نشریه ارمغان دانش
سال دهم شماره 2 (پیاپی 38، تابستان 1384)

بی حسی اپیدورال برای اعمال جراحی بر روی اندامهای تحتانی و ناحیه شکم و بی دردی مامایی مناسب می باشد از آنجایی که انجام بی حسی اپیدورال وقت گیر است و شروع اثر داروهای بی حسی تزریق شده در فضای اپیدورال با کندی (حدود 20 دقیقه) صورت می گیرد، زمان اشغال اتاق عمل افزایش یافته و وقت جراح و کارکنان اتاق عمل نیز تلف می شود، لذا این مطالعه به منظور تعیین تاثیر کتامین بر روی سطح بلوک حسی و شروع اثر در روش اپیدورال با بو پیواکائین انجام پذیرفت. این مطالعه به صورت کار آزمایی بالینی تصادفی و دو سوکور بر روی 40 بیمار مراجعه کننده به بیمارستانهای آموزشی امام خمینی و شهدای تبریز در سال 1382 انجام شد تمامی بیماران در کلاس 1 و 2 تقسیم بندی انجمن متخصصین بیهوشی آمریکا قرار داشتند و تحت اعمال جراحی ارتوپدی و ارولوژی با طول مدت یک ساعت قرار گرفتند. روش نمونه گیری به صورت غیر احتمالی آسان بود. از بیماران رضایت نامه کتبی گرفته شد و به طور تصادفی به دو گروه 20 نفری تقسیم شدند در گروه مورد بوپیواکائین 5/0 درصد 20 میلی لیتر، کتامین 25 میلی گرم (0.5 میلی لیتر) و آدرنالین 1 در 200000 و در گروه شاهد بوپیواکایین 5/0 درصد 20 میلی لیتر، نرمال سالین 9.0 درصد 0.5 درصد و آدرنالین 1 در 200000 تجویز شد پس از تزریق دارو در فضای اپیدورال در ناحیه L4 – L3 یا L5 – L4 فشار خون، ضربان قلب، شروع بی حسی و سطح بی حسی در کلیه بیماران مورد بررسی قرار گرفت داده های جمع آوری شده با نرم افزار SPSS و آزمون های تی دانشجویی و مجذور کای مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. بیماران دو گروه از نظر قد، وزن جنس، سن و فشار خون سیستولیک و قبل از تزریق دارو مقایسه شدند، آنها از لحاظ آماری با هم اختلاف معنی داری نداشتند در دقایق 2، 5، 10، 15، 20، 25 و 30 پس از تزریق دارو، فشار خون سیستولیک و ضربان قلب بیماران دو گروه نسبت به قبل از بی حسی از لحاظ آماری اختلاف معنی داری نشان نداد، ولی شروع بی حسی در دو گروه از لحاظ آماری معنی داری داشت (p<0.001) شروع بی حسی در گروه مورد 3.5 تا 4 دقیقه سریع تر و سطح بی حسی نیز 2 سگمان بالاتر از گروه شاهد بود که اختلاف معنی دار می باشد (p<0.05).
بررسی نشان داد که اضافه کردن 25 میلی گرم کتامین به بوپیواکائین باعث تسریع در شروع اثر و همچنین افزایش سطح بی حسی می گردد و ممکن است در اعمال جراحی اورژانسی سودمند باشد.

سوکسینیل کولین شل کننده عضلانی دپلاریزانی می باشد که به طور وسیعی کاربرد کلینیکی دارد، به ویژه هنگام القا بیهوشی به منظور تسریع و تسهیل لوله گذاری داخل تراشه استفاده می شود از اثرات این دارو ایجاد فاسیکولاسیون و عوارض ناشی از آن درد عضلانی، رابدومیولیزیس و افزایش میوگلوبین خود میباشد از طرف دیگر مخدرها یکی از اجزای مهم داروهای بیهوشی داخل وریدی می باشد که در القای بیهوشی به کار می روند از میان مخدرها آلفنتانیل شاید بتواند شدت فاسیکولاسیون سودکسینیل کولین را به میزان زیادی کاهش دهد هدف از این مطالعه مقایسه تاثیر آلفنتانیل و سوفنتانیل به شدت فاسیکولاسیون ناشی از تزریق سوکسنیل کولین بود. این یک مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی و دوسوکور است که بر 180 نفر از زنان بین 50-20 سال و ریسک بیهوشی یک که جهت انجام اعمال جراحی انتخابی چشم به بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی کرمان در سالهای 1380-1379 مراجعه کرده بودند انجام گردید این افراد به طور تصادفی به 3 گروه 60 نفری تقسیم شدند شروع بیهوشی با تیوپنتال سدیم با دوز 4 میلی گرم بر کیلو گرم انجام گردید در گروه اول آلفتانیل با دوز 10 میکرو گرم بر کیلو گرم دو دقیقه قبل از تزریق سوکسینیل کولین، در گروه سوم یا کنترل نرمال سالین با دوز 5/0 تا 2 سی سی 2 دقیقه قبل از تزریق سوکسینیل کولین به صورت داخل وروید تجویز شد. شدت فاسیکولاسیون بر اساس مقیاس کولن اندازه گیری شد داده های جمع آوری شده با نرم افزار SPSS و آزمون های آماری کروسکال والیس و مان ویتنی تحلیل گردید. امتیاز صفر د رگروه اول 64 درصد (38 نفر)، در گروه دوم 12 درصد (7 نفر) و در گروه کنترل 8 درصد (5 نفر) و از طرف دیگر امتیاز 3 به ترتیب 15 درصد (9 نفر)، 50 درصد (30 نفر) و 57 درصد (34 نفر) بوده است. در سه گروه از نظر میزان کاهش فاسیکولاسیون تفاوت معنی داری وجود داشت به طوری که واضحا آلفتانیل از شدت فاسیکولاسیون ناشی از سوکینیل کولین کاست، ولی سوفتانیل موثر واقع نشد.

عمل جراحی کاتاراکت وابسته به سن، از جراحی های شایع چشم پزشکی است. اخیرا فیکوامولسیفیکاسیون به عنوان روش انتخابی جهت عمل جراحی کاتاراکت معرفی شده است. این مطالعه به منظور بررسی مقایسه ای میزان حدت بینایی و عوارض حین و بعد از عمل جراحی فیکوامولسیفیکاسیون و روش خارج کپسولی در بیماران مبتلا به کاتاراکت وابسته به سن انجام شده است. این تحقق به روش شاهدی همزمان آینده نگر (غیرتصادفی) بر روی 100 بیمار (52 نفر خارج کپسولی و 48 نفر فیکوامولسیفیکاسیون) در محدوه سنی 76-46 سال مراجعه کننده به بیمارستان های خلیلی و شهید دستغیب، شیراز در سال های 81-1380 انجام پذیرفت ابتدا بیماران قبل از عمل جراحی از نظر سن، جنس، میزان حدت بینایی، میزان آستیگمات بر اساس اختلاف کراتومتری و نوع کاتاراکت مورد معاینه قرار گرفتند سپس حین عمل از جهت سایز، محل برش، پارگی کپسول خلفی، خارج شدن ویتروس، افتادن هسته در ویتروس بررسی شدند و در روزهای 1، 5، 14، 90، 180 بعد از عمل از جهات حد بینایی اصلاح شده و حدت بینایی اصلاح نشده و ماکولار مورد معاینه قرار گرفتند سپس داده های جمع آوری شده در فرم اطلاعاتی ثبت و از طریق نرم افزار SPSS و آزمون آماری مجذور کای تجزیه و تحلیل شدند. متوسط سن در عمل جراحی فیکوامولسیفیکاسیون 7.26±58.27 سال و در عمل خارج کپسولی 6.84±64.71 سال می باشد بر اساس نتایج این مطالعه در پنجمین روز بعد از عمل، 15.3 درصد افراد تحت عمل خارج کپسولی و 62.5 درصد افراد تحت فیکوامولسیفیکاسیون به حد بینایی اصلاح نشده 60/30 یا بیشتر دست یافتند متوسط دید اصلاح نشده در روز پنجم بعد از عمل فیکوامولسیفیکاسیون 60/30.3 و در عمل خارج کپسولی 60/20 بود میزان متوسط آستیگماتیسم در روز اول بعد از عمل بر اساس اختلاف کراتومتری در روش خارج کپسولی 4.84±2.08 دیوپتر و در فیکوامولسیفیکاسیون 2.27±1.67 دیوپتر و بر اساس رفراکشن در خارج کپسولی 3.62±2.08 دیوپتر و در فیکوامولسیفیکاسیون 1.91±1.34 دیوپتر بود میزان پارگی کپسول خلفی در روش خارج کپسولی 7.6 درصد و در فیکوامولسیفیکاسیون 12.5 درصد و میزان ادم قرنیه در روز اول بعد از عمل در روش خارج کپسولی 19.2 و در فیکوامولسیفیکاسیون 43.8 درصد بود.
این در حالی است که بعد از 2 هفته در بیمارانی که تحت عمل فیکوامولسیفیکاسیون قرار گرفته بودند هیچ ادم قرنیه مشاهده نشد، در صورتی که در 3.8 درصد افراد تحت عمل خارج کپسولی، ادم قرنیه تا 6 ماه ادامه یافت. افتادن هسته در ویتروس فقط در عمل فیکوامولسیفیکاسیون (2.1 درصد) اتفاق افتاد. شیوع جا به جایی لنز داخل چشمی بعد از عمل فیکوامولسیفیکاسیون 4.1 درصد بود که 2.1 درصد (1 نفر) نیاز به خارج کردن لنز داخل چشمی داشت، در حالی که این عوارض در روش خارج کپسولی وجود نداشت. میزان موفقیت و عوارض حین و بعد از عمل کاتاراکت به روش فیکوامولسیفیکاسیون در مقایسه با سایر مطالعات در حد قابل قبولی است برای نتیجه گیری قطعی، درخواست تجربه همکاران سایر مراکز پیشنهاد می گردد.

هایپرانسولینمی یکی از عوامل شناخته شده مرتبط با چاقی، فشار خون و دیابت است اما رابطه آن با بیماری عروق کرونر به عنوان یک عامل خطر مستقل هنوز مورد بحث است پاسخ به این سوال که آیا افزایش سطح انسولین یک عامل پیش آگهی تعیین کننده حوادث ایسکمیک قلب و مرگ و میر ناشی از آن می باشد مورد اتفاق نظر نیست، در این بررسی سطح انسولین سرم در بیماران دچار حوادث حاد قلبی و غیر قلبی مقایسه شده است. در یک مطالعه توصیفی – تحلیلی به صورت مقطعی دو گروهی در سال 1381 در جمعیت بیماران بستری با حوادث حاد قلبی و غیر قلبی در اورژانس های بیمارستان های آموزشی شهر اصفهان با روش نمونه گیری سهمیه ای بر اساس جنس 32 بیمار در هر گروه (64 نفر) مورد بررسی قرار گرفت عدم ابتلا به دیابت در فرد وابستگان درجه یک و دو، عدم مصرف داروهای، پایین آورنده قند خون، عدم سابقه بیماری های قلبی - عروقی در فرد و وا بستگان درجه یک و دو، عدم مصرف استروئید، درگیری پانکراس و نداشتن پر فشاری خون و عدم وجود افزایش وزن و چاقی از معیارهای ورود به مطالعه بود سطح انسولین سرم در دو گروه اندازه گیری شد. داده ها در نرم افزار SPSS وارد شده و با آزمون من ویتنی مورد مقایسه قرار گرفتند.
در 64 فرد مورد بررسی نسبت جنس برابر در هر یک از دو گروه وجود داشت از نظر میانگین سنی نیز دو گروه اختلاف معنی داری نداشتند میانگین انحراف معیار سطح انسولین در بیماران دچار حوادث حاد قلبی 11±29.2 میلی یونیت در میلی لیتر و در گروه و در گروه حوادث غیر قلبی 22.6±20 میلی یونیت در میلی لیتر بود که اختلاف آماری معنی داری بین میانگین انسولین سرم در دو گروه وجود نداشت. میانگین و انحراف معیار سطح انسولین سرم در مردان گروه مورد و شاهد به ترتیب؛ 22.5±20.3 میلی یونیت در میلی لیتر و 18.3±14.1 میلی یونیت در میلی لیتر بود و در زنان گروه مورد و شاهد به ترتیب؛ 35.8±55 میلی یونیت درمیلی لیتر و 25±26 میلی یونیت در میلی لیتر بود.
در این مطالعه اختلاف آماری معنی داری بین سطح انسولین ناشتای در بیماران دچار حوادث حاد عروق کرونر و حوادث غیر کرونری دیده نشد، بنابراین در مطالعه حاضر نمی توان از هایپرانسولینمی به عنوان عامل خطر بیماری قلبی عروقی یا نمود، اما مطالعات تکمیلی در حجم وسیع تر جهت رد یا اثبات این امر ضروری به نظر می رسد.

مطالعات متعددی پیرامون فرضیه رابطه بین کارسینوم معده و هلیکوباکتری پیلوری انجام شده است، به طوری که برخی مطالعات وجود این رابطه را تایید و برخی نیز رد کرده اند. کاهش شیوع کارسینوم معده در کشورهای پیشرفته و بالا ماندن آن در کشور های جهان سوم و در حال توسعه حاکی از نقش پیشگیری عوامل محیطی در بروز این سرطان است که هلیکوباکترپیلوری یکی از این عوامل است. هدف از این مطالعه بررسی نقش هلیکوباکتری پیلوری در کارسینوم معده بود.
در این مطالعه مورد و شاهدی گذشته نگر برای بررسی این ارتباط 70 نمونه کارسینوم معده به عنوان گروه مورد و 70 نمونه گروه شاهد یعنی افرادی که در آندوسکوپی زخم و توده نداشتند از نظر وجود عفونت هلیکوباکتر پیلوری مورد بررسی قرار گرفتند این نمونه ها از بین نمونه های ارسالی به بخش پاتولوژی بیمارستان الزهرا دانشگاه علوم پزشکی اصفهان طی سالهای 1378 تا 1381 انتخاب گردیدند داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون مجذور کای تجزیه و تحلیل گردید.
فراوانی نسبی هلیکوباکترپیلوری در افراد شاهد 37.14 درصد و کارسینوم نوع روده ای 44.44 درصد و نوع منتشر 40 درصد بود، بر اساس آزمون مجذور کای اختلاف معنی داری بین شیوع هلیکوباکتری پیلوری در افراد شاهد و کارسینوم معده وجود نداشت. رابطه بین کارسینوم معده و هلیکوباکتر پیلوری در این مطالعه تایید نشد، همچنین بین شیوع عفونت هلیکوباکتری پیلوری در کارسینوم معده نوع روده ای و منتشر اختلاف معنی داری نشان داده نشد. دلایل زیر ممکن است علت رد رابطه بین هلیکوباکتر پیلوری و کارسینوم معده باشد آتروفی و متاپلازی روده ای مخاط معده باعث کاهش کلونیزاسیون باکتری شده تورش در انتخاب نمونه وجود داشته باشد و نهایتا رابطه بین کارسینوم معده و هلیکوباکتر پیلوری در این منطقه وجود نداشته باشد.

بستن نقص دیواره بین دهلیزی به روش جراحی، روشی استاندارد می باشد که با میزان مرگ و میر و عوارض کم همراه است. در سالهای اخیر تمایل جراحان در استفاده از روش های کمتر تهاجمی از جمله روش های مداخله ای و توراکوتومی محدود رو به افزایش بوده است هدف از این بررسی مقایسه نتایج پس از عمل جراحی در دو گروه بیمار، که به دو روش استرنوتومی و توراکوتومی تحت عمل جراحی بستن نقص دیواره بین دهلیزی قرار گرفته اند می باشد.
این بررسی یک مطالعه توصیفی – تحلیلی به صورت گذشته نگر می باشد که بر روی همه ی 73 بیماری که در مدت 5 سال (1382-1377) در بیمارستان قلب شهید مدنی تبریز مورد عمل جراحی ترمیم نقص دیواره بین دهلیزی به دو روش توراکوتومی محدود (38 نفر) و استرنوتومی کامل (35 نفر) قرار گرفته بودند انجام شده است. اطلاعات موجود در پرونده های بیماران عمل شده از طریق پرسشنامه جمع آوری گردید. داده های جمع آوری شده با نرم افزار SPSS و با استفاده از شاخص های توصیفی و آزمون های آماری تست دقیق فیشر و مان ویتنی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
نتایج نشان داده که میانگین و انحراف معیار سن گروه یک (توراکوتومی) 3.2±23.84 سال و گروه دوم (استرنوتومی کامل) 21.82±2.3 سال بود. به جز زمان عمل طولانی تر (p=0.01) و زمان اقامت بیمارستانی کمتر (0.01=p) در گروه یک (توراکوتومی)، بقیه نتایج در دو گروه تقریبا یکسان بود.
با توجه به صدمه کمتر جراحی و نتایج زیبایی بهتر، ترمیم نقص دیواره بین دهلیزی با روش توراکوتومی می تواند روش مناسبی باشد در این مطالعه با توجه به امکانات موجود در بیمارستان نتایج به دست آمده در حد قابل قبولی بود.

تالاسمی ماژور شدیدترین کم خونی همولیتیک شناخته شده و شایع ترین سندروم اختلاف تک ژنی می باشد که به دلیل شیوع فراوان آن در ایران لازم است از بسیاری جهات مورد بررسی قرار گیرد با توجه به این که یکی از مهمترین عوارض در این بیماران در صورت عدم درمان مناسب، مشکلات رشد می باشد، لذا هدف از این مطالعه بررسی شاخص های رشد فیزیکی آنان و مقایسه با افراد سالم است تا وضعیت درمانهای موجود را سنجیده و در آینده بتوان از این عامل به عنوان یک اندکس تشخیصی در جهت بهبود وضعیت درمانی بیماران تالاسمی استفاده نمود.
مواد و روش ها: در این مطالعه مورد – شاهدی، کلیه 121 بیمار مبتلا به تالاسمی ماژور دریافت کننده خون به عنوان گروه مورد از نظر شاخص های رشد فیزیکی (قد، وزن، قد نشسته و دور بازو) با خواهران و برادران خود به عنوان گروه شاهد (123 نفر)، در شهرستان یاسوج در سال 1381 مقایسه گردیدند. همچنین معیارهای رشد هر دو گروه با استانداردهای رشد جهانی مورد مقایسه قرار گرفتند داده های جمع آوری شده پس از در فرم اطلاعات با نرم افزار SPSS و شاخص های توصیفی و آزمون تی دانشجویی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
در این بررسی مشاهده گردید که شاخص وزن نسبت به سن در 7/53 درصد بیماران تالاسمی و17.1. درصد از افراد سالم زیر صدک 5 قرار دارد (0001.0>p). همچنین قد نشسته آنها از بعد 5 سالگی با گروه شاهد اختلاف معنی دار پیدا می کند و قد دور بازوی بیماران تالاسمی در مقایسه با افراد سالم 9.66 درصد در مقابل 1.17 درصد و 7.72 درصد در مقایسه با 5.32 درصد زیر صدک 5 قرار داشت.
با توجه به عقب افتادگی رشد فیزیکی این بیماران، پیگیری آنان جهت مصرف منظم خون و دسفرال و بهبود امکانات درمانی موجود ضروری می باشد.

قرار دادن بیمار در وضعیت مناسب بخشی از مراقبت های مهم در طول عمل جراحی است که یکی از اهداف اصلی آن تامین عملکرد تنفسی مطلوب می باشد، لذا تعیین میزان اشباع اکسیژن خون شریانی در وضعیت های شایع مورد استفاده در اعمال جراحی می تواند راهنمای بسیار خوبی در زمینه نحوه کار کرد سیستم تنفسی در این وضعیتها باشد.
در این مطالعه توصیفی - تحلیلی از نوع کاربردی، درصد اشباع اکسیژن شریانی در سه حالت خوابیده به پشت، خوابیده به شکم و لیتاتومی در 31 نفر از دانشجویان داوطلب آموزشکده پیراپزشکی دانشگاه علوم پزشکی یاسوج در سال 1382 از طریق نمونه گیری در دسترس اندازه گیری گردید. میزان اشباع اکسیژن خون شریانی به وسیله دستگاه اکسیمتری نبض مدل نوامتریکس اندازه گیری و ثبت شد. داده ها به وسیله فرم جمع آوری اطلاعات گرد آوری و با آزمون آماری تی دانشجویی و نرم افزار SPSS تجزیه و تحلیل گردید.
میانگین در صد اشباع اکسیژن خون شریانی برای حالتهای خوابیده به پشت و خوابیده به شکم مقادیر یکسان، اما در حالت لیتاتومی 65% بیشتر بوده است. با این همه اختلاف معنی دار آماری در نتایج اندازه گیری میزان اشباع اکسیژن خون شریانی بین سه حالت مشاهده نشد. حالت های خوابیده به شکم و لیتاتومی در کوتاه مدت تاثیری بر اکسیژناسیون ندارند و چنانچه تاثیری داشته باشند این اثر مستلزم قرار گرفتن به مدت طولانی در این حالت ها می باشد.

یکی از مهمترین برنامه های کشوری در کلیه سطوح شبکه بهداشت و درمان، واکسیناسیون کودکان زیر یکسال علیه بیماری های قابل پیشگیری به وسیله واکسن می باشد. جامعه عشایری به دلیل پراکندگی جغرافیایی و کوچ در فصول مختلف سال در زمینه خدمات واکسیناسیون آسیب پذیرتر از سایر اقشار می باشند، لذا این پژوهش به منظور بررسی پوشش ایمن سازی کودکان زیر یکسال در جامعه عشایری استان کهگیلویه و بویراحمد انجام شده است. این مطالعه توصیفی به صورت مقطعی است و بر روی 69 کودک زیر یک سال جامعه عشایری استان کهگیلویه و بویراحمد که در محدوده سنی 1/1/1381 لغایت 29/12/1381 متولد شده بودند انجام گرفته است ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه ای بود که با استفاده روش تمام شماری تکمیل گردید. پرسشنامه شامل مشخصات فردی، انواع واکسن های معمول، تاریخ تلقیح واکسن ها و علل احتمالی تاخیر واکسن ها بود. جهت کسب اعتبار علمی ابزار گردآوری داده ها از روش اعتبار محتوی استفاده گردید داده ها از طریق نرم افزار SPSS و شاخص های آمار توصیفی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. بر اساس یافته ها، پوشش کلی واکسن ب.ث.ژ 97.1 درصد، پوشش کلی واکسن قطره خوراکی فلج اطفال نوبت اول، دوم و سوم به ترتیب 98.4 درصد، 98.2 درصد و 97.7 درصد و پوشش کلی واکسن ثلاث نوبت اول، دوم و سوم مشابه واکسن فلج اطفال بود پوشش کلی واکسن هپاتیت ب نوبت اول، دوم و سوم به ترتیب 98.6 درصد، 95.2 درصد و 95 درصد بود. پوشش کلی واکسن سرخک نوبت اول 95 درصد و پوشش کلی واکسن قطره خوراکی اطفال نوبت صفر 85.5 درصد بود. همه واکسن ها با تاخیر دریافت شده بودند بالاترین تاخیر مربوط به واکسن های هپاتیت ب نوبت اول (27.6 روز) هپاتیت ب نوبت دوم (74.3 روز) و سرخک نوبت اول (295.4 روز) و کمترین تاخیر مربوط به واکسن های فلج اطفال صفر (10.9 روز) و هپاتیت نوبت سوم (272.4 روز) بود. عمده ترین دلایل تاخیر عبارت دوری راه 27.3 درصد، عدم مراجعه مامورین واکسن 26.2 درصد و عدم آگاهی مادران 14.2 درصد بودند. با توجه به تاخیرات فواصل واکسیناسیون و تاثیر آن در اثر بخشی واکسن ها، ضرروی است تا با تجدید نظر در برنامه پایش و نظارت تیم های سیار عشایری و آموزش و باز آموزی آنان در جهت بهبود وضعیت موجود اقدام شود.

امید به زندگی در بدو تولد و جدول طول عمر از شاخص های مهم و بیانگر وضعیت اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و بهداشتی هر جامعه است. همچنین این شاخص می تواند در ارزشیابی کل برنامه ریزی های انجام شده مفید واقع گردد سازمان بهداشت جهانی از این شاخص در کنار شاخص های؛ درآمد سرانه، تولید ناخالص ملی و میزان با سوادی زنان اقدام به برآورد شاخص توسعه انسانی می نماید که از مهمترین شاخص های ارزشیابی جوامع کنونی است برآورد شاخص فوق در استان کهگیلویه و بویراحمد ومقایسه آن با استان های همجوار یا کشور می تواند چشم انداز کلی این استان را در مقایسه با سایر مناطق مشخص نماید و آگاهی از آن جهت ارزشیابی کارهای انجام شده، اطلاع از جایگاه استان و برنامه ریزی برای آینده بسیار ضروری است.
در این مطالعه توصیفی – تحلیلی، امید به زندگی برای جامعه روستایی استان کهگیلویه و بویراحمد با استفاده از اندازه جمعیت در سنین مختلف و همچنین تعداد مرگ در هر گروه سنی در طول سال 1382 محاسبه شده است. از اطلاعات مربوط به مرگ، تولد و جمعیت ساکن در روستاهای اصلی، قمر و به تفکیک گروه های سن و جنس که با دقت قابل قبولی در زیج حیاتی و در طول سال ثبت می گردد در برآوردهای مورد نظر استفاده شده است در تنظیم جداول طول عمر با توجه به در دست داشتن جمعیت اول سال مستقیما به محاسبه احتمال مرگ برای هر گروه سنی در سال 1382 اقدام شد. سایر محاسبات این جداول بر اساس دستور العمل های علمی موجود و با استفاده از برنامه نویسی در محیط نرم افزار اکسل صورت گرفته است.
در این مطالعه امید به زندگی برای کلیه افراد ساکن در مناطق روستایی استان اعم از مونث و مذکر 72.3 سال برآورد گردید. امید به زندگی برای مردان روستایی استان 70.8 سال برآورد گردید که بیشترین آن مربوط به شهرستان های بویراحمد و کهگیلویه با 72.4 سال و کمترین آن مربوط به شهرستان گچساران با 69.2 سال بود همچنین امید به زندگی برای زنان روستایی استان 73.8 سال برآورد گردید که بیشترین آن مربوط به شهرستان گچساران با 75.5 سال و کمترین آن مربوط به شهرستان بویراحمد با 72.9 سال بود.
مقایسه نتایج حاصل از این مطالعه با برآوردهای قدیمی منطقه و آخرین برآوردهای کشوری حاکی از افزایش امید به زندگی در استان است. کمتر بودن امید به زندگی در مناطق روستایی نسبت به مطالعات مشابه در کشور و سایر مناطق کشور در 5 تا 7 سال قبل، نشان از اختلاف فاحش امید به زندگی در بدو تولد مناطق روستایی استان با سایر مناطق روستایی کشور است و ضرورت توجه همه جانبه و بیشتر به مناطق روستایی استان کهگیلویه و بویراحمد را بیان می کند

یکی از عوامل خطرزا در ایجاد کانسر تیرویید ندولهای تیرویید هستند، لذا آشنایی، بررسی و برخورد مناسب و به موقع با این ندولها می تواند موجب تشخیص زودرس و درمان به موقع سرطان تیرویید و در نتیجه بهبود پیش آگهی این بیماران شود در همین راستا این پژوهش با هدف تعیین شیوع و نوع بدخیمی در ندولهای تیرویید انجام پذیرفت.
در این مطالعه ی توصیفی به طور تصادفی از میان پرونده ها، تعداد 100 بیمار مراجعه کننده به بیمارستان امام خمینی (ره) اهواز در طول 10 سال از سال 1379-1370 که به علت ندول تیرویید بستری و عمل شده اند بررسی شدند ابزار گردآوری داده ها فرم اطلاعاتی بود داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS و شاخص های توصیفی، تجزیه و تحلیل شدند.
از این میان 18 درصد پس از عمل کانسر تیرویید تشخیص داده شدند و 89 درصد این بیماران آنهایی بودند که ندول منفرد و سرد از نظر جذب ید رادیواکتیو داشتند.
بعضی معتقدند که درمان طبی به طور طولانی یکی از راه های درمانی این بیماران است اما با توجه به این که با این گونه درمان تشخیص قطعی و درمان به موقع بیماران به تاخیر می افتد و از آنجا که پاسخ منفی آسپیراسیون با نیدل ظریف نمی تواند قابل اعتماد باشد، بنابراین توصیه می شود کلیه بیماران مبتلا به ندولهای تیرویید منفرد سرد، به خصوص آنهایی که به همراه لنفادنوپاتی گردنی هستند، در مراحل اولیه – در صورت عدم پاسخ کوتاه مدت به دارو درمانی - تحت عمل جراحی لوبکتومی و ایسمکتومی قرار گیرند

وارونگی رحم به دنبال زایمان از عوارض نادر بوده و تهدید کننده حیات می باشد که در این حالت فوندوس رحم به داخل حفره آندومتریال کلاپس پیدا می کند. میزان شیوع آن تقریبا 1 مورد در 2000 تا یک مورد در چندین صد هزار حدس زده می شود گرچه علت وارونگی رحم نامشخص است، ولی عوامل مساعد کننده متعددی گزارش شده اند، میزان مرگ و میر خیلی بالا می باشد، مگر این که این حالت خیلی سریع تشخیص داده شده و درمان گردد در این گزارش به بررسی یک مورد وارونگی رحم به دنبال زایمان پرداخته شده است.
معرفی بیمار: بیمار زنی 27 ساله، حامله ترم، شکم دوم با سابقه سزارین به علت شروع دردهای زایمانی به بیمارستان امام سجاد یاسوج در سال 1383 مراجعه کرد. علت سزارین قبلی نامشخص بود بیمار در فاز فعال زایمانی مراجعه کرده بود فاصله چندانی تا زایمان نداشت و تمایل به زایمان واژینال داشت روند طبیعی زایمان طی شد و زایمان انجام شد هنگام خروج جفت بدون اعمال کشش جفت همراه با توده ای به رنگ قرمز تیره خارج شد، جفت به راحتی از توده جدا گردید و توده خونریزی شدید نداشت با تشخیص وارونگی رحم اقدام به جا انداختن رحم به جای اصلی خود شد که وارونگی از حالت کامل به حالت ناکامل تبدیل شد. اقدامات درمانی به طور کامل موثر نبود، بیمار دچار شوک شدید شد که جهت جا انداختن رحم از درمان زیر بیهوشی و سپس جراحی کمک گرفته شد.
گرچه وارونگی رحم زیاد شایع نیست، ولی اگر تشخیص داده نشود، منجر به خونریزی شدید، شوک و مرگ مادر می شود.