مجله دانشگاه علوم پزشکی بابل
سال هفتم شماره 3 (پیاپی 27، تابستان 1384)

خرفه (Purslane) با نام علمی Portulaca Oleracea گیاهی است که در ایران فراوان می روید و هم به عنوان سبزی سالاد و هم داروی سنتی استفاده می شود. در مطالعات قبلی اثرات ضد دردی عصاره اتانلی 10% بخشهای هوایی گیاه (برگ و ساقه) در موشهای سوری و رت نشان داده شده است. هدف از این مطالعه تعیین اثر ضد دردی عصاره آبی جوشانده تخم گیاه خرفه با دوزها و فواصل زمانی مختلف می باشد.
در این مطالعه از 65 سر موش سفید کوچک نر به وزن 30-25 گرم و از مدل درد حاد Tail Flick استفاده شد. در گروه آزمایش در چهار گروه 10 تایی موشها دوزهای مختلف عصاره 25، 50، 75 و 100 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن و در گروه کنترل در یک گروه 10 تایی از موشها آب مقطر (10ml/kg) بصورت داخل صفاقی تزریق شد و سپس در فواصل زمانی 15 و 30 دقیقه پس از تزریق تست ارزیابی انجام گرفت. 15 سر موش برای Pilot study استفاده شد.
نتایج نشان داد که میانگین زمان تاخیر گروه های چهارگانه آزمایشی در دقیقه 15 و 30 پس از تزریق نسبت به گروه کنترل اختلاف معنی داری دارند (P<0.05). ولی گروه های آزمایش در دوزهای مختلف و در فواصل زمانی مختلف اختلاف معنی داری با هم ندارند.
عصاره آبی تخم خرفه اثر ضد دردی که وابسته به دوز و زمان نمی باشد.

امروزه خطرات بالقوه آلودگی هوا، جمعیت انسانی را در مقیاس گسترده ای تحت تاثیر قرار داده است و بیشترین آنها نیز متوجه افراد پر خطر، شامل: افراد مسن، کودکان، بیماران قلبی – عروقی، مادران باردار و جنین آنان می باشد. در این مطالعه اثرات منواکسید کربن هوا بر روی جنین و خون بندناف بررسی شد.
در سال 81-1380 در تحقیقی از نوع کوهورت تاریخی، تاثیر منو – اکسید کربن ناشی از آلودگی هوا بر جنین و بندناف، در بیمارستان های مهدیه تهران (گروه مورد) و فیاض بخش کرج (گروه شاهد) مورد مطالعه و بررسی واقع شد. در این تحقیق، 32 نفر از زنان بارداری که در منطقه آلوده هوای شهری زندگی می کردند مورد مطالعه و آزمایش قرار گرفتند. هم چنین جهت مقایسه 32 نفر از زنان بارداری که در مناطق پاک هوای شهری دوران بارداری خود را سپری کرده بودند، نیز بررسی شدند. دو گروه از لحاظ سن مادر، سن حاملگی، تعداد حاملگی، نوع زایمان، درآمد خانوار، همگن بودند. بنابراین میزان منواکسید کربن هوا، کربوکسی هموگلوبین خون جنین، آپگار، وزن نوزاد و اختلالات بندناف در دو گروه مورد و شاهد مقایسه شدند و ارتباط مستقل منواکسید کربن هوا با متغیرهای وابسته فوق سنجیده شد.
نتایج به دست آمده نشان داد که میانگین میزان منواکسید کربن هوا در گروه مورد 16.69P.P.M و گروه شاهد 2.68P.P.M بود (P<0.001). میانگین میزان کربوکسی هموگلوبین خون جنین در گروه مورد 11.21% و در گروه شاهد 1.58% بود (P<0.001). همچنین در گروه مورد، همبستگی منواکسید کربن و کربوکسی هموگلوبین r=0.87 و P<0.001 بود. میانگین وزن نوزادان در گروه مورد کاهش معنی داری داشت و همبستگی منواکسید کربن و وزن r=-0.53 و P<0.001 و همبستگی کربوکسی هموگلوبین و وزن r=-0.66 بود.
طبق بررسی انجام شده، افزایش منواکسید کربن محیط، باعث افزایش کربوکسی هموگلوبین خون جنین و کاهش وزن موقع تولد نوزادان شد.

نشان داده شده است که التهاب حاد منجر به تغییر در گیرنده های عروقی آدرنرژیک که واسطه عمل سیستم سمپاتیک در تنظیم جریان خون مفصلی می باشند، از اکثریت آلفا -2 به تساوی آلفا -1 و آلفا 2 می گردد. در تحقیق حاضر اثر انقباضی سیستم عصبی سمپاتیک بر عروق مفصلی و تغییرات احتمالی در پروفیل گیرنده های آلفا آدرنرژیک در اثر التهاب مزمن مورد بررسی قرار گرفته است.
برای این منظور در 21 خرگوش نر نژاد سفید نیوزیلندی به روش ایجاد التهاب توسط آنتی ژن (Antigen-Induced Arthritis=AIA) در مفصل زانو التهاب مزمن ایجاد شد. در روز آزمایش پس از اعمال جراحی، شریان کاروتید حیوان جهت ثبت فشارخون و ورید ژوگولار جهت تزریق داروی بیهوشی تکمیلی در حین آزمایش کانول گذاری گردید و پس از برداشتن قلوی میانی عضله دو قلو دسترسی به کپسول پشتی مفصل زان و امکان پذیر گشته و توسط یک جریان سنج لیزری جریان خون آن ثبت گردید.
تحریک الکتریکی این عصب منجر به کاهش 24.6±5.6 درصد در جریان خون گردید که توسط فنتولامین (آلفاآنتاگونیست) پاسخ مذکور مهار و به افزایش 2.5±2.1 درصدی در جریان خون مفصلی تبدیل گردید. پرازوسین (آلفا -1 آنتاگونیست) کاهش جریان ناشی از تحریک عصب را به 11.8±4.1 درصد و یوهمبین (آلفا -2 آنتاگونیست) این کاهش را به 10.9±12.4 درصد رساند. تزریق سه داروی آدرنالین (آلفاآگونیست)، فنیل افرین (آلفا -1 آگونیست) و کلونیدین (آلفا -2 آگونیست) منجر به کاهش جریان خون مفصلی به ترتیب اثر «فنیل افرین = کلونیدین < آدرنالین» گردید. در مطالعات قبلی در مفصل سالم و دچار التهاب حاد تحریک عصب پشتی مفصل با همین شدت به ترتیب 36.5±4 و 9.9±2.25 درصد کاهش در جریان خون ایجاد کرده بود که نشان دهنده تضعیف نقش سیستم عصبی سمپاتیک در کنترل جریان خون مفصل در التهاب حاد است.
بطور کلی یافته های این تحقیق نشان داد که با مزمن شدن التهاب نقش سیستم عصبی سمپاتیک در تنظیم جریان خون مفصلی تا حد زیادی احیا گردیده و هر دو گیرنده های آلفا-1 و آلفا-2 تقریبا به یک نسبت در عروق مفصل زانوی دچار التهاب مزمن وجود دارند.

واسکولاریزاسیون مغز مهره داران که از طریق آنژیوژنز بوقوع می پیوندد منجر به شکل گیری عروق جدیدی می شود که از شبکه های مویرگی پری نوریال منشا گرفته است. در این پژوهش چگونگی روند این رگ زایی در قشر مغز نوزادان موش سفید صحرایی مورد مطالعه قرار می گیرد.
در این پژوهش از رت نژاد ویستار استفاده گردید. مغز نوزادان 5 تا 15 روز. موش صحرایی پس از آماده سازی و تهیه برش های سریال، مورد رنگ آمیزی قرار گرفت. سپس با پیگیری برشهای یاد شده، تغییرات جوانه های رگ ساز از زمان پیدایش تا زمان تشکیل مویرگهای جدید مطالعه شد و روند رگ زایی در طول این دوره با استفاده از اندازه گیری طول عروق در واحد حجم قشر مغز محاسبه گردید و نتایج حاصل مورد آنالیز آماری قرار گرفت.
نتایج نشان داد که در اولین مرحله از رگ زایی جوانه هایی از عروق اولیه شروع به رشد می کنند و به سمت طناب سلولی دیگر از یک رگ مجاور می روند. در این وضعیت جابجایی سلولها در طنابهای یاد شده تا آنجا ادامه می یابد که از بهم پیوستن دو طناب سلولی منشعب از دو رگ اصلی یک پل ارتباتی بین دو رگ یاد شده پدید می آید که طرح اولیه یک مویرگ جدید محسوب می شود. با پیدایش کانال میانی درمویرگ یاد شده ارتباط خونی بین دو رگ اصلی از این طریق امکان پذیر می گردد. علاوه بر این روند رگ زایی تا روز هشتم پس از تولد در حال افزایش است و پس از آن محدود می شود.
بر اساس یافته های این مطالعه روند رگ زایی قشر مغز در دو مرحله قابل خلاصه شدن است. در طی اولین مرحله، در جریان تشکیل جوانه های عروقی یک نوع تکثیر، مهاجرت و جابجایی سلولهای اندوتلیال به چشم می خورد که منجر به تشکیل طنابهای سلولی می شود. سپس در مرحله بعد طنابهای سلولی اولیه به زنجیره ای از سلولهای اندوتلیال عروقی تغییر شکل می دهند تا آنجا که به ایجاد کانال میانی در بین آنان می انجامد و با تشکیل مویرگهای خونی جدید عبور جریان خون از این طریق میسر می شود.

فنی توئین یکی از داروهایی است که جهت درمان اپی لپسی و آریتمی قلبی مصرف می شود. از آنجایی که ممکن است این دارو در مصرف دراز مدت سیستم های مختلف عصبی اثراتی اعمال نماید، لذا در مطالعه حاضر سعی بر آن شده که اثر این دارو بر روی حافظه در مدل حیوانی مورد بررسی قرار گیرد، تا پایه ای برای مطالعات بعدی برروی مدل انسان باشد.
در این مطالعه با استفاده از دستگاه اجتنابی غیر فعال، اثر دوز حاد و مزمن فنی توئین روی حافظه موشهای سفید کوچک نر و ماده (به صورت تصادفی) مورد بررسی قرار گرفت. اثر دوزهای حاد و مزمن فنی توئین بر روی حافظه از طریق مقایسه قد مگذاری حیوانات دریافت کننده فنی توئین با گروه شاهد (دریافت کننده پروپیلن گلیکول 30 درصد) و گروه کنترل (بدون درمان) مورد مطالعه قرار گرفت.
دوز حاد 125 میلی گرم به کیلوگرم فنی توئین از طریق تزریق داخل صفاقی موجب تضعیف ضبط حافظه گردیده و همچنین دوزهای مزمن 50 و 75 میل یگرم بر کیلوگرم (برای 21 روز متوالی) موجب تضعیف حافظه شد.
کاربرد دوزحاد و دوز مزمن فنی توئین موجب تضعیف حافظه می گردد.

آزواسپرمی به عدم وجود اسپرم در مایع منی گفته می شود که شایعترین علت نازایی با علت مردانه می باشد و تقریبا در 20-10 درصد مردان با یافته های غیر طبیعی در مایع منی دیده می شود. تا این اواخر امکان باروری و درمان برای زوجین نابارور بدلیل آزواسپرمی به غیر از اهدا اسپرم وجود نداشت اما با معرفی تزریق داخل سیتوپلاسمی اسپرم بداخل تخمک (ICSI) دریچه جدیدی برای درمان ناباروری بیماران مبتلا به آزواسپرمی گشوده است. در این مطالعه پیامد 50 مورد ICSI متوالی با اسپرم بدست آمده از روش جراحی در بیماران آزواسپرم بررسی شده است.
در این مطالعه 50 مورد عمل ICSI با استفاده از اسپرمهای آسپیره شده از اپیدیدیم یا اسپرم بدست آمده از بیضه، در 45 زوج نازای مراجعه کننده به مرکز درمان ناباروری مهر بین سالهای 82-1380 ارزیابی گردید. از این تعداد، 30 مورد آزواسپرم انسدادی و 20 مورد را غیر انسدادی تشکیل می دادند. میزان لقاح و حاملگی در دو گروه تعیین و با یکدیگر مقایسه گردید. پس از تکمیل داده ها تجزیه و تحلیل نهایی با استفاده از آزمونهای تی تست و کای دو انجام گرفت و P<0.05 بعنوان سطح معنی دار تعیین گردید.
در دو گروه آزواسپرمی انسدادی و غیر انسدادی بترتیب 172 و 116 تخمک در مرحله متافاز II تزریق گردید که از این تعداد 69.2% و 64.6% لقاح یافتند. در دو گروه آزواسپرمی انسدادی و غیر انسدادی میزان حاملگی های بالینی بترتیب 23.3% و 25% اعلام شد. میزان حاملگی های ادامه یافته در دو گروه مشابه (20%) گزارش گردید.
بیماران آزواسپرم بالقوه بارور هستند و با استفاده از تکنیکهای جدید بدست آوردن اسپرم و عمل میکرواینجکشن، لقاح و حاملگی موفق حاصل می شود.

تریکومونیازیس یک عفونت سیستم ادراری – تناسلی است که تقریبا در تمام موارد از طریق تماس جنسی منتقل می شود. این مطالعه با هدف مقایسه تظاهرات بالینی و چند روش پاراکلینیکی مختلف جهت تعیین ساده ترین و با کفایت ترین روش تشخیصی در زنان مشکوک به عفونت تریکومونایی انجام شده است تا صرفا زنان آلوده تحت درمان قرار گیرند و از مصرف بی رویه آنتی بیوتیکها و ایجاد سوشهای مقاوم به درمان جلوگیری شود.
این مطالعه بر روی 150 زن مراجعه کننده به درمانگاه ها و کلینیکهای تخصصی زنان که در سنین باروری 50-15 سال بوده و علایم بالینی مشکوک به تریکومونیازیس را داشتند با اخذ اطلاعات لازم توسط پرسشنامه و همزمان تهیه نمونه واژینال جهت کشت و لام مرطوب و پاپ اسمیر انجام گرفت و سپس اطلاعات به دست آمده مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
در 150 بیمار مشکوک به تریکومونیازیس، میانگین سنی 30.56 سال بود. شایع ترین شکایت بیماران بعد از ترشحات واژینال پایدار، بدبو، کف آلوده و زرد رنگ، درد در حین مقاربت و خارش در ناحیه ژنیتالیا بود. همچنین شایع ترین علامت موجود در معاینه مشاهده ترشحات زردرنگ و کف آلود همراه با قرمزی و التهاب سرویکس بود. در 28 مورد (18.67%)، اسمیر مرطوب و پاپ اسمیر و کشت به طور همزمان مثبت شدند. در 38 مورد فقط پاپ اسمیر مثبت بود (25.3%) و بقیه موارد منفی بودند.
اسمیر مرطوب (wet smear) از بالاترین حساسیت و ویژگی جهت شناسایی تریکوموناس واژینالیس در زنان مشکوک به تریکومونیازیس برخوردار می باشد و از آنجایی که میزان موارد مثبت کاذب بر اساس تظاهرات بالینی بالا می باشد باید تست تایید قبل از شروع درمان درخواست گردد.

گر چه تیوپنتال سدیم داروی القای وریدی استاندارد است ولی ایده آل نیست و در مقایسه با برخی از داروهای هوشبر وریدی مانند پروپوفول زمان ریکاوری طولانی تری دارد. هدف از این تحقیق مقایسه مدت زمان ریکاوری بین پروپوفول و تیوپنتال سدیم (در بیماران ECT) است.
در یک مطالعه کارآزمایی بالینی 70 مورد ECT در بیماران کلاس یک و دو انجمن بیهوشی آمریکا (A.S.A class I, II) در سن 15 تا 40 سالگی که کاندید انجام ECT الکتیو بودند به صورت تناوبی به دو گروه 35 نفری تقسیم شدند. پس از وصل نمودن مونیتورینگ ها به بیمار، 2-3mg/kg تیوپنتال یا 1-1.5mg/kg پروپوفول (به صورت تناوبی در هر بیمار) داده سپس 0.5mg/kg ساکسینیل کولین تزریق کردیم. بیماران را با ماسک و اکسیژن 100% ونتیله کرده، پس از انجام ECT، زمان تشنج و ریکاوری ثبت شد. در ضمن، فشارخون و ضربان قلب بیمار قبل از القا، بعد از القا، دقیقه 1 و دقیقه 5 بعد از ECT ثبت گردید.
متوسط زمان ریکاوری پروپوفول (5.49±2.57 دقیقه) و تیوپنتال سدیم (6.4±3.69 دقیقه) بود (p=0.223). همچنین مدت زمان تشنج پروپوفول (32.06±13.78 ثانیه) و تیوپنتال سدیم (35.06±10.08 ثانیه) بود (P=0.302). از نظر همودینامیک (فشارخون سیستولیک) جز در دقیقه یک بعد از تشنج که اختلاف آنها معنی دار بود (P<0.05) در بقیه زمانها تفاوت مهمی با هم نداشتند.
طبق این بررسی، مدت زمان تشنج و ریکاوری در دو گروه تفاوت معنی داری وجود نداشت اما پروپوفول بهتر از تیوپنتال سدیم از افزایش پاسخ همودینامیک ناشی از ECT جلوگیری می کند. پس در بیماران ECT با فشارخون بالا، یا در مواردی که مصرف تیوپنتال ممنوع است، پروپوفول می تواند جایگزین مناسبی باشد.

سکته مغزی (Stroke) سومین عامل مرگ و میر بعد از بیماری های قلبی و سرطان می باشد. وقوع این عارضه بعلت شناسایی عوامل خطر و پیشگیری و درمان آنها، رو به کاهش است. شناخت چگونگی توزیع این عوامل در مناطق مختلف به علت قابل پیشگیری و درمان بودن اکثر آنها ار اهمیت ویژه ای برخوردار است.
این مطالعه بر روی 250 بیمار با تشخیص سکته مغزی که از پاییز 79 تا 81 در بیمارستان یحیی نژاد بابل بستری شده بودند، انجام شد. تشخیص سکته مغزی توسط متخصص مغز و اعصاب بوده و انواع آن به صورت ایسکمیک و هموراژیک با CT.scan مغزی مشخص گردید. اطلاعات مورد نظر شامل سن، جنس، فشارخون، قند و کلسترول خون، سابقه ایسکمیک قلبی، بیماری عروق قلبی و مصرف سیگار از پرونده بیماران استخراج شده و با آزمون chi-square مورد بررسی قرار گرفته و P<0.05 معنی دار تلقی گردید.
اکثر مبتلایان از گروه سنی 65 تا 74 سال بوده (42.4%) و شیوع بیماری در زنان اندکی بیشتر بوده است (52%). عامل فشار خون تفاوت معنی داری با سایر عوامل خطر نشان داد (P<0.05) و اولین و دومین عامل خطر یافت شده با ترتیب بیماری ایسکمیک قلبی و دیابت بوده است. نوع ایسکمیک سکته مغزی از انواع هموراژیک بیشتر بوده و موارد منجر به فوت نیز در نوع هموراژیک بیشتر یافت شده است.
پیشنهاد می شود برنامه شناسایی و درمان موارد بی علامت هیپرتانسیون در جامعه به صورت غربالگری انجام شود و نیز مطالعات بیشتری در زمینه علت یابی شیوع بالای بیماری قلبی به نسبت دیابت به عنوان عامل خطر Stroke و وقوع بیشتر Stroke در زنان در منطقه انجام گیرد.

هدف از غربالگری سرطان پستان تشخیص زودرس آن می باشد. از میان راهکارهای تشخیصی خودآزمایی پستان راهی آسان، بدون عارضه، بدون هزینه و در دسترس برای همه خانمها محسوب می شود. این مطالعه با هدف تاثیر آموزش پستان بر افزایش آگاهی و عملکرد زنان صورت گرفته است.
در این مطالعه 149 زن مراجعه کننده به مراکز بهداشتی و درمانی رامسر در طی 3 ماه متوالی مورد بررسی قرار گرفتند. توسط پرسشنامه آگاهی و به شکل عملی و با استفاده از چک لیست نحوه انجام BSE توسط آنان بررسی شد سپس بوسیله پمفلت، مولاژ، پوستر و اجرای عملی در زمینه BSE به آنان آموزش داده شد و پس از 3 ماه مجددا post-test صورت گرفت.
نتایج حاصل از آزمونهای آماری نشان داد که بین نمره آگاهی قبل و بعد از آموزش (P<0.0001) و نیز نمره عملکرد قبل و بعد از آموزش (P<0.0001) اختلاف معنی داری وجود داشته است، همچنین قبل از آموزش تنها 30.8% نمونه ها از آگاهی مطلوب برخوردار بوده اند در صورتیکه پس از آن این میزان به 89.9% رسید و نیز میزان عملکرد مطلوب قبل از آزمون 13.5% بود که پس از آموزش این میزان به 70.4% افزایش یافته است. در این بررسی بین سن و میزان تحصیلات زنان و سطح آگاهی و عملکرد آنان ارتباط معنی داری مشاهده شده است (P<0.0001 و P=0.003).
با توجه به نتایج حاصله و تاثیر مثبت آموزش بر افزایش آگاهی و عملکرد افراد توصیه می شود برنامه های آموزشی مدونی در زمینه خودآزمایی پستان در تمامی سنین برگزار شود و در جهت ارتقا سلامت زنان از دوران بلوغ تا بعد از یائسگی به امری پی گیری و آموزش توجه بیشتری مبذول گردد.

با توجه به مصرف زیاد داروی دیگوکسین توسط بیماران قلبی و شیوع بالای مسمومیت با آن، هدف از این مطالعه بررسی وضعیت سطح سرمی دیگوکسین و نقش سن در رابطه با بروز علایم مسمومیت در بیماران قلبی دریافت کننده دارو می باشد.
این مطالعه بر روی 441 بیمار مصرف کننده دیگوکسین در بیمارستان شهید بهشتی، انجام شد. این بیماران سابقه مصرف طولانی دیگوکسین داشته و بدلایل مختلف از جمله وجود علایم مسمومیت و علایم قلبی در بیمارستان بستری بودند. پس از گرفتن شرح حال و بررسی وجود علایم مسمومیت، سطح سرمی دیگوکسین اندازه گیری شد.
از 441 بیمار مورد بررسی، 63 نفر دارای علایم مسمومیت با دیگوکسین و 378 نفر بدون علایم مسمومیت بوده اند. از 63 بیمار با علایم مسمومیت با دیگوکسین، 27 نفر سطح سرمی دیگوکسین بالاتر از 2 نانوگرم در دسی لیتر سرم داشته که 82 % این افراد سن پایین تر از 70 سال داشتند و 36 نفر سطح سرمی دیگوکسین پایین تر از 2نانوگرم در دسی لیتر سرم داشته که 95 % اینها سن بالاتر از 70 سال داشته اند. از 378 نفر از بیماران بدون علایم مسمومیت با دیگوکسین، 42 نفر(11 %) سن بالاتر از 70 سال داشته اند که همه آنها سطح سرمی دیگوکسین پایین تر از 2 نانوگرم در دسی لیتر سرم داشتند و 336 نفر(89 %) از آنها سن پایین تر از 70 سال داشته اند که 13 نفر(4%) از آنها سطح سرمی دیگوکسین بالاتر از 2 نانوگرم در دسی لیتر سرم و 323 نفر(96 %) سطح سرمی پایین تر از 2 نانوگرم در دسی لیتر سرم داشته اند.
با وجودیکه بیشترین سطح سرمی دیگوکسین در بیماران بدون علایم مسمومیت با دیگوکسین بالاتر از 2 نانوگرم در دسی لیتر می باشد ولی سطح سرمی پایین تر از 2 نانوگرم در دسی لیتر هم (بخصوص در افراد مسن، بالای 70 سال) می تواند باعث ایجاد مسمومیت با دیگوکسین شود.

سرطان هنوز یک معضل پزشکی و جز مهمترین عل مرگ و میر است. با توجه به جوان بودن جمعیت ایران و شیوع بدخیمی ها اطلاع از فراوانی انواع آنها جهت برنامه ریزی بهداشتی برای غربالگری و تشخیص ضرورت دارد. در این مطالعه تمام موارد بدخیم از بایگانی پاتولوژی بیمارستانهای شهید بهشتی و یحیی نژاد بابل طی سالهای 81-69 استخراج شد. جنس، سن و عضو مبتلا مشخص و موارد تکراری حذف گردیدند. طبقه بندی سنی در دو گروه 50-15 و بالاتر از 50 سال انجام شد. سپس از داده ها تجزیه و تحلیل آماری به عمل آمده و P<0.05 معنی دار تلقی گردید.
تعداد کل نمونه ها پس از حذف نمونه های کودکان شاغل 3746 مورد سرطان بود که 2245 مورد آن مربوط به مردان و 1501 مورد آن مربوط به زنان بود. میانگین سنی کلی 8.99±57.42 و میانگین سنی مردان 7.89± 60.12 و زنان 9.13±53.42 سال بودند. در گروه اول زنان و در دوم مردان بیشتر بودند که از نظرتعداد آماری این اختلاف معنی دار است. بیشترین فراوانی هر دو جنس در دهه هفتم بود. در مردان سرطانهای معده (23.69%)، مری (9.75%) پوست (9.3%) و در زنان مری (12.99%)، پستان (12.45%)، معده (12.25%) شایعترین بودند.
از آنجا که سرطان معده در مردان و مری در زنان شایعترین بودند و به نظر می رسد با نوع تغذیه و عوامل زیست محیطی و عفونی مرتبط باشند. تحقیقات بیشتری ضروری است تا بتوان از نتایج آن در برنامه ریزی صحیح برای غربالگری و تشخیص به موقع و درمان استفاده کرد.

بیمارانی که به دلایل گوناگون دچار نارسایی حاد تنفسی می شوند، کاندید استفاده از ونتیلاتور می باشند. با توجه به اینکه پیش آگهی این بیماران بستگی به استفاده به موقع از ونتیلاتور دارد، لذا هدف از این مطالعه تعیین علل نیاز بیماران به ونتیلاتور در PICU می باشد.
این مطالعه توصیفی – تحلیلی بر روی 674 بیمار بستری در PICU بیمارستان کودکان امیر کلا بین سالهای 1378 الی 1382 انجام شده است. اطلاعات لازم از پرونده های بیماران استخراج و نوع بیماری ها بر اساس تقسیم بندی بین المللی (ICD-10) دسته بندی شدند. سپس داده ها با استفاده از آزمون های آماری Fisher Exact, Chi-Square, Correlation مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
از 674 کودک بستری در PICU 150 نفر (22.2%) نیاز به ونتیلاتور داشتند که 72% آنها در گروه سنی زیر 5 سال بودند. شایعترین علت نیاز به ونتیلاتور دسته بیماری های نورورلوژیک (24%) بودند. ارتباط معنی داری بین انواع بیماری ها و نتیجه آن وجود داشت (P=0.004). بین گروه سنی و نتیجه بیماری رابطه معنی دار بود (P=0.02). همچنین بین مدت بستری و نتیجه بیماری رابطه معنی داری بدست آمد (P=0.000). 56% از بیمارانی که تحت درمان با ونتیلاتور بودند فوت نمودند.
با توجه به اینکه بیماری های نورولوژیک شایع ترین علت نیاز به ونتیلاتور در این بخش را تشکیل می دادند و بیشترین گروه سنی بستری کودکان زیر 5 سال بودند باید در تشخیص و درمان به موقع این بیماران توجه بیشتری داشته باشیم.

از آنجا که امکان توزیع یکسان خدمات بهداشتی درمانی در همه سطوح شبکه وجود نداشته و در هر سطح سقف تعیین شده ای از خدمات وجود دارد، مراکز کوچک بایستی بیماران نیازمند را جهت دریافت خدمات تخصصی تر به سطوح بالاتر ارجاع دهند که اگر این روند بر طبق اصول سیستم ارجاع صورت نگیرد باعث ازدحام و شلوغی و نارسایی خدمات در سطوح بالاتر شده و به هدر رفتن خدمات موجود در سطوح پایین تر را بهمراه دارد. این مطالعه جهت بررسی عملکرد سیستم ارجاع در یکی از مراکز بهداشتی درمانی بابل انجام شده است.
این مطالعه بصورت مقطعی در سه ماهه سوم سال 82 در مرکز بهداشتی درمانی پایین گتاب بابل انجام گردید. جمعیت مورد مطالعه شامل کلیه بیماران ارجاعی از این مرکز به سطوح بالاتر بود. اطلاعات مورد نیاز از طریق مصاحبه با بیماران و نیز از دفاتر ثبت فرم های ارجاع بدست آمد و مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
از مجموع 445 فرم مورد بررسی، 200 نمونه حاوی اطلاعات مورد نیاز و مبدا ارجاع بودند. بیشتر ارجاع شدگان (73%) را زنان و اکثر بیماران ارجاعی (42%) از گروه سنی 29-20 سال بودند. اکثریت افراد جهت دریافت خدمات پاراکلینیک (58%) به خصوص سونوگرافی و آزمایشگاه ارجاع شده بودند و بیماری های زنان و زایمان بیشترین موارد ارجاع (18.6%) بیماران را تشکیل می داد. بیمارستان شهید بهشتی بیشترین محل ارجاع بیماران (49.7%) و بیمارستان شهید یحیی نژاد و امیرکلا در رده های بعدی قرار داشتند. در بررسی برگشت فرم های ارجاع از بیمارستان به مراکز ارجاع کننده، هیچکدام از فرم ها برگشت داده نشد.
سیستم ارجاع با وجود قانونمندی، تنها بصورت یکطرفه از مراکز محیطی به سطوح بالاتر در حال اجرا بوده و هیچگونه بازخوردی از بیمارستان ها به مراکز بهداشتی صورت نمی گیرد تا بیماران مورد توجه و پی گیری قرار گیرند و با توجه به اینکه اکثریت بیماران ارجاعی را بیماران زنان و زایمان تشکیل می دهند افزایش امکانات تسهیلات بهداشتی درمانی در مراکز روستایی می تواند از هجوم بیماران به بیمارستان ها بکاهد.

مفصل کاذب مادرزادی استخوان درشت نی (CPT) یک بیماری مادرزادی با علت نامشخص می باشد. روش های مختلفی برای درمان این عارضه پیشنهاد شده است. درمانهای متداول ارتوپدی اغلب منجر به شکست درمانی شده و نهایتا به آمپوتاسیون می انجامد. این مطالعه به منظور ارزیابی موثر بودن روش انتقال استخوان نازک نی بصورت فلپ آزاد نسبت به روش های دیگر جراحی در بیماران عمل شده در مرکز جراحی ترمیمی و پلاستیک بیمارستان حضرت فاطمه انجام شده است.
گزارش مورد: این مطالعه روی 11 بیمار مبتلا به مفصل کاذب مادرزادی استخوان درشت نی (CPT) با میانگین سنی 4.5 سال، مراجعه کننده به بیمارستانهای حضرت فاطمه، اختر و مصطفی خمینی طی 10 سال انجام شد. تعداد 5 نفر از این بیماران قبلا با روش های مختلف ارتوپدی تحت عمل جراحی قرار گرفته بودند که نتیجه موفقیت آمیزی نداشت. تمام بیماران به روش انتقال استخوان نازک نی بصورت فلپ آزاد تحت عمل جراحی قرار گرفتند. پس از عمل برای جلوگیری از ترمبوز آنتی کوآگولان برای بیماران بمدت یک هفته تجویز شد. تمام بیماران در پی گیری های بعدی مشکلی نداشته و بهبود مناسب حاصل شد.
با توجه به پاسخ مناسب این متد جراحی، پیشنهاد می شود که این گروه از بیماران به روش انتقال استخوان نازک نی بصورت فلپ آزاد، تحت درمان قرار گیرند.

کوری ناشی از کاهش خونرسانی عصب بینایی(Ischemic Optic Neuropathy)از عوارض نادر خونریزی های شدید به شمار می رود. این عارضه گاهی گذرا و موقتی و در برخی موارد دایمی است ومی تواند به صورت یک طرفه یا دو طرفه بروز کند.وقوع این عارضه در خونریزی های مامایی بسیار نادر است. در این مقاله یک مورد کوری موقتی بدنبال خونریزی شدید ناشی از پارگی رحم گزارش می شود.
زن حامله 30 ساله شکم اول بدنبال زایمان سریع با علایم شوک به بیمارستان آورده شد. با تشخیص پارگی رحم برای بیمار لاپاراتومی و هیسترکتومی انجام شد. علاوه بر وقوع نارسایی حاد لوله ای کلیه، روزششم پس ازعمل جراحی بیمار بینایی خود را از دست داد که با معاینه بالینی تشخیص نوروپاتی اپتیک ایسکمیک داده شد. سه روز بعد بیمار به صورت خودبخودی بینایی اش را باز یافت و با رضایت شخصی بیمارستان را ترک گفت.
گرچه خونریزی های شدید مامایی ندرتا موجب از دست رفتن بینایی در بیماران می شوند، با توجه به فاجعه آمیز بودن این عارضه در موارد غیر قابل برگشت باید در پیشگیری از آن کوشید. اصلاح آنمی قبل از زایمان و جایگزینی سریع خون از دست رفته بروز این عارضه را کاهش و بهبود آن را افزایش خواهد داد.