انجام تراکئوتومی اورژانس در بیماران مبتلا به تنگی نای به دنبال لوله گذاری، روشی نامطمئن و مخاطره آمیز

معمولا عارضه تنگی نای ناشی از لوله گذاری را می توان با اخذ شرح حال و معاینه بالینی تشخیص داد. ما در این مطالعه عوارض و نتایج این گونه تراکئوتومی ها را در مقایسه با دیلاتاسیون تنگی بررسی نموده ایم.
در این مطالعه گذشته نگر و مورد شاهدی 721 بیمار (210 زن و 511 مرد) که در طی مدت 7 سال به علت تنگی نای بعد از لوله گذاری به ما مراجعه کرده بودند، تحت بررسی قرار گرفتند. گروه مورد بیمارانی بودند که تحت عمل تراکئوتومی اورژانس قرار گرفته بودند. در گروه شاهد تراکئوتومی انجام نشده و جهت رفع مشکل تنگی نفس در ابتدا برونکوسکوپی ری ژید و دیلاتاسیون صورت گرفته بود. در تمام بیماران پس از انجام درمان های حمایتی اولیه، در صورت وجود شرایط مناسب عمل رزکسیون و آناستوموز تنگی نای انجام می شد. عوامل مقایسه شده در دو گروه عبارت بودند از: مدت زمان بستری برای آماده شدن درمان نهایی، پاسخ به برونکوسکوپی - دیلاتاسیون، میزان غیرقابل رزکسیون بودن تنگی، میزان درگیری سابگلوت، طول تنگی، طول رزکسیون و نتایج عمل جراحی.جهت آنالیز داده ها از نسخه شماره 16 نرم افزار SPSS و از تست های آماری Chi square، t-test Fisher’s Exact test استفاده شد.
میزان درگیری ساب گلوت در گروه مورد 46.6% و در گروه شاهد 16.7% بود. (P<0.05) در گروه مورد 14.8% از ضایعات غیرقابل رزکسیون بودند حال آنکه در گروه شاهد هیچ ضایعه غیر قابل رزکسیونی وجود نداشت. پاسخ به برونکوسکوپی و دیلاتاسیون نیز در گروه مورد (6.7%) کمتر از گروه شاهد (19.1%) بود (P<0.05).
تراکئوتومی اورژانس در بیمار مبتلا به تنگی نای بعد از لوله گذاری اقدامی اضافی و قابل اجتناب است و در موارد بحرانی رفع تنگی های حاد و شدید با انجام برونکوسکوپی ری ژید و دیلاتاسیون به بهترین شکل ممکن صورت می گیرد.