تاثیر سیمواستاتین در درمان بیماری آنسفالومیلیت خود ایمن تجربی از طریق تعدیل پاسخ ایمنی

در این مطالعه اثر سیمواستاتین در درمان آنسفالومیلیت خود ایمن تجربی به عنوان مدل حیوانی مولتیپل اسکلروزیس مورد بررسی قرار گرفت.
موشهای نر نژاد C57BL/6 به دو گروه تقسیم شدند. آنسفالومیلیت خود ایمن تجربی با تجویز زیر جلدی پپتید MOG35-55 همراه با ادجوانت کامل فروند در هر دو گروه ایجاد شد. درمان با سیمواستاتین (1 میلی گرم بر کیلوگرم- هر روز به صورت خوراکی) از سه روز قبل از تجویز آنتی ژن تا 25 روز پس از ایجاد بیماری شروع شد. به گروه کنترل بافر فسفات، همانند جدول زمانی گروه درمان شده، داده شد. میزان انفیلتراسیون سلولی به مغز، تکثیر سلولی، میزان IFN-γ و IL-10 تولید شده در کشت سلولهای تک هسته ای طحال و روند تغییرات بیماری مورد بررسی قرار گرفت.
نتایج نشان داد که شیوع و شدت علائم بیماری، میزان انفیلتراسیون سلولی به مغز و پاسخ تکثیری در موشهای تحت درمان با سیمواستاتین در مقایسه با گروه کنترل به صورت معنی داری کمتر است (01/0P=). سطح تولید γIFN- در موشهای درمان شده با سیمواستاتین با گروه کنترل تفاوت نداشت، اما غلظت IL-10 به طور معنی داری در گروه درمان شده بیشتر از گروه کنترل بود (008/0P=).
نتایج مشخص ساخت که درمان با سیمواستاتین با کاهش تکثیر سلولی، کاهش انفیلتراسیون سلولی به مغز و القای پاسخ TH2 (تولید (IL-10 باعث کاهش شدت بیماری می شود. لذا استفاده از این دارو ممکن است در درمان بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس سودمند باشد.