پدیدارشناسی در عمل، آموختن از تحلیل پدیدارشناختی پالاسما از ویلا مایرآ

اگر چه پدیدارشناسی تعبیری فلسفی است که از سوی فیلسوفان شرح و بسط یافته است. اما، «پدیدارشناسی چونان روش» از سوی نظریه پردازان و معماران، مورد توجهی ویژه قرار گرفته است. تا جایی که می توان به «ادبیات پدیدارشناسی معماری» اشاره کرد. مجموعه وسیعی از تحلیل ها، نظری هپردازی ها، و تفسیرهای پدیدارشناختی، از سوی معماران و نظریه پردازان معماری در پنجاه سال اخیر نگاشته شده است. در این میان، یکی از پرسش های کلیدی آن است که چگونه می توان از یک سو تفکرات فلسفی صرف را به حوزه عمل و نظر معماری وارد کرد، و از دیگر سو، پدیدارشناسی را در عمل، جهت تحلیل آثار معماری و خوانش محیط به کار گرفت؟ برای پاسخ به پرسش دوم، شاید بهترین منبع ارجاع به نوشته های محققانی باشد که پیش تر در این راستا گام برداشته اند، و به تحلیل پدیدارشناختی آثار معماری پرداخته اند. اما علی رغم دامنه گسترده ادبیات پدیدارشناختی معماری، تحلیل های قابل توجه پدیدارشناختی، چندان گسترده نیستند، و این امر خود حکایت از آن دارد که این حوزه نیازمند کار و تمرکز بیشتری است. این مقاله بر آنست تا با تکیه بر آرای یوهانی پالاسما، معمار و نظریه پرداز معماری معاصر، که آثار وی در عرصه پدیدارشناسی معماری، تاثیری به سزا در گسترش این قلمرو داشته است، به بازخوانی یکی از تحلیل های برجسته وی تحلیل ویلا مایرآ، اثر آلوار آلتو بپردازد. در این راستا ابتدا وجوه عمده نظریه پدیدارشناسی وی معرفی خواهد شد، و سپس با مروری بر تحلیل فوق، نحوه کاربست نظریه پدیدارشناسی وی و توانمندی های آن مورد توجه قرار خواهد گرفت.