فهرست مطالب

مجله جراحی استخوان و مفاصل ایران
سال هجدهم شماره 2 (پیاپی 69، بهار 1399)

  • تاریخ انتشار: 1399/07/28
  • تعداد عناوین: 5
|
  • بررسی نتایج درمانی آرتریت سپتیک هیپ نوزادان در شمال کشور
    مسعود شایسته آذر، سید اسماعیل مختار نژاد گنجی، سهیل اوصیا، محمدحسین کریمی نسب، محمد اوصیا* صفحه 2
    مقدمه و هدف

    آرتریت سپتیکیکی از عفونت هایمهم در دوره کودکیبوده و عوارضابتلایبالایی دارد. با توجه به نادر بودن این حالت در نوزادانو کم بودن نشانه های آن تشخیصآرتریت سپتیک در نوزادانمشکل و پیشآگهیآن بطور عمده تحت تاثیرتشخیص زود هنگام و عدم تاخیر در درمان می باشد. بنابراین هدف این مطالعه بررسی نتایج درمان آرتریتسیپتیک هیپ نوزاداندر بیمارستانهایدانشگاهیدر سال های 1380 الی 1395 بود.

    روش اجرا

    در این مطالعه توصیفی- مقطعی،پروندهنوزادانی که در سال های 1395-1380 در دو بیمارستان آموزشی شمال ایران به علت ابتلا به آرتریت سپتیک هیپ نوزادان بستری شده بودند،بررسیشد. اطلاعات پروندهنمونه هابراساسشاخص های دموگرافیک و یافته بالینی در آزمایشگاهدر چک لیست ثبت شد. همچنین با تماس تلفنی و یا درخواست حضوری از افراد در مورد وجود عارضه در نمونه هابررسیشد.

    نتایج

    بیشترین مفصل هیپ درگیر به آرتریک سپتیک، مفصل هیپ چپ(72.2 درصد)بود.همچنین بیشترین باکتری های عامل عفونت در میاننمونه ها،کلبسیلا (50 درصد)، اشرشیاکلی(22.2 درصد) واستافیلوکوکوساوریوس (27.8 درصد) بود. نتایج نشان داد که 50 درصد از نمونه ها بدون هیچعارضه ایبطور کامل درمان شده،11.1 درصدپس از ترخیص، دچار لنگش در پای راست و 38.9 درصد دچار لنگش در پای چپ شدند (p=0.615).

    نتیجه گیری

    عوارض ناشی از عفونت مفصل هیپ نوزادان بسیار بالا می باشد. پیشنهاد می شود با تشخیص زودهنگام و درمان بهنگام ، در کاهش عوارض این بیماری اقدام شود.

    کلیدواژگان: آرتریت سپتیک، نوزادان، مفصل هیپ، عفونت، درمان، مطالعه گذشته نگر
    چکیده مشاهده متن مقاله پژوهشی/اصیل زبان: فارسی
  • مقایسه پیشگیری کوتاه مدت با استفاده از آنوکساپارین و ریواروکسابان، پس از جراحی تعویض کامل زانو
    عمر اوزل، دوگاچ کاراگوون، تومان بنلی* صفحات 40-47
    زمینه و هدف

    ترومبوآمبولی وریدی، VTE (Venous thromboembolism)، میزان مرگ و میر بیمار را پس از جراحی های ارتوپدی افزایش می دهد و به همین ترتیب، پیش درمانی به عنوان یک عمل مرسوم، پس از تعویض کامل مفصل انجام می شود. اگرچه عوامل پیشگیری کننده موثر و ایمن زیادی وجود دارند، اما نتایج بالینی به زیر حد مطلوب نمی رسند. هدف این مطالعه مقایسه نتایج بالینی و سونوگرافی برای استفاده از هپارین با وزن مولکولی کم، LMWH (low molecule weight heparin)، و ریواروکسابان (Rivaroxaban) در بیمارانی است که تعویض کامل زانو انجام داده اند.

    روش ها

    در یک مطالعه مقطعی آینده نگر، 325 بیمار برای دریافت آنوکساپارین (Enoxaparin) یا ریواروکسابان به عنوان ترومبوپروفیلاکسی در جراحی تعویض کل مفصل زانو، ثبت نام شدند. برای آنها قبل و بعد از عمل، برای تشخیص ترومبوآمبولی، سونوگرافی داپلر انجام شد. این بیماران حداقل برای دو سال مورد بررسی قرار گرفتند. وضعیت و وقوع VTE مورد بررسی قرار گرفت. بیماران از نظر جنسیت، شاخص توده بدنی، استعمال دخانیات، دیابت شیرین و سابقه قبلی VTE مقایسه شدند.

    یافته ها

    325 بیمار واجد شرایط، مجموعه ای از 130 (40%) مرد و 195 (60%) زن را فراهم کردند. میانگین سن بیماران و انحراف معیار به ترتیب 2/63 سال و 3/14 بود. در مجموع 40 بیمار (3/12%) شامل 27 نفر LMWH و 13 نفر ریواروکسابان، دارای DVT (deep venous thrombosis) در اندام تحتانی بودند. 15 بیمار (6/4%) شامل 11 نفر از LMWH و 4 نفر از ریواروکسابان دارای آمبولی ریوی، PE (pulmonary embolism)، بودند. 5 بیمار (5/1%) شامل 4 نفر در LMWH و 1 نفر در ریواروکسابان، دارای ترومبوآمبولی عروق مغزی بودند. شیوع ترومبوآمبولی در هر دو روند پیشگیری مشابه بود. از طرف دیگر، 2 بیمار (6/0%) از گروه LMWH دچار خونریزی خود به خودی ریتروپریتونیال شدند. بیماران PE سابقه DVT داشتند. DVT در بیماران با عوامل خطر چاقی، دیابت یا سیگار کشیدن رخ داده بود.

    نتیجه گیری

    از نظر بروز ترومبوز وریدی و PE، بین استفاده از ریواروکسابان و آنوکساپارین، برای پروفیلاکسی ترومبوآمبولیک در تعویض کامل زانو تفاوتی وجود نداشت. پیشگیری از ترومبوآمبولیک طولانی مدت در مواردی مانند استعمال دخانیات، دیابت و چاقی ترجیح داده می شود. بیماران مبتلا به ترومبوآمبولی وریدی قبلی، در معرض خطر بالایی از آمبولی ریه و عروق مغزی هستند و از طرف دیگر، افت پیشرونده هماتوکریت، بعد از جراحی تعویض کامل زانو، باید جراح را نسبت به خونریزی خود به خودی ریتروپریتونیال در بیمارانی که از آنوکساپارین برای ترومبوپروفیلاکسی استفاده می کنند، آگاه کند.

    کلیدواژگان: تعویض کامل زانو (TKR)، ترومبوز وریدی عمیق (DVT)، ریواروکسابان، هپارین با وزن مولکول پایین (LMWH)
    چکیده مشاهده متن مقاله پژوهشی/اصیل زبان: فارسی
  • تأثیرات استئوتومی زاویه باز کمپارتمان داخلی زانو بر روی پتلا چیست؟
    محمد فکور*، سید شهنام موسوی، علی بهاری صفحات 48-53
    مقدمه

    استیوتومی زاویه باز داخلی استخوان تیبیا برای درمان استیوآرتریت کپارتمان داخلی  زانو موثر است. در کنار مزایای بسیار، چندین مطالعه گزارش کرده اند که MOWHTO تاثیرات منفی بر روی کمپارتمان پتلوفمورال از جمله پتلا باجا و افزایش فشار تماسی بر روی مفصل پتلوفمورال دارد. عوامل مختلفی وجود دارند که می توانند بر پیشرفت استیوآرتریت مفصل پتلوفمورال اثر بگذارند. توزیع فشار ناشی از دفورمیتی واروس زمینه ای، تاثیر عمده ای بر آغاز و پیشرفت استیوآرتریت در مفصل زانو دارد. بنابراین، چندین روش درمان با هدف کاهش فشار در کمپارتمان میانی مفصل زانو استفاده می شود.

    روشکار

    مطالعه حاضر به صورت یک مطالعه Case series گذشته نگر بر روی تمام بیماران مبتلا به استیوآرتریت علامت دار کمپارتمان داخلی زانو با زمینه بدشکلی واروس زانو نیازمند به اصلاح دفورمیتی که در بازه زمانی 1395 تا 1397 به بیمارستان امام خمینی اهواز مراجعه کرده بودند، انجام شد. در آخرین جلسه پیگیری تغییراتپتلا براساس معاینات بالینی و ایندکسهایInsallو Blackburnو Mechanical Axis Deviation (MAD) قبل و بعد ار عمل  در بیماران مورد ارزیابی قرار گرفتند.

    نتایج

    در مجموع 49 زانو که %6/52 مذکر بودند با میانگین سنی 26.55±5.876 سال، شاخص توده بدنی25.05±2.903  کیلوگرم بر متر مربع   وارد مطالعه شدند. هیچ کدام از بیماران نیاز به جراحی مجدد پیدا نکردند شکستگی داخل مفصلی در هیچیک از بیماران اتفاق نیوفتاده بود.. میانگین نمره  VAS پس از جراحی به طور معنادار افزایشیافته بود (05/0>P). تغییراتپتلا قبل و بعد از جراحی براساس ایندکس هایInsall و Blackburn از نظر آماری تفاوت معناداری نداشتند (05/0<P).میانگین اندازه MAD قبل و بعد عمل به ترتیب  (−8.90°± 3.07° و 0.2°± 2.780°) بودند. (واروس - و والگوس +)

    بحث

    بر اساس نتایج اصلاح مناسب MAD به دست آمد و تغییر معناداری در بیومکانیک مفصل پتلوفمورال رویت نشد.

    کلیدواژگان: استئوآرتریت، کمپارتمان داخلی، استئوتومی زاویه باز فوقانی تیبیا، مفصل کشککی-رانی، پتلا باجا
    چکیده مشاهده متن مقاله پژوهشی/اصیل زبان: فارسی
  • روش آناتومیک (ترانس پورتال) و غیر آناتومیک (ترانس تیبیال) برای بازسازی رباط صلیبی قدامی (ACL) : ارزیابی بالینی بیماران نظامی
    علیرضا رحیم نیا، صدرا حاجی*، محمود جعفر بیگلو صفحات 54-62
    زمینه

    بازسازی صدمات رباط صلیبی قدامی (ACL) با استفاده از روش تک باندل آرتروسکوپی یک روش معمول با میزان موفقیت 83٪ تا 95٪ است. برخی مطالعات نشان داده که روش ترانس پورتال برای ایجاد تونل استخوان فمور منجر به موفقیت بالاتری نسبت به روش ترانس تیبیال می شود. مطالعات دیگری میزان موفقیت یکسانی را در هر دو روش نشان می دهد. هدف از این مطالعه بررسی این موضوع است که کدام یک از دو روش نزدیکترین بیومکانیک را  به ACL اصلی  دارد و نتیجه بهتر برای بیماران در بردارد.

    روش ها

    این مطالعه به صورت پیگیری مقطعی (آینده نگر) انجام شده است. نتایج بالینی بازسازی ACL در بیماران نظامی با پارگی خالص ACL  ارزیابی و پیگیری شد. در یک گروه 26 بازسازی ACL با استفاده از روش ترانس پورتال (TP) انجام شد و در گروه دیگر 20 بیمار با استفاده از روش  ترانس تیبیال (TT) بازسازی شدند.

    یافته ها

    در پیگیری نهایی، هشت بیمار (40٪) در گروه TT و پنج مورد (19.23٪) در گروه TP  تست <> مثبت داشتند. سه بیمار (15٪) در گروه TT و 9 بیمار (34.61٪) در گروه TP  تست <> مثبت داشتند. از نظر آماری اختلاف معنی داری در تست Pirot (06/0= p)  و آزمون Lachman (35/0 = p)  بین دو گروه وجود نداشت. میانگین نمرات Lysholm در گروه TT و TP به ترتیب 2.5 ± 92.8 و 2.8 ± 93.2 بود (01/0 = p).   میانگین زاویه پیوند در گروه   TT و در گروه TP به ترتیب 2.9± 68.7 و 4.1 ± 6/43 بود (001/0 = p). هیچ ارتباطی بین زاویه قرارگیری گرافت و رضایت بیماران   (Lysholm Score) پس از جراحی (P> 0.05) و بین زاویه قرارگیری گرافت و تست های (ناپایداری) زانو (P> 0.05) بین دو گروه مشاهده نشد.

    نتیجه گیری

    تفاوت بالینی معنی داری بین دو روش مشاهده نشد. هیچ تفاوت بالینی قابل توجهی بین دو روش یافت نشد و بنابراین، هر دو روش می توانند نتایج خوبی داشته باشند.

    کلیدواژگان: زانو، رباط صلیبی قدامی (ACL)، بازسازی رباط صلیبی قدامی، ترانس پورتال، ترانس تیبیال
    چکیده مشاهده متن مقاله پژوهشی/اصیل زبان: فارسی
  • بررسی عوامل خطر و میزان اثرگذاری مصرف کلسیم و ویتامین D درکنترل پیشرفت پوکی استخوان
    محمد فکور، پیام محمدحسینی*، آرمان شهریاری، ابراهیم سبزعلی پور صفحات 68-72
    مقدمه

    هدف از انجام مطالعه حاضر بررسی عوامل خطر و میزان اثرگذاری مصرف کلسیم و ویتامین D درکنترل پوکی استخوان بود.

    روش کار

    مطالعه حاضر به صورت گذشته نگر واز طریق پرونده خوانی بر روی بیماران مبتلا به پوکی استخوان که از سال 1393 تا 1397، در مرکزسنجش تراکم استخوان بیمارستان با اندازه گیری تراکم در ناحیه کمر و گردن استخوان ران تحت سنجش قرارگرفته بودند، انجام شد. بیماران دارای T-Score کمتراز 5/2- و بیماران دارای حداقل دوبار تکرار تست در پرونده تحت مطالعه قرار گرفتند. پس از جمع آوری اطلاعات بیماران، ارتباط ابتلا به پوکی استخوان با سابقه بیماری زمینه ای و سابقه خانوادگی مورد بررسی قرار گرفت. همچنین میزان اثرگذاری مصرف کلسیم و ویتامینD درکنترل پیشرفت پوکی استخوان در بیماران ارزیابی شد.

    یافته ها

    348 بیمار که T-Score کمتر از 5/2- داشتند در یک دوره 4 ساله، با بررسی پرونده ارزیابی شدند. 16 درصد از بیماران سابقه خانوادگی و 175 نفر (51 درصد) بیماری زمینه ای داشتند که با ابتلا به پوکی استخوان ارتباط معنادار نداشت. کاهش تراکم استخوان در ناحیه Spine و femoral neck در افراد بدون بیماری زمینه ای مصرف کننده کلسیم به طور معنادار کمتر بود (04/0=p). تغییرات تراکم استخوان در بیماران با و بدون بیماری زمینه ای دریافت کننده مکمل کلسیم-D تفاوت معنادار داشت (02/0=p). در افراد با بیماری زمینه ای کاهش تراکم استخوان به طور معنادار بیشتر بود. تغییرات تراکم استخوان میان بیماران با و بدون بیماری زمینه ای که مکمل کلسیم-D دریافت نمی کردند، تفاوت معنادار وجود نداشت (64/0=p).

    نتیجه گیری

    بر اساس نتایج به دست آمده و معنادار نبودن ارتباط کاهش تراکم و ابتلا به پوکی استخوان با وجود مشکلات زمینه ای در بیماران، توجه به سایر عوامل خطر موجود در این جمعیت از بیماران، شامل سن بالا، عوامل تغذیه ای، سبک زندگی و عدم تحرک کافی، مصرف دخانیات، یایسگی در زنان و سطح پایین تستسترون در مردان اهمیت می یابد. مصرف مکمل کلسیم- D در بیماران بدون بیماری زمینه ای اثربخشی معنادار را نشان داده بود اما این اثربخشی در بیماران دارای بیماری زمینه ای مشاهده نشده بود.

    کلیدواژگان: تراکم استخوان، پوکی استخوان، کلسیم، ویتامین دی
    چکیده مشاهده متن مقاله پژوهشی/اصیل زبان: فارسی
|
  • Comparison of Prophylactic Short-Term Use of Enoxaparin and Rivaroxaban after Total Knee Replacement Surgery
    OMER OZEL, DOGAC KARAGUVEN, ISMET TEOMAN BENLI* Pages 40-47
    Background

    Venous thromboembolism (VTE) increases patientchr('39')s morbidity and mortality after orthopedic surgeries, and as such, prophylaxis is a routine practice after total joint replacement. Although there are many effective and safe prophylactic agents, clinical results are suboptimal. The aim of this study was to compare clinical and ultrasonographic results for the use of low molecule weight heparin (LMWH) and Rivaroxaban in patients  undergoing total knee replacement.

    Methods

    In a prospective cross-sectional study 325 patients were enrolled in receiving   Enoxaparin or Rivaroxaban as thromboprophylaxis in their total knee replacement surgery. They had pre and post-operative doppler ultrasonography for diagnosis of thromboembolism. They were followed for a minimum of two years.  The status and occurrence of VTE was evaluated . Patients were compared in terms of gender, body mass index (BMI), smoking, diabetes mellitus (DM) and previous VTE history.

    Results

    The 325 eligible patients provided a sample of 130 (40%) male and 195 (60%) female. The average patient age (SD) was 63.2 (14.3).A  total of 40 (12.3%) patients (27 on  LMWH, and  13 on  Rivaroxaban),  had DVT at the lower extremity .15 (4.6 %) patients-11from  LMWH and 4 from Rivaroxaban group had pulmonary embolism (PE). 5 patients (1.5%) -4 on  LMWH, 1 on Rivaroxaban- had cerebrovascular thromboembolism. The incidence of thromboembolism was found to be similar in both prophylactic regimes. On the other hand, 2 patients (0.6%) had spontaneous retroperitoneal bleeding from LMWH group. The PE patients had  history of DVT.  DVT occurred in patients with risk factors of  obesity, diabetes or  smoking.

    Conclusion

    There was no difference between the use of rivaroxaban and enoxaparin for thromboembolic prophylaxis in total knee replacement in terms of occurrence of venous thrombosis and PE. Long-term thromboembolic prophylactic  is  preferred in cases with smoking, diabetes and obesity. Patients with previous venous thromboembolism are at a high risk for pulmonary and cerebrovascular embolism. Progressive hematocrit drop should alert the surgeon towards spontaneous retroperitoneal bleeding in the patients taking enoxaparin for thromboprophylaxis after total knee replacement surgery.

    Keywords: Total Knee Replacement (TKR), Deep Venous Thrombosis, Rivaroxaban, Low Molecule Weight Heparin (LMWH)
    Abstract View Paper Research/Original Article Original: Persian
  • Assessment the changes in patellofemoral compartment in medial opening wedge osteotomy of tibia in patient with genuvarum deformity
    Mohammad Fakoor*, S Shahnam Mousavi, Ali Bahaari Pages 48-53
    Introduction

    Medial open wedge high tibial osteotomy is effective for the treatment of medial compartment osteoarthritis of the knee. Beside the advantages of MOWHTO several studies reported that MOWHTO had adversely affect like patella baja and increased patellofemoral contact pressure in the patellofemoral joint. There are various factors that could affect the progression of the patellofemoral osteoarthritis. Pressure distribution due to underlying varus deformities has a major influence on the onset and development of osteoarthritis in the knee joint. Therefore, several surgical therapies aiming to relief pressure in the medial compartment of the knee joint are applicable.

    Methods

    The present study was a retrospective case series study on all patients with symptomatic osteoarthritis of the knee medial compartment with a deformed varus field requiring correction of deformities who referred to Imam Khomeini Hospital in Ahwaz in 2016-2018. At the last follow-up session, assessment of the patella changes based on Insall and Blackburn indices, pre and postoperative radiological measurements include the Mechanical Axis Deviation (MAD).

    Results

    A total of 49 knees recruited. 52.6% of patients were male. The mean age of patients was 26.55±5.876 years and the mean body mass index of patients was 25.05±2.903 kg/m2. None of the knees showed signs of revision surgery. Intra-articular fracture did not occur in any of the patients after surgery. The mean score of VAS increased significantly after surgery (P <0.05). Patellar changes before and after surgery were not statistically significant based on Insall and Blackburn indices (P >0.05).The mean pre- and postoperative measurements was (−8.90° ± 3.07° to 0.2° ± 2.780°) (−varus; +valgus) for the MAD

    Conclusion

    Based on the results the proper correction in MAD was obtained and no significant change in patellofemoral joint biomechanics was seen.

    Keywords: Osteotomy, patella, patellofemoral joint
    Abstract View Paper Research/Original Article Original: Persian
  • Transtibial versus transportal techniques for anterior cruciate ligament (ACL) reconstruction: a clinical study of military patients
    AR Rahimnia, S Haji*, M Jafar Beiglo Pages 54-62
    Background

    Reconstruction of anterior cruciate ligament (ACL) injuries using arthroscopic single-bundle method is a common procedure with a success rate of 83% to 95%. Some studies have shown that the transportal method for drilling the femoral tunnel results in a higher success rate than transtibial approach. Other studies show equal rate of success in both approaches. The aim of this study was to investigate which one of the two methods has nearest biomechanics to the original ACL and better outcome for patients.

    Methods

    This study was a cross sectional (prospective) follow up. The clinical results of the ACL reconstruction in military patients with pure ACL rupture were evaluated and followed up. In one group 26 ACL reconstruction was done using the transportal (TP) technique and in the other group 20 ligaments were reconstructed using the transtibial (TT) method.

    Results

    At the final follow-up, eight patients (40%) in the TT group and five cases (19.23%) in the TP group had a positive pivot test. Three patients (15%) in the TT group and nine patients (34.61%) in the TP group had a positive Lachman test. There was no statistically significant difference in the pivot test (P=0.06) and Lachman test (P=0.35) between the two groups. Mean Lysholm scores were 92.8 ± 2.5 and 93.2 ± 2.8 in the TT and the TP groups, respectively (P = 0.51). The averages of the graft angle were 68.7 ± 2.9 and 43.6 ± 4.1 in TT and the TP groups, respectively (p = 0.001). Any correlation between the graft angle and the patients’ concurrence (Lysholm score) after surgery (P>0.05) and any correlation between the graft angle and the instability testes (P>0.05) were not observed between the two groups.

    Conclusion

    No significant clinical difference was found between  the two techniques.
    No significant clinical differences were found between two techniques and therefore, both of them can create good results.

    Keywords: Knee, Anterior Cruciate Ligament (ACL), Anterior Cruciate Ligament Reconstruction, Transportal, Transtibial
    Abstract View Paper Research/Original Article Original: Persian
  • The Effect of Calcium and Vitamin D Intake in Controlling the Progression of Osteoporosis
    M Fakor, P Mohammad Hosseini*, Arman Shahriayari, E Sabz Alipour Pages 68-72
    Introduction

    This study aimed to investigate the risk factors and the effectiveness of calcium and vitamin D intake in controlling the progression of osteoporosis.

    Methods

    This was a retrospective medical records study of the patients with osteoporosis, assessed from 2014 to 2018 in the bone density measurement center of Imam Khomeini Hospital in Ahvaz. Patients with a T-score of less than -2.5 and patients with at least two repeat tests in their medical records were included. After collecting patient information, the correlation between osteoporosis and  positive or negative  history of underlying disease or family history was evaluated. The effectiveness of calcium and vitamin D in controlling the progression of osteoporosis in those patients was also assessed.

    Results

    16% of patients had a positive family history and 51% of patients had an underlying disease that was not significantly associated with osteoporosis. Decreased bone density in the spine area and femoral neck was significantly lower in people without basal calcium deficiency disease (P = 0.04). Changes in bone density between patients with and without underlying disease receiving calcium-D supplementation were significantly different (P = 0.02) so that in people with underlying disease, the decrease in bone density was significantly higher. There was no significant difference in changes in bone density in the spine and femoral neck between patients with and without the underlying disease who had not received calcium-D supplementation (P = 0.64).

    Conclusion

    Based on the results of the present study, there was no significant correlation between low densitometry measurements and osteoporosis in those with underlying problems like old age, nutritional factors, lifestyle and inactivity, smoking, menopause in women and low testosterone levels in men. It is important to pay attention to other risk factors in this population of patients. Calcium-D supplementation had shown a meaningful efficacy in patients without underlying disease, but this efficacy was not observed in patients with underlying disease.

    Keywords: Bone Density, Osteoporosis, Calcium, Vitamin D
    Abstract View Paper Research/Original Article Original: Persian