مجله مطالعات علوم پزشکی
سال بیست و ششم شماره 3 (خرداد 1394)

پاراکسون به عنوان یک ارگانوفسفره، متابولیت فعال پاراتیون است که به طور وسیع در کشاورزی استفاده می شود. آنتی اکسیدان ها سلول ها را از استرس اکسیداتیو محافظت می کنند. در این مطالعه اثر N – استیل سیستئین (NAC) در کاهش استرس اکسیداتیو ناشی از پاراکسون در طحال و اریتروسیت های موش صحرایی بررسی شد.
در این مطالعه تجربی، موش صحرایی نر نژاد ویستار به طور تصادفی به 4 گروه تقسیم شدند. گروه کنترل (روغن ذرت به عنوان حلال پاراکسون)، گروه پاراکسون (mg/kg 7/0)، گروه NAC (mg/kg 160) و گروه پاراکسون-NAC به صورت داخل صفاقی دریافت کردند. بعد از 24 ساعت، موش ها بی هوش و بافت طحال جدا و خون از قلب حیوانات گرفته و اریتروسیت ها تهیه شد. سپس فعالیت آنزیم های سوپراکسیددیسموتاز (SOD)، کاتالاز (CAT)، گلوتاتیونS – ترانسفراز (GST) و غلظت گلوتاتیون (GSH) و مالون دی آلدئید (MDA) توسط روش بیوشیمیایی تعیین شد.
پاراکسون با افزایش فعالیت آنزیم های SOD وGST و کاهش غلظت GSH در طحال و اریتروسیت ها و افزایش فعالیت CAT و غلظت MDA در اریتروسیت ها و کاهش فعالیت CAT در طحال می شود. تجویز NAC تاحدی مانع تغییرات این پارامترها می شود.
پاراکسون با تولید رادیکال های آزاد و کاهش غلظتGSH باعث استرس اکسیداتیو در طحال و اریتروسیت ها می شود. تجویزNAC به عنوان آنتی اکسیدان از طریق حذف رادیکال های آزاد و افزایش سنتز گلوتاتیون تا حدی باعث کاهش سمیت پاراکسون می شود.

هدف از این پژوهش بررسی اثرات 8 هفته تمرینات ترکیبی مقاومتی و استقامتی همراه با مصرف مکمل ال-کارنیتین بر تغییرات هورمونی، نیمرخ لیپیدی و ترکیب بدنی مردان چاق بود.
در این پژوهش 24 مرد جوان چاق و داوطلب (با دامنه سنی 4/2±6/23 سال و شاخص توده بدنی 6/1±4/32 کیلوگرم بر مترمربع) به صورت تصادفی به 2 گروه 12 نفره مکمل و دارونما تقسیم شدند. هر دو گروه برنامه تمرین ترکیبی مقاومتی و استقامتی یکسانی اجرا کردند (3 جلسه در هفته به مدت 8 هفته). گروه مکمل روزانه 3 گرم مکمل آل- کارنیتین و گروه دارونما نیز به همان مقدار مالتودکسترین مصرف می کردند. نمونه های خونی قبل از شروع دوره و 36 ساعت پس از اتمام تمرینات در وضعیت ناشتا جمع آوری شد. برای تعیین تفاوت های درون گروهی از آزمون t همبسته و جهت تعیین تفاوت های بین دو گروه از آزمون t مستقل استفاده شد.
در هر دو گروه مکمل و دارونما پس از انجام 8 هفته تمرین ترکیبی کاهش معناداری در وزن بدن، توده چربی، درصد چربی، کلسترول، TG، LDL-C و علاوه بر این افزایش معنادار در HDL-C مشاهده شد (05/0≥P). همچنین، افزایش معنی دار کورتیزول (در هر دو گروه) و تستوسترون (تنها در گروه مکمل) ملاحظه گردید (05/0≥P). اما یافته های حاصل از مقایسه بین گروهی حاکی از آن بود که در پس آزمون به لحاظ تمامی شاخص های مورداشاره، اختلاف معناداری به نفع گروه دریافت کننده مکمل کارنیتین وجود داشت. به عبارت دیگر، میزان بهبود در گروه مکمل نسبت به گروه دارونما به طور معناداری بیشتر بود (05/0≥P).
اگرچه اجرای 8 هفته تمرینات ترکیبی مقاومتی و استقامتی باعث بهبود ترکیب بدنی، نیمرخ لیپیدی و تغییرات هورمونی در افراد چاق شد، اما با مصرف مکمل ال-کارنیتین میزان اثرگذاری به شکل محسوسی بهتر بود.

اختلال اضطراب اجتماعی یکی از اختلالات شایع کودکی و نوجوانی است که عدم توجه به درمان آن منجر به ازمان اختلال، تبدیل و یا همراه شدن آن با سایر مشکلات روان پزشکی در بزرگ سالی می گردد. لذا اقدامات به موقع در مورد این اختلال با استفاده از درمان های موثر، به نفع کودک، خانواده و جامعه می باشد. هدف از پژوهش حاضر بررسی و مقایسه اثرگذاری درمان های شناختی-رفتاری (CBT) و شناختی رفتاری هیجان مدار (ECBT) بر اختلال اضطراب اجتماعی کودکان 9-13 ساله شهر اصفهان بود.
مواد و این پژوهش از نوع تجربی و با طرح پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری با گروه گواه صورت گرفت. جامعه ی این پژوهش شامل کلیه کودکان 9-13 ساله ی مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی در شهر اصفهان بود. نمونه پژوهش شامل 36 کودک مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی (18 دختر و 18 پسر) بود که به طور تصادفی به سه گروه درمان شناختی-رفتاری (CBT)، شناختی-رفتاری هیجان مدار (ECBT) و گروه گواه (بدون درمان) اختصاص داده شدند. از آزمودنی ها پیش از درمان، پس از اتمام درمان و سه ماه بعد از درمان آزمون های SCARED (سنجش اضطراب) و CEMS (مدیریت خشم و غم) گرفته شد. به والدین آن ها نیز پرسشنامه SCARED در هر سه مرحله ارائه شد. داده های گردآوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS-20 و به روش انکوا با تکرار و مقایسه های زوجی t و یا روش غیرپارامتریک کروسکال والیس و مان ویتنی یو، مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت.
نتایج نشان داد که هر دو درمان (CBT و ECBT) در مقایسه با گروه گواه، در هر دو مرحله پس آزمون و پیگیری، منجر به کاهش اضطراب اجتماعی، نمره کل اضطراب و تنظیم نایافتگی غم کودکان شد و از این نظر تفاوت معنی داری بین دو گروه نبود. همچنین درمان هیجان مدار به طور معنی داری در مقایسه با گروه گواه منجر به کاهش علائم تنظیم نایافتگی خشم و بازداری غم و افزایش مقابله موثر با خشم و غم شد و از این نظر با درمان شناختی رفتاری متفاوت بود (05/0>p).
در کودکان مبتلا به اضطراب اجتماعی، بین درمان های شناختی رفتاری (CBT) و شناختی رفتاری هیجان مدار (ECBT) ازنظر تاثیرگذاری بر اضطراب و تنظیم نایافتگی غم تفاوت معنی داری مشاهده نشد، اما درمان هیجان مدار منجر به بهبود مدیریت هیجانات منفی (خشم و غم) شد و ازاین جهت نسبت به CBT، ارجحیت دارد. لذا استفاده از این درمان خصوصا در مواردی که کودک علاوه بر اضطراب، در مدیریت سایر هیجانات منفی نیز مشکل دارد، به درمانگران کودک توصیه می گردد.

رضایت بیمار در فرآیند مراقبت بهداشتی درمانی نقش مهمی را ایفا می کند. تردیدی نیست که میزان رضایت بیمار منعکس کننده قابلیت و توانایی پزشک و کارکنان درمان یا کیفیت درمان است. ارزیابی رضایت بیمار به دریافت موارد نارسا و یافتن تدابیر لازم و انجام اقدامات ضروری برای حل مشکلات موجود می انجامد که ارتقا سطح مراقبت را به طور دائم امکان پذیر می سازد. این مطالعه میزان رضایت مندی بیماران از اورژانس بیمارستان امام خمینی (ره) ارومیه را بررسی نموده است.
این مطالعه توصیفی-مقطعی در بهار 1393 در بخش اورژانس بیمارستان امام خمینی (ره) ارومیه انجام شد.500 نفر از افرادی که به علل مختلف نیاز به خدمات درمانی اورژانسی داشتند و به این بخش مراجعه کرده بودند از طریق پرسشنامه موردبررسی قرار گرفتند. نتایج به صورت آمار توصیفی ارائه شدند و از طریق نرم افزار آماری 18spss- مورد آنالیز قرار گرفت.
یافته ها نشان داد که بیش ترین درصد رضایت به ترتیب مربوط به نحوه برخورد پزشک (81 درصد)، موجود بودن دارو و تجهیزات پزشکی (6/78 درصد) و سرعت حضور پزشک بر بالین در بدو ورود به اورژانس (4/69 درصد) و کمترین درصد رضایت مربوط به مکان جهت انتظار و نشستن در محوطه اورژانس (50 درصد)، حضور به موقع بیماربر (4/24 درصد) و پذیرش سریع و به موقع در اورژانس (4/17 درصد) بود.
یافته های مطالعه حاضر نشان دهنده لزوم توجه بیشتر به فضای فیزیکی و امکانات رفاهی، جذب و تامین نیروی انسانی موردنیاز، تامین امکانات جانبی و کاهش زمان انتظار پذیرش در بخش اورژانس را آشکار می سازد.

استئوآرتریت یک بیماری مفصلی دژنراتیو بوده که عموما با نشانه هایی همچون تخریب تدریجی مفصل، تشکیل استئوفیت و به علت فیبرویلاسیون، نازک شدن، ایجاد سائیدگی و شکاف هایی در سطح غضروف مفصلی ایجاد می شود از طرفی PRP یا به عبارتی پلاسمای غنی از پلاکت از خون خودی که فاقد هرگونه عوارض مختلف به دلیل خودی بودن آن و وجود فاکتورهای رشد و ترمیمی مورد توجه قرارگرفته، بر این اساس هدف از این مطالعه بررسی توان و ظرفیت ترمیمی PRP در ترمیم بافت غضروفی و درمان شکاف های سطح مفصلی ناشی از استئوآرتریت موردبررسی قرار گرفت.
در این مطالعه از 25 سر خرگوش نیوزلندی سفید و بالغ از هر دو جنس استفاده شد. دو هفته بعد از معاینات بالینی و اطمینان از سلامت کامل اقدام به مدل سازی استئوآرتریت به شیوه جراحی در زانوی راست با قطع وتر صلیبی کردیم. پس از گذشت 8 هفته بعد از جراحی و اطمینان از ایجاد استئوآرتریت خرگوش ها به صورت تصادفی به 5 گروه کنترل و درمان، 5 تایی تقسیم شدند که گروه کنترل بدون دریافت PRP و گروه درمان نیز 8 هفته بعد از جراحی اقدام به تزریق داخل مفصلی PRP خودی کردیم و نهایتا بعد از سپری شدن مدت زمان پیش بینی شده در هر گروه اقدام به نمونه برداری جهت مطالعه و ارزیابی به آزمایشگاه ارسال گردید.
نتایج نشان داد که میزان شکاف های غضروف سطح مفصلی استخوان ران بین گروه های درمان شده با PRP با گروه کنترل رابطه معنی داری وجود داشته به این صورت که PRP تاثیر ترمیمی روی غضروف مفصلی دارد.
با توجه به نتایج به دست آمده از این پژوهش استفاده از PRP خودی به دلیل خودی بودن و فاکتورهای رشد و ترمیمی زیاد آن می توان به عنوان رهیافتی جهت درمان استئوآرتریت استفاده کرد.

پروتئین ABCA1 عضو خانواده ناقل های غشایی (ABC) نقش محوری در انتقال معکوس کلسترول، نوآراییHDL-C و پیشگیری از بیماری عروق کرونر (CAD) دارد. هدف این مطالعه بررسی اثرات هشت هفته تمرین ترکیبی تناوبی بر مقادیر برخی عوامل کلیدی در انتقال معکوس کلسترول ازجمله بیان پروتئین ABCA1 لنفوسیتی، ApoA-I، پروفایل های چربی خون و برخی شاخص های فیزیولوژیکی در نوجوانان دارای اضافه وزن و چاقمی باشد.
در این مطالعه نیمه تجربی، 28 نوجوان پسر چاق و دارای اضافه وزن (08/1±1/17 سال، 98/9±91/89 کیلوگرم، 55/2±32/28 کیلوگرم بر مترمربع) به طور تصادفی ساده انتخاب و در دو گروه تجربی (13 نفر) و شاهد (15 نفر) قرار گرفتند. پروتکل تمرین (هشت هفته/چهار روز/هفتاد دقیقه در هر جلسه) بود. نمونه های خونی قبل و پس از تمرین، جهت ارزیابی متغیرهای موردنظر گرفته شد. سنجش پروتئینABCA1 به وسیله همولیز سلولی و روش الایزای حساس انجام شد. داده ها با آزمون آماری تی مستقل تحلیل شد.
نتایج نشان داد بعد از هشت هفته تمرین استقامتی تناوبی ترکیبی در گروه تجربی در مقایسه با گروه شاهد، مقدار پروتئین ABCA1 لنفوسیتی و VO2 max افزایش معنادار و مقادیر متغیرهای TG، TC، LDL-c/HDL-c، TC/HDL-c، BF%، BMI و WC کاهش معناداری داشته اند (05/0>P). از طرفی افزایش مقادیر Apo A-I،HDL-c و کاهشLDL-c و وزن بدن معنادار نبود. (05/0نتیجه گیری