فهرست مطالب

جراحی استخوان و مفاصل ایران - سال هشتم شماره 3 (پیاپی 32، تابستان 1389)

مجله جراحی استخوان و مفاصل ایران
سال هشتم شماره 3 (پیاپی 32، تابستان 1389)

  • تاریخ انتشار: 1389/06/01
  • تعداد عناوین: 7
|
  • مقالات پژوهشی اصیل
  • سید عبدالحسین مهدی نسب، ناصر صرافان، امید جنگجو صفحه 101
    پیش
    زمینه
    شکستگی های پلاتوی تی بیا از شکستگی های داخل مفصلی زانو است که می تواند به ناتوانی بیمار منجر شود. هدف از این مطالعه بررسی عملکرد مفصل زانو در بیمارانی بود که تحت درمان جااندازی باز و ثابت کردن با پلاک قرار گرفته و بدون عارضه جوش خوردگی پیدا کرده بودند.
    مواد و روش ها
    در این مطالعه توصیفی آینده نگر، 70 بیمار (46 مرد و 24 زن) که به علت شکستگی جابه جا شده و بسته استخوان پلاتوی تی بیا تحت درمان جااندازی باز و تثبیت استخوان با پلاک قرار گرفته بودند، در دو بیمارستان اهواز با یک پیگیری یک ساله بررسی شدند. میانگین سنی بیماران 38 سال (54-23 سال) بود. نتایج عملکرد براساس سیستم نمره دهی HSS SF-36 ثبت شدند.
    یافته ها
    میانگین زمان جوش خوردگی 13 هفته، و میانگین دامنه حرکتی زانو، 125 درجه بود. میانگین نمره HHS برابر 80 (از 100) بود. شکستگی های نوع 1، 2، 3 و 4 «شاتزکر» نتایج بهتری نسبت به شکستگی های نوع 5 و 6 داشتند. نمره بیماران در شش زیر گروه پرسشنامه SF-36 ضعیف تر از زانوی طبیعی بود. پس از یک سال، بیشتر بیماران قادر به انجام فعالیت های روزانه بودند. سن بیماران و نوع شکستگی، مهمترین متغیرهای مرتبط با نتایج کارآیی بودند.
    نتیجه گیری
    به دنبال جااندازی باز و ثابت کردن داخلی شکستگی های پلاتوی تی بیا، نمرهHSS برای کارآیی زانو عالی بود؛ اگرچه کارآیی کلی بیمار براساس نمره SF-36 پایین تر از طبیعی بود
    کلیدواژگان: شکستگی تی بیا، تثبیت داخلی شکستگی، نتیجه درمان
  • بابک سیاوشی، عباس عبدلی تفتی، محمدرضا گلبخش، میرمصطفی سادات، محمد جواد زهتاب، داریوش گوران سوادکوهی صفحه 107
    پیش
    زمینه
    جوش نخوردن شکستگی گردن فمور در افراد جوان و میانسال یکی از معضلات است و می تواند بسیار ناتوان کننده باشد. در صورت زنده بودن سر فمور، مناسب ترین درمان، استئوتومی واگوس است که بدون تازه کردن محل شکستگی، فقط زاویه گردن فمور را زیادتر می کند تا نیروی لغزاننده به نیروی فشارنده تغییر یابد. در این مطالعه پس از تازه کردن محل جوش نخورده و برقراری رابطه طبیعی سر و گردن فمور، استئوتومی والگوس انجام گرفت.
    مواد و روش ها
    در یک مطالعه «بررسی موردها» از تمام بیمارانی که با گردن فمور جوش نخورده در طی دو سال به بیمارستان سینا مراجعه کردند و زیر 60 سال داشتند و سر فمورشان زنده بود، 22 بیمار (18 مرد و 4 زن) با میانگین سنی 34 سال (47-20 سال) مورد مطالعه قرار گرفتند. در 10 بیمار پیچ های تثبیت شکستگی از قبل وجود داشت. بیماران تا مدت یک سال با پرتونگاری ساده پیگیری شدند و از نظر نمره هیپ «هریس» و علایم جوش خوردن و بروز عوارض، بخصوص نکروز سر فمور، و علایم تخریب مفصل و آرتروز بررسی شدند.
    یافته ها
    نمره هیپ هریس قبل از عمل 63 و بعد از عمل 89 بود. در تمامی بیماران زاویه گردن و شفت فمور به 150 درجه رسید و در همه موارد جوش خوردگی اتفاق افتاد. در 2 مورد نکروز سر ایجاد شد و در 3 مورد به دنبال کلاپس گردن، نوک ایمپلنت در حال ورود به مفصل بود که به سرعت خارج گردید. میانگین زمان ایجاد جوش خوردگی 5/4 ماه بود.
    نتیجه گیری
    تازه کردن محل جوش نخورده قبل از استئوتومی والگوس در جوش نخوردن شکستگی گردن فمور باعث افزابش جوش خوردگی و کاهش عوارض می گردد.
    کلیدواژگان: شکستگی های بدجوش خورده، شکستگی های گردن فمور، استئوتومی
  • محمد فکور، شهنام موسوی صفحه 112
    پیش
    زمینه
    درمان های شکستگی تنه استخوان فمور کودکان برحسب سن و شرایط بیمار متفاوت است و شامل روش های گچ گیری، کشش و سپس گچ گیری، تثبیت خارجی، پیچ و پلاک و میله داخل کانالی می باشد. اختلاف طول اندام تحتانی شایع ترین عارضه بعد از شکستگی شفت فمور کودکان است. علل افزایش تحریک رشد در شکستگی شفت فمور کودکان از زمان های قبل شناخته شده ولی عامل دقیق آن همچنان ناشناخته است. در این مطالعه اختلاف طول در بچه های زیر سن 12 سال که با روش جااندازی بسته و گچ گیری اسپایکا و یا روش جااندازی باز و پلاک گذاری درمان شده بودند، مورد بررسی قرار گرفت.
    مواد و روش ها
    در یک مطالعه مقطعی، 233 کودک زیر 12 سال که در سال های 82 تا 86 با تشخیص شکستگی تنه فمور در دو بیمارستان شهرستان اهواز درمان شده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. بیماران براساس نوع درمان گچ گیری یا پلاک گذاری در دو گروه جراحی (125 بیمار) یا غیرجراحی (108 بیمار) قرار گرفتند. با یک پیگیری 49 ماهه (82-22 ماه)، بررسی بالینی و پرتونگاری (با کمک اسکانوگرام) در مورد اختلاف طول اندام انجام، و عوامل موثر در ایجاد اختلاف طول بررسی شدند.
    یافته ها
    میانگین تغییرات طول اندام های تحتانی در روش پلاک گذاری 6/6 میلی متر و در روش گچ گیری 93/1 میلی متر بود. بین سمت درگیر و جنسیت با اختلاف طول بعد از درمان تفاوت معنی داری وجود نداشت.
    نتیجه گیری
    در کودکانی که تحت عمل جراحی قرار می گیرند، احتمال ایجاد اختلاف طول اندام بیشتر است؛ لیکن میزان اختلاف طول کم می باشد.
    کلیدواژگان: کودک، شکستگی فمور، تثبیت داخلی شکستگی، گچ گیری جراحی
  • علیرضا هوتکانی، حسن رحیمی، علی مرادی، احسان واحدی، ابوالفضل کاظمی صفحه 118
    پیش
    زمینه
    ضایعات تروماتیک دست از مهم ترین آسیب هایی است که منجربه کارافتادگی می گردد. باتوجه به درصد بالای گروه های سنی فعال اجتماعی و کاری که دچار چنین ناتوانی هایی می شوند، بررسی نتایج درمانی آسیب های عصبی و تاندونی دست، جهت دست یابی به رویکرد مناسب درمانی در بخش اورژانس ارتوپدی مورد نظر قرار گرفت.
    مواد و روش ها
    در یک مطالعه آینده نگر، از مراجعان اورژانس ارتوپدی یک بیمارستان در مشهد، 91 بیمار (87 مرد و 4 زن) به صورت تصادفی انتخاب شدند و با پیگیری 18 ماهه مورد بررسی قرار گرفتند. میانگین سنی بیماران 6/26 سال بود. اطلاعات جمعیت شناسی و جزییات آسیب ها قبل و بعد از عمل، تکمیل و مقایسه شدند.
    یافته ها
    میانگین اندازه آسیب های دست 4/4 سانتی متر و بیشتر لبه های تیز داشتند. آسیب تاندون های خم کننده سطحی انگشت دوم و خم کننده کارپی رادیالیس؛ و نیز تاندون های بازکننده مشترک انگشتان 3 و 4 و بازکننده بلند شست، از شایع ترین آسیب ها بودند. شایع ترین عارضه، خشکی مفصل بود که رابطه مستقیم با ناکافی بودن فیزیوتراپی داشت. نتایج ترمیم عصب اولنار بدتر از مدیان بود و هیچ کدام از اعصاب بازگشت کامل حس و حرکت نداشتند.
    نتیجه گیری
    نتایج درمان آسیب های تاندونی و عصبی به صورت اورژانس چندان مطلوب نمی باشد و بهتر است آسیب عصب یا چند تاندون با هم به صورت اورژانس انجام پذیرد. با توجه به شیوع بیشتر آسیب های عصبی و تاندونی دست در مردان جوان و سنین کار، اجرای طرح مدون در شهر جهت بالا بردن ایمنی کار ضروری می باشد.
    کلیدواژگان: جراحت دست، جراحت تاندون، نتیجه درمان
  • مسعود یاوری، علی کربلایی خانی، عالیا آیت اللهی موسوی، علیرضا زند صفحه 125
    پیش
    زمینه
    انتقال تاندون برای فلج عصب رادیال غالبا یک درمان بسیار موفق است. هدف مطالعه حاضر، مقایسه نتایج سه روش مختلف انتقال تاندون در فلج عصب رادیال بود.
    مواد و روش ها
    در یک مطالعه گذشته نگر، 41 بیمار با فلج غیرقابل برگشت عصب رادیال که طی پنج سال (1384 تا 1389) تحت جراحی انتقال تاندون قرار گرفته بودند، بررسی شدند. در 18 بیمار انتقال تاندون با عضله خم کننده کارپی آلناریس، در 10 بیمار با خم کننده کارپی رادیالیس، و در 13 بیمار انتقال با خم کننده سطحی انگشتان انجام شده بود. در یک دوره با میانگین زمان پیگیری 20 ماه، بیماران از نظر دامنه حرکات بدست آمده، توانایی برگشت به شغل قبلی و رضایت کلی از عمل جراحی بررسی شدند. نمره «داش» نیز برای هر بیمار محاسبه گردید.
    یافته ها
    بین سه گروه از نظر نمره «داش»، توانایی و زمان برگشت به شغل قبلی و رضایت از عمل جراحی مشاهده اختلاف معنی داری وجود نداشت. رضایت کلی بیماران از عمل جراحی حدود 95% بود و در هیچ یک بیماران عارضه عمده ای مشاهده نشد.
    نتیجه گیری
    در مطالعه فعلی سه روش متفاوت انتقال تاندون، صرفنظر از روش بکار گرفته شده، با نتایج خوب همراه بودند.
    کلیدواژگان: انتقال تاندون، نوروپاتی رادیال، نتیجه درمان
  • علی اکبر اسماعیلی جاه، محمدعلی اخوت پور، کیقباد عاشوری، رضا زندی، علیرضا امانی، مهندس فرشاد صفدری صفحه 132
    پیش
    زمینه
    روش های مختلفی برای درمان شکستگی تنه استخوان بازو وجود دارد. هدف از این مطالعه بررسی نتایج تثبیت این شکستگی ها به روش کمتر تهاجمی بود.
    مواد و روش ها
    در این مطالعه آینده نگر، 10 بیمار (7 مرد، 3 زن) دچار شکستگی تروماتیک تنه استخوان بازو بررسی شدند. میانگین سنی بیماران 8/9±7/31 سال (51-16 سال) بود. براساس طبقه بندی OTA، یک بیمار دچار شکستگیA1، دو بیمار A2، سه بیمار A3، سه بیمار B2 و یک بیمار C2 بودند. میانگین فاصله شکستگی از آرنج 11/3±7/7 سانتی متر (13-5/4 سانتی متر) بود. دو بیمار دچار له شدگی عصب رادیال بودند. بیماران با استفاده از روش کمتر تهاجمی درمان شدند. کارآیی شانه و آرنج با دو معیار نمره دهی شانه دانشگاه کالیفرنیا- لوس آنجلس (UCLA) و آرنج مایو (MEPS) ارزیابی شد. میانگین زمان پیگیری 9 ماه بود.
    یافته ها
    میانگین زاویه دو قطعه بعد از جوش خوردن 2/3±7/7 درجه بود. در تمامی بیماران میزان چرخش طبیعی بود و کوتاهی قد دیده نشد. یک بیمار دچار تاخیر جوش خوردگی شد و در نتیجه به پیوند استخوان نیاز پیدا کرد. میانگین نمرات کارآیی شانه و آرنج به ترتیب 2/1±2/34 و 3/6±97 بود. در هیچ یک از بیماران آسیب عصب رادیال دیده نشد و دو بیمار دچار له شدگی عصب رادیال نیز پس از 4 و 5/4 ماه بهبود یافتند.
    نتیجه گیری
    روش کمتر تهاجمی باعث آسیب اندک بافت نرم می شود. این روش با میزان جوش خوردگی بالا و عوارض کمتری همراه است و می توان از آن در درمان شکستگی های تنه استخوان بازو استفاده کرد.
    کلیدواژگان: شکستگی تنه استخوان بازو، تثبیت داخلی شکستگی، روش جراحی کمتر تهاجمی
  • مقاله موردنگاری
  • سید مرتضی کاظمی، محمدرضا عباسیان، حمیدرضا سید حسین زاده، مهدی رحیمی صفحه 139
    دررفتگی مادرزادی زانو در طیفی از باز شدن بیش از حد مفصل زانو تا دررفتگی جلویی تی بیا روی فمور بروز می کند. درمان این اختلال معمولا از سنین کودکی آغاز می شود. در این گزارش، دختر 16 ساله با دررفتگی مادرزادی زانو درمان نشده ارائه می شود. پس از درمان جراحی در این سن، وی قادر است بایستد و راه برود.
    کلیدواژگان: دررفتگی زانو، مادرزادی، درمان
|
  • Page 101
    ackground: Tibial plateau fracture is an intraarticular injury that can affect the stability of the knee joint and lead to patient disability. The aim of this study was to determine the functional outcome of surgically treated tibial plateau fractures.
    Methods
    In a prospective study 70 patients (46 males 24 females) with average age of 38 years (23-54 years) with closed tibial plateau fractures who treated by open reduction and plate fixation was studied in two hospitals in Iran with a one year follow-up. The functional outcome was evaluated by "Hospital for Specific Surgery (HSS)" and SF-36 scores.
    Results
    The average time to union was 13 weeks with a mean range of motion of 125 degrees one year after injury. Functional results showed a mean HSS score of 80 points (Range: 19-100). Schatzker type I II II IV fractures showed statistically significant better results compared with Shatzker type V & VI fractures. With regard to SF-36 score 1 year after injury of eight SF-36 subscales the results were low in 6 subscales. The majority of patients were able to perform most of the pre-injury daily activities after 1 year. The most important independent factors influencing functional results in this study were age of the patients and fracture type.
    Conclusion
    Functional results after open reduction and internal fixation of tibial plateau fractures seem to be excellent according to HSS score however overall patient's subjective appraisal was not satisfactory.
  • Page 107
    Background
    Femoral neck nonunion could be a disaster in young and middle age patients. Conventional valgus osteotomy of femur is done without freshening of nonunion site. We would like to report our experience with valgus osteotomy of hip after freshening of the nonunion site.
    Methods
    In a case-series study from all young and middle-aged patients with nonunion femoral neck fracture who were treated with freshninig of nonunion site and valgus ostetomy 22 patients (18 males 4 females) with mean age of 34 (20-47) entered the study. There were 10 broken implants in the heads with a one year follow-up. The cases were evaluated for union necrosis and also changes in Harris hip scores.
    Results
    Preoperative Harris hip score was 63 and postoperative score increased to 89. The neck shaft angle was reached about 150 degrees. In 2 cases necrosis developed and in 3 cases collapse of neck occurred with intrusion of implant into the joint and the implants were removed immediately. Mean time to union was 4.5 months.
    Conclusion
    Freshening of nonunion site before valgus osteotomy in nonunion femoral fracture produces high union rate with low complications.
  • Page 112
    Background
    Treatment of femoral shaft fracture in children depends on age and condition of patient and may consist of spica casting traction followed by casting external fixator plate fixation and intramedullary nailing. Leg length discrepancy is a common complication after this fracture. Growth stimulation following this fracture has been known for years but precise cause remains unknown. This is a report on leg length discrepancy obsereved in a group of younger children who had been treated with casing and an older group who received plate fixation for their femoral shaft fractures.
    Methods
    In a cross sectional study 233 children under 12 years with femoral shaft fracture who had been treated between years 1993 and 1997 in two hospitals in Ahvaz-Iran were studied. Patients were studied in two groups of surgery or plate fixation (125 patients) and non-surgery or casting (108 patients). With a mean follow of 49 months (22-82 months) clinical and radiographic evaluation of leg lengths was performed and possible factors responsible for discrepancy were assessed.
    Results
    The mean leg length discrepancy in plate fixation was 6.6 mm and with casting was 1.93 mm. Gender or side of fracture had no significant relationship with post treatment leg length discrepancy
    Conclusion
    Leg length discrepancy is more likely to be observed in children's femoral fractures treated with plate fixation. The discrepancy however is not a significant amount.
  • Page 118
    Background
    Traumatic hand injuries can lead to major disabilities. Due to high number of young active people who can be affected with such disabilities finding the results of emergency tendon and nerve repairs would give us a guideline in managing such injuries.
    Methods
    In a prospective study 91 patients (87 males 4 females) were randomly selected among the referrals to an orthopaedic emergency of a hospital in Mashhad Iran. The patients had a mean age of 26.6 years. Demographic information and details of the injuries were recorded before surgery and also in the post operative period with 18 months follow-up.
    Results
    The average size of the skin wounds was 4.4 centimeters and the majority had sharp edges. The most commonly injured tendons were flexor digitorom superficialis flexor carpi radialis extensor digitorom communis and extensor policis longus. The most common complication was joint stiffness which had a direct relation with inadequate physiotherapy. Ulnar nerve repair had a worse outcome compared with median nerve repair. None of the repaired nerves obtained full sensory and motor recovery.
    Conclusion
    Repair of tendon and nerve injuries in emergency settings does not uniformly give good results. It is best not to attempt repair of nerve injury or more than three extensor flexor tendon injuries in emergency room.
  • Page 125
    Background
    Tendon transfer for radial nerve palsy is often a rewarding procedure. The aim of this study is to compare the results of three different kinds of transfers used for radial nerve paralysis.
    Methods
    In a retrospective study 41 patients with irreversible radial nerve paralysis who had undergone tendon transfer over a of 5-year period (2005-2009) were studied. 18 patients had received flexor carpia ulnaris transfer 10 cases had flexor carpi radialis transfer and 13 had transfer of flexor digitorum superficialis. With a mean follow-up of 20 months the patients were evaluated for achieved range of motion return to previous job and their overall satisfaction. The DASH score was also calculated for each patient.
    Results
    There was no statistical difference between the 3 groups in terms of DASH score ability and time of returning back to job and their satisfaction with the procedure. The range of motion also did not show any difference. An overall satisfaction rate of 95 percent was observed with no major complication in any of the groups.
    Conclusion
    The 3 different methods of tendon transfer studied in this paper give satisfactory results irrespective of the method used.
  • Page 132
    Background
    There are several techniques for treatment of humeral shaft fractures. The purpose of this study was to evaluate the outcomes of fixation of humeral shaft fracture with minimally invasive plate osteosynthesis.
    Methods
    Ten patients (7 males 3 females) with traumatic humeral shaft fracture were included in this prospective study. The meas age of patients was 31.79.8 (16-51) years. According to OTA classiciation there were one case of A1 two cases of A2 three cases of A3 three cases of B2 and one case of C2 type. The mean distance measured from the fracture site to elbow joint was 7.7±3.11 (4.5-13) cm. Two patients had radial nerve contusion. All fractures were treated in a minimally invasive way. The function of elbow and shoulder were assessed by MEPS and UCLA scores. The mean time of follow-up was 9 months.
    Results
    The mean maximal final angulation was 7.73.2°. The final rotational alignment was within normal limits with no shortening in all cases. One patient needed second surgery and bone grafting because of delayed union. The mean UCLA score was 34.2±1.2 and the mean MCPS score was 97±6.3. There was no postoperative radial nerve injury. The 2 cases of radial nerve contusion recovered 4 and 4.5 months postoperatively.
    Conclusion
    MIPO is a safe method in the treatment of humeral shaft fracture with a minimum lesion to soft tissue with a high union rate. It is suggested that minimally invasive plate osteosynthesis be considered in the treatment of humeral shaft fractures.
  • Page 139
    Congenital dislocation of the knee ranges from hyperextension of the knee to complete translation of the femur on the tibia. Treatment is usually started in very early infancy. In this report a 16-year-old girl presented with a grade III untreated congenital dislocation of the knee. She received surgical treatment at this late age and managed to stand upright and walk.