مراجعه کننده به کلینیک انجام گرفته است.
این مطالعه یک بررسی توصیفی تحلیلی و کابردی، بدون گروه کنترل می باشد. 40 نفر از بیماران با اختلالات خونریزی دهنده با هپاتیت مزمن C مراجعه کننده به کلینیک شیخ الرئیس طی سال 1387-1386 وارد مطالعه گردیدند. بیوپسی کبد، بعلت خطرات بالقوه اش انجام نگرفت و درمان با پگ اینترفرون) 2aα(با دوز mg 180 در هفته و ریباویرین 1200-800 میلی گرم در روز برای 24 تا 48 هفته شروع گردید. EVR به منفی شدن HCV-RNA در پایان هفته 12 مدنظر قرار گرفت. اطلاعات با نرم افزارSPSS و آماره های توصیفی و آزمونهای تحلیلی (Independent t-test، repeated measure) تجزیه و تحلیل شد.
9/12 درصد از بیماران سابقه درمان با اینترفرون و ریباویرین داشتند. ژنوتیپ 9/21 درصد از بیماران از نوع1b، 5/37 درصد1a، 4/34 درصد3a بود و در3/6 درصد ژنوتیپ 3a و1a تواما مشاهده گردید. میانگین تعداد ویروس اولیه 7/1220183 Copies/ml بود که پس از سه ماه درمان در همه بیماران به صفر رسید (001/0P<).
سطح پائین تر HCV RNA و وزن و سن پائین از عوامل افزایش EVR می باشد که برخی از آنها مانند سن پائین در مطالعه ما جزو عوامل دخیل در حصولEVR صددرصد می باشند. عدم بروز عوارض شدید و جواب مناسب به ترکیب پگ اینترفرون + ریباورین صرف نظر از نوع ژنوتیپ نشان دهنده مزیت درمان با پگ اینترفرون و ریباویرین در بیماران با اختلالات خونریزی دهنده بوده و میزان جواب اولیه به درمان بالاتر از بیماران بدون اختلالات ذکر شده می باشد.