مقایسه تجویز قبل از عمل اوندانسترون و دگزامتازون در پیشگیری از تهوع و استفراغ بعد از عمل جراحی گوش میانی

تهوع و استفراغ عارضه ای است که پس از بیهوشی و جراحی دیده می شود. بیمارانی که تحت جراحی های گوش میانی قرار می گیرند در معرض خطر بالاتری از تهوع و استفراغ هستند. این عارضه می تواند نتایج اعمال گوش میانی را برهم زند. داروهای مختلفی جهت جلوگیری و درمان تهوع و استفراغ در بیماران کاندیدای جراحی های گوش میانی تحت بررسی قرار گرفته اند. هدف از این مطالعه مقایسه اوندانسترون و دگزامتازون وریدی در این زمینه است.
در یک کارآزمایی بالینی تصادفی دوسوکور، 219 کاندیدای جراحی گوش میانی به طور تصادفی در سه گروه P، D، O در مرکز آموزشی – درمانی امام رضا (ع) تبریز بررسی گردیدند. پیش از القاء بیهوشی در بیماران گروه O، اوندانسترون (4 میلی گرم وریدی)، در بیماران گروه D، دگزامتازون (8 میلی گرم وریدی) و در گروه P، پلاسبو تجویز شد. میزان بروز تهوع و استفراغ و نیز شدت آن براساس سیستم امتیازدهی Bellville طی 24 ساعت اول پس از جراحی تعیین و بین سه گروه مقایسه شد.
طی ساعت 8-2 و 16-8 پس از عمل، میزان تهوع و استفراغ در گروه پلاسبو به طور معنی داری بیشتر بود (001/0>(p. نتایج مشابهی در زمینه شدت تهوع و استفراغ ثبت شد.
اوندانسترون و دگزامتازون وریدی هر دو نسبت به دارونما جهت کنترل تهوع و استفراغ پس از عمل گوش میانی مؤثر هستند. دگزامتازون به طور معنی داری بهتر از اوندانسترون است.