شیوع انتروکوک مقاوم به آمپی سیلین، جنتامیسین و ونکومایسین در نمونه های مدفوع بیماران بستری شده و سرپائی در سه بیمارستان آموزشی - درمانی دانشگاه علوم پزشکی تبریز

عفونت بیمارستانی بوسیله انتروکوک یک معضل مهم در بسیاری از بیمارستان های سراسر دنیا است. درمان انتخابی عفونت های انتروکوکی بطور معمول، بکارگیری ترکیب هم افزائی یک پنی سیلین یا گلیکوپپتید همراه با یک آمینوگلیکوزید (جنتامیسین یا استرپتومایسین) می باشد. کارآئی این درمان ترکیبی با فراوانی سویه های انتروکوک مقاوم به چند دارو مورد تردید است. هدف اصلی این مطالعه تعیین میزان کلونیزاسیون روده ای بوسیله انتروکوک مقاوم به آنتی بیوتیک در بیماران بستری شده و همچنین بیماران سرپائی بود.
این مطالعه با گرفتن نمونه مدفوع یا رکتال سوآب اجرا شده است. ایزوله های بدست آمده، بعنوان انتروکوک اثبات شده و تا سطح گونه شناسائی گردیدند. MIC آمپی سیلین، جنتامیسین و ونکومایسین با تکنیک رقیق سازی در آگار و یا E-test تعیین گردید. واکنش زنجیره ای پلیمراز جهت شناسایی ژن های vanA) و (vanB و همچنین (انتروکوکوس فکالیس و انتروکوکوس فیسیوم)، اجرا شد.
از میان 291 سویه انتروکوک بررسی شده، 240 (4/82%) از سویه ها مقاوم به جنتامیسین و 84 (8/28%) از سویه ها مقاوم به آمپی سیلین بودند. از میان آنها 12 (2/14%) از سویه ها مقاومت سطح بالا به آمپی سیلین نشان دادند (MICs، ≥ 256 μg/ml). 63 سویه انتروکوک مقاومت کامل (MICs، ≥ 32 μg/ml) یا حد واسط (MICs، 8-16 μg/ml) به ونکومایسین داشتند. از میان آنها 15 سویه با مقاومت سطح بالا به ونکومایسین (MICs، ≥ 256 μg/ml) و حامل ژن های vanB)3 سویه (/vanA)12 سویه (بودند.
فراوانی کلونیزاسیون روده ای انتروکوک های مقاوم به آنتی بیوتیک بویژه در میان بیماران بخش های پرخطر همچون هماتولوژی/انکولوژی و ICU معضل بزرگ پزشکی است که بهبود فرایند های درمانی را پیشنهاد می کند.