آیا مقابله درمانگری بهزیستی مادران دارای فرزند استثنایی را بهبود می بخشد؟

این مطالعه با هدف بررسی اثر بخشی مقابله درمانگری در بهزیستی روانی و راهبردهای مقابله ای مادران دانش آموزان استثنایی جسمی-حرکتی انجام شد.
به منظور بررسی اثربخشی مقابله درمانگری بر بهزیستی مادران دانش آموزان استثنایی (جسمی-حرکتی) دختر، 21 نفر از مادران در قالب گروه مداخله و 20 نفر در قابل گروه کنترل از بین مادران دانش آموزان مجتمع سعادت آباد تهران به صورت داوطلبانه و در دسترس انتخاب شدند. پژوهش حاضر از نوع شبه تجربی بود و برای بررسی اثربخشی درمان از مقیاس های راهبردهای مقابله و شاخص بهزیستی شخصی بزرگ سالان در آن استفاده شد. بعد از اجرای پیش آزمون، هشت جلسه مقابله درمانگری برای مادران اجرا شد و آن گاه پس آزمون اجرا شد. داده ها پس از گردآوری با روش تحلیل واریانس با اندازه های مکرر تحلیل شدند.
نتایج نشان داد که سطح بهزیستی مادران پس از اجرای مداخله افزایش معنی داری نداشته است. به واسطه تمرکز مقابله درمانگری بر تغییر و اصلاح راهبردهای مقابله، این مداخله توانست به طور معنی داری میزان استفاده از راهبرد گریز و اجتناب را کاهش داده و نمره راهبرد رویا رویگری را افزایش دهد. در این پژوهش تاثیر مقابله درمانگری بر سایر راهبردهای مقابله ای معنی دار نبود. همچنین آزمون همبستگی نشان داد که در نمونه مورد مطالعه، بین راهبردهای مقابله ای «جستجوی حمایت اجتماعی»، «خویشتن داری»، و «مسئولیت پذیری» با «بهزیستی روانی» رابطه وجود دارد.
می توان گفت مداخله مقابله درمانگری بیش از آن که بهزیستی مادران را مستقیما تحت تاثیر قرار دهد بر سبک مقابله فرد متمرکز است و در طولانی مدت با تاثیر بر این روش های مقابله می تواند بر بهزیستی آنان موثر باشد.