بررسی تاثیر داروهای کاربامازپین و اکسکاربازپین بر وزوزگوش

مقدمه باتوجه به متعدد بودن علل وزوزگوش و عدم شناخت مکانیسم دقیق بروز آن یافتن یک روش درمانی موثر همچنان مورد چالش است. هدف از این مطالعهبررسی اثر داروهای کاربامازپین و اکسکاربازپین بر وزوزگوش بیماران مراجعه کننده به بیمارستان امیرالمومنین رشت بود.
روش کار در یک کارآزمایی بالینی تصادفی شده دوسوکور، که از اردیبهشت سال 1389-1390 در بیمارستان امیرالمومنین رشت انجام شده است، 57 بیمار (23 تا 65 ساله) مبتلا به وزوزگوش مزمن غیرضرباندار، در سه گروه مجزا تحت درمان با کاربامازپین (mg300-600)، اکسکاربازپین(mg450-900) و دارونما به مدت 12 هفته قرار گرفتند. در آغاز مطالعه معاینات بالینی، تستهای آزمایشگاهی لازم، آزمون های شنوایی سنجی و تکمیل آزمون Visual Analogue Scale (VAS) و Tinnitus Severity Index (TSI) به عمل آمد و سپس در پایان هفته های 8 و12 نیز پرسشنامه TSI و VAS برای بیماران تکمیل شد. تجزیه و تحلیل داده ها با نرم افزار SPSS انجام شد.
نتایج از 51 بیمارکه دوره درمان را کامل کردند (28 مرد و 23 زن). کاربامازپین، اکسکاربازپین و دارونما، شدت وزوزگوش را براساسVAS به ترتیب در2/56%، 2/46% و 5/38% بیماران کاهش دادند. کاهش وزوزگوش براساس TSI در سه گروه مذکور به ترتیب 1/61%، 8/58% و 50% بود. در قیاس بین گروه های مورد مطالعه، کاربامازپین و اکسکاربازپین در کاهش وزوزگوش براساس VAS و TSI به دارونما برتری نداشتند.
نتیجه گیری کاربامازپین و اکسکاربازپین در کاهش شدت وزوزگوش بیماران موثر می باشند اما برتری چشمگیری نسبت به دارونما ندارند.